Ψηφίδα την ψηφίδα και με ανατριχιαστικές λεπτομέρειες σχηματίζεται σιγά - σιγά η εικόνα και εντοπίζονται οι αιτίες της κατάρρευσης του εργοστασίου της ΡΙΚΟΜΕΞ στο σεισμό της 7 Σεπτέμβρη 1999. Χτες, 3η μέρα της δίκης στο Μεικτό Ορκωτό Δικαστήριο, όπου κατηγορούνται οι μηχανικοί που ενέχονται στην κατασκευή και στις μετέπειτα επεμβάσεις και συμπληρώσεις του κτιρίου με διάφορες εσωτερικές και εξωτερικές κατασκευές, συνεχίστηκε η κατάθεση μαρτύρων. Μεταξύ αυτών και δύο από τους διασωθέντες. Πρώτη η κ. Σοφίλου, εργαζόμενη στην εταιρία, που έμεινε επί μέρες κάτω από τα ερείπια, και δεύτερος ο Μισέλ Μπαρελιέ, μέλος του ΔΣ της «ΕΣΤΙΑΣ», θυγατρικής επιχείρησης της ΡΙΚΟΜΕΞ, που εγκλωβίστηκε στα χαλάσματα για 6 ώρες. Ο τελευταίος με τη μαρτυρία του, ότι δεν πρόλαβε αν κάνει 15 βήματα από τη στιγμή που εκδηλώθηκε ο σεισμός και το κτίριο είχε καταρρεύσει, εμμέσως πλην σαφώς παρουσίασε τη σαθρότητα της κατασκευής. Η κ. Σοφίλου πέρα από τις προσωπικές της εμπειρίες κατέθεσε ότι μετά τη φωτιά του 1993 στην οποία καταστράφηκε μεγάλο μέρος του κτιρίου, δεν ελέγχηκαν οι φθορές που είχε υποστεί ο φέρων οργανισμός του.

Η κακή κατάσταση των υλικών σε κρίσιμα σημεία του κτιρίου, όπως οι δοκοί και οι πλάκες παρουσιάστηκε και από άλλους μάρτυρες, που επί μέρες ήταν στα χαλάσματα περιμένοντας από τα σωστικά συνεργεία να απεγκλωβίσουν τους δικούς τους, ή να βρουν τα πτώματά τους. «Το μπετόν είχε διαλυθεί. Τα σίδερα στις κολόνες ήταν πολύ λεπτά», είπε η κ. Θεοδωρακοπούλου, που έχασε το παιδί της και το σύζυγό της. Η κόρη της Αναστασία Θεοδωρακοπούλου, είπε ότι οι εργοδότες ήταν απόντες από τα χαλάσματα και το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να βρουν το χρηματοκιβώτιο και διάφορα έγγραφα. «Η μία πλάκα του ενός ορόφου, είχε πέσει πάνω στην άλλη», είπε η Ιωάννα Τζάκη, επιβεβαιώνοντας καταθέσεις άλλων μαρτύρων που έχουν πει ότι το κτίριο γκρεμίστηκε κάθετα.

«Οι σπασμένες πλάκες των ορόφων, όπως τις σήκωνε ο γερανός διαλύονταν στον αέρα», είπε η Ζωή Χατζηδημητρίου - Χερουβείμ, ο σύζυγος της οποίας σκοτώθηκε τη μέρα εκείνη. Γυρίζοντας προς τους κατηγορούμενους μηχανικούς είπε: «Εκτέλεσαν εν ψυχρώ τόσους ανθρώπους και ακόμα συγγνώμη δεν έχουν πει», προσθέτοντας ότι ο κατηγορούμενος Νικόλαος Σχολίδης και ο αποβιώσας Τάσης, είναι οι πρωτεργάτες του εγκλήματος. «Οι κατηγορούμενοι υπέγραφαν τα σχετικά έγγραφα γιατί είχαν κέρδος», υπογράμμισε. Αναφερόμενη στη στάση των ιδιοκτητών, τόνισε το ενδιαφέρον τους να βρουν έγγραφα της επιχείρησης, τους πυροσβέστες όμως που έψαχναν απεγνωσμένα να βρουν τα σχέδια κατασκευής του κτιρίου, κανείς δεν τους βοήθησε.

«Στο βωμό του χρήματος, θυσίασαν την ασφάλεια του κτιρίου και τις δικές τους τις ζωές οι ιδιοκτήτες», τόνισε ο Νικόλαος Πουλόπουλος, που ο γιος του θάφτηκε στα χαλάσματα. «Στο Μενίδι λέγανε ότι αυτό το κτίριο θα έπεφτε και χωρίς σεισμό», πρόσθεσε και υπογράμμισε ότι το παιδί του «δολοφονήθηκε με την ανοχή της πατρίδας που επέτρεψε σε αυτούς τους κυρίους (τους ιδιοκτήτες) και τους μηχανικούς τους, να φτιάξουν τέτοιο κτίριο».

Από τη μεριά της υπεράσπισης χτες αναπτύχθηκαν δύο θέσεις. Η πρώτη, ότι οι μάρτυρες που καταθέτουν πως υπήρχε και προ του σεισμού ανησυχία για τη σταθερότητα του κτιρίου, είναι συγγενείς των θυμάτων, κάτι όμως που δεν επιβεβαιώνεται από τους διασωθέντες και η δεύτερη ότι υπάρχουν άλλα δύο παραδείγματα παρόμοιας κατάρρευσης κτιρίων. Το πρώτο το 1856 στην Κόρινθο και το άλλο το 1816 στην Καλαμάτα.