Αν για έναν τομέα ασκήθηκε «άδικη κριτική» στο ΠΑΣΟΚ και που αφορά τις περιφερειακές ανισότητες είναι το περιβάλλον! Μπορεί στα ζητήματα του εισοδήματος, της Υγείας, της Παιδείας, της απασχόλησης και των υποδομών η απόκλιση κέντρου - περιφέρειας να είναι χαώδης (ας μην ξεχνάμε ότι ορισμένες ελληνικές περιφέρειες βρίσκονται στο τέλος της λίστας εντός της ΕΕ), αλλά υπάρχει πλήρης σύγκλιση στους περιβαλλοντικούς δείκτες. Η συσσώρευση τόνων απορριμμάτων, οι πολεοδομικές αυθαιρεσίες, η διασπορά τοξικών αποβλήτων, η ατμοσφαιρική ρύπανση, η δασική αποψίλωση, η δραματική μείωση των υδάτινων πόρων, η κατάχρηση των αγροχημικών, η θαλάσσια ρύπανση, η συρρίκνωση της βιοποικιλότητας και η απαξίωση των βιοτόπων είναι μια εικόνα καθ' όλα γνωστή σ' όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη της ελληνικής επικράτειας. Με τις σχετικές διαφοροποιήσεις ανά περιοχή.

Είναι γεγονός ότι μελέτες για τη συσχέτιση ατμοσφαιρικής ρύπανσης και θνησιμότητας από συγκεκριμένες ασθένειες, όπως λ.χ. ο καρκίνος και οι καρδιοπάθειες είναι συγκριτικά με τη σημασία του θέματος ελάχιστες. Σε μια χρονική περίοδο που πληθώρα από ...projectς εκπονούνται, με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση, η μοναδική χρησιμότητά τους είναι οι τραπεζικοί λογαριασμοί των ...μελετητών και η τοποθέτησή τους σε κάποια βιβλιοθήκη, μετά την εκταμίευση των ευρώ, αφού είναι γνωστό ότι η σημασία τους είναι από ελάχιστη (στην καλύτερη περίπτωση) έως μηδαμινή. Αιτία, όχι η έλλειψη προβλημάτων και ερευνητών στην Ελλάδα (υπάρχουν πολλοί και άξιοι) αλλά η επιλεγείσα θεματολογία, που συχνά εξαντλείται στο απόλυτο τίποτα. Ας μη μας διαφεύγει το γεγονός ότι την τελευταία εικοσαετία ζούσαμε στον αστερισμό του ΠΑΣΟΚ, με τις γνωστές διαπλοκές και συνδιαλλαγές. Τα χρήματα έπρεπε να εκταμιευτούν στα «δικά τους παιδιά», με κάθε τρόπο και μέσο. Οπερ και εγένετο. Αλλά ας αφήσουμε την περιγραφή της ΠΑΣΟΚικής αυτοκρατορίας και τα τεκταινόμενά της κι ας αναφέρουμε το συγκλονιστικό συμπέρασμα που προκύπτει από έρευνα ομάδας πανεπιστημιακών για το μεγάλο αριθμό θανάτων από καρκίνο και καρδιοπάθειες στην Καβάλα. Τις συσχετίζουν ευθέως με το υψηλό επίπεδο ατμοσφαιρικής ρύπανσης στην περιοχή. Η συγκεκριμένη έρευνα ζητά τη διεξαγωγή επιδημιολογικών ερευνών και την απαγόρευση αδειοδότησης νέων βιομηχανιών στο νομό πριν την πλήρη αξιολόγηση των στοιχείων που ήδη έχουν συλλεχτεί.

Το μικρόβιο της αναπτυξιομανίας, που τουλάχιστον λεκτικά είχε μεταδοθεί σε αφελείς(;) κομισάριους (και οικονομισάριους) της Αλλαγής είναι γνωστό. Εργα - έργα - έργα κατά πώς θα 'λεγε κι ο νεοΠΑΣΟΚος Ανδρουλάκης κι όποιον πάρει ο χάρος, γιατί προηγούνταν οι μίζες - μίζες - μίζες. Κανένας σχεδιασμός, καμία φροντίδα για το περιβάλλον, κανένας προγραμματισμός και κεντρικός σχεδιασμός. Η αγαπημένη προτίμησή τους ήταν φυσικά τα μεγάλα έργα, για λόγους προφανείς και ευεξήγητους. Κλασική περίπτωση η κατασκευή του αεροδρομίου στα Σπάτα για το οποίο έχουμε αναφερθεί αναλυτικά στο παρελθόν. Ομως, τα αεροδρόμια έχουν «φαΐ» κι έτσι έγιναν απόπειρες και σε άλλες περιοχές, χωρίς να υπήρχε η αναγκαιότητα για την κατασκευή τους. Πριν από χρόνια ήταν η περίπτωση της Χίου, που αν δεν κινητοποιούνταν πολλοί πολίτες τα αεροπλάνα θα προσγειώνονταν ...δίπλα στην πλατεία της πόλης. Βέβαια, η περίπτωση αυτή δεν έχει κλείσει οριστικά, μια και κάθε τόσο επανέρχονται οι φορείς της «ανάπτυξης». Ομως, είχαμε και μια ευτυχή κατάληξη. Αυτή τη φορά στη Μήλο. Οριστικά και αμετάκλητα το Συμβούλιο της Επικρατείας είπε «όχι» στην κατασκευή νέου αεροδρομίου στην τοποθεσία Αγιος Ιωάννης. Το οικοσύστημα του νησιού προκρίθηκε από το «οικονομικο-σύστημα» των διάφορων σαλταδόρων του εκσυγχρονισμού. Η απόφαση είναι σημαντική, γιατί ακόμα και για την επέκταση του ήδη υπάρχοντος αεροδρομίου τίθενται σειρά προϋποθέσεων που σχετίζονται με το περιβάλλον του νησιού. Ο,τι έγινε στα Σπάτα ευτυχώς δεν επαναλήφθηκε στη Μήλο. Γιατί μπορεί να αναφερόμαστε σ' ένα νησί, αλλά τηρουμένων των αναλογιών η κλίμακα είναι ίδια.

Τελικά, η ιστορία επαναλαμβάνεται στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, όχι ως φάρσα, αλλά ως μια πραγματικότητα, που αποδεικνύει την οικοκτόνα στάση και συμπεριφορά ενός συστήματος (του καπιταλιστικού για να μην ξεχνιόμαστε), που το μοναδικό του μέλημα είναι τα κέρδη και τα οφέλη των ιδιωτών σε βάρος του εθνικού μας πλούτου, που εύκολα λησμονιέται ότι αποτελεί δημόσιο αγαθό κατοχυρωμένο, θεωρητικά, από το Σύνταγμα. Αν θελήσει κάποιος να απαριθμήσει τα περιβαλλοντικά εγκλήματα της τελευταίας εικοσαετίας θα μπορούσε να συγγράψει μια μαύρη βίβλο που είναι βέβαιο ότι θα επιβραβευόταν, χωρίς πολλή προσπάθεια, με την αναφορά της με χρυσά γράμματα στο «Γκίνες». Η Λίμνη Κορώνεια είναι γνωστή τόσο για τη σημασία της όσο και για το φυσικό της κάλλος. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι έχει χαρακτηριστεί περιοχή ιδιαίτερου φυσικού κάλλους και έχει ενταχθεί στη ζώνη ειδικής προστασίας της ΕΕ. Ενας υδροβιότοπος, που έπρεπε να αποτελεί στολίδι, αυτή τη στιγμή κινδυνεύει από την αδιαφορία(;) της πολιτείας που πρέπει όχι απλά να τον προστατεύει, αλλά και να αναδεικνύει την αξία του. Εδώ και 10 χρόνια περίπου έγιναν (και ακριβοπληρώθηκαν) μελέτες για την εφαρμογή προγραμμάτων για τη διαχείριση και κυρίως τη βιωσιμότητά της που δεν εφαρμόστηκαν ποτέ! Αποτέλεσμα, η λίμνη να κινδυνεύει άμεσα. Η υπερκατανάλωση των υδάτων της για ποτιστικά είναι ένα ζήτημα που επανέρχεται επί χρόνια χωρίς κανείς να αναλαμβάνει κάποια πρωτοβουλία προς αυτή την κατεύθυνση. Εργα που θα μπορούσαν να περιορίσουν τη σπατάλη των υδάτων και ταυτόχρονα να ικανοποιούν τις ανάγκες των αγροτών δεν έγιναν ποτέ, την ίδια στιγμή που το σλόγκαν ήταν η «ισχυρή Ελλάδα». Η κατάχρηση των αγροχημικών, ως φυσικό αποτέλεσμα της ανυπαρξίας αγροτικής πολιτικής και παρουσίας γεωπόνων που θα καθοδηγούσαν τους αγρότες και θα τους έπειθαν ότι η χρήση τους δεν είναι ευθέως ανάλογη με την παραγωγή μεσο-μακροπρόθεσμα, ρυπαίνουν τη λίμνη και τα φαινόμενα ευτροφισμού είναι ορατά. Αλλά, εκείνο που εξεγείρει είναι η κατάληξη αστικών και βιομηχανικών λυμάτων στη λεκάνη. Είναι αδιανόητο να δαπανώνται τρισεκατομμύρια για την υστεροφημία κάποιων και το κομπόδεμα των εθνικών προμηθευτών και των εργολάβων με πρόσχημα την Ολυμπιάδα και την ίδια στιγμή το αποχετευτικό σύστημα να είναι από τριτοκοσμικό έως ανύπαρκτο σε πολλές περιοχές. Αποτέλεσμα; Και για τη λίμνη αυτή η χώρα μας θα συρθεί στα ευρωπαϊκά δικαστήρια.

Ο βιότοπος Στροφυλιάς - Κοτυχίου βρίσκεται στα όρια δύο νομών της Πελοποννήσου. Της Αχαΐας και της Ηλείας. Είναι ενταγμένος στο δίκτυο NATURA 2000 και προστατεύεται - και πάλι θεωρητικά - από τη Συνθήκη «Ραμσάρ». Σε μια περιοχή του μάλιστα (Μαύρα Βουνά) βρίσκουν καταφύγιο πάνω από 100 είδη πτηνών, 27 από τα οποία είναι σπάνια. Αλλά, τόσο η ορνιθοπανίδα, όσο και η πλούσια χλωρίδα της περιοχής βρίσκονται μονίμως υπό απειλή. Από τη μια τα υπάρχοντα λατομεία και από την άλλη από διάφορους που όταν βλέπουν ...φλέβα χρυσού δεν τους συγκρατεί τίποτα και κανένας. Ειδικά για το βιότοπο αυτόν έπρεπε να έχει υπάρξει Υπουργική Απόφαση, που να προσδιορίζει με σαφήνεια - μετά από εκπόνηση περιβαλλοντικής μελέτης - τον τρόπο διαχείρισής της. Κι όμως, ενώ ήταν στις υποχρεώσεις της πολιτείας δεν έγινε ποτέ, αφού οι αστέρες του ΥΠΕΧΩΔΕ το μόνο τους μέλημα ήταν η προσπάθεια μετατροπής του πράσινου σε τσιμέντο κι όπου αυτό δεν ήταν εφικτό ή στις άμεσες προτεραιότητές τους (που καθόριζαν συνήθως άλλοι, βλ. περίπτωση Χαλκιδικής όπου την τροπολογία Πάχτα συνέταξαν οι κατασκευαστές), αφήνονταν στο έλεος των αρπακτικών. Και σ' αυτήν την περίπτωση η Ελλάδα θα λογοδοτήσει σύντομα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (χωρίς αυτό να είναι και κάτι που θα επαναφέρει στην τάξη την αταξία του νεοφιλελευθερισμού πέρα από τα πρόστιμα που θα πληρώσουμε). Τι 'χες Γιάννη τι 'χα πάντα...