Η λεγόμενη διεύρυνση της ΕΕ με 10 νέα κράτη - μέλη τίποτε το καλό δεν προοιωνίζεται για τους λαούς της ευρύτερης περιοχής, για τα εργασιακά δικαιώματα και τις ελευθερίες. Αντίθετα, η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία (ανάμεσά τους και το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο), πατώντας πάνω στο έδαφος και των αντεπαναστατικών ανατροπών της προηγούμενης δεκαετίας, περιμένει μια ακόμη χρυσή ευκαιρία επέκτασης της οικονομικής δραστηριότητας και έντασης της εκμετάλλευσης λαών και περιοχών και μάλιστα με όρους «αναπτυγμένου» καπιταλισμού. Τα συμπεράσματα της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ δίνουν έμφαση στην «ανάγκη να αντιμετωπιστεί η υστέρηση που υπάρχει σε ευρωπαϊκό επίπεδο» και στην επιτάχυνση των ρυθμών υλοποίησης των αντιλαϊκών ρυθμίσεων του προγράμματος της Λισαβόνας. Ο Ελληνας υπουργός Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Αλογοσκούφης, μεταφέροντας τις εκτιμήσεις και την κοινή συνισταμένη της πολιτικής των Ευρωπαίων εταίρων, δήλωσε, χωρίς περιστροφές, ότι «η διεύρυνση της ΕΕ θα ενισχύσει και την ανταγωνιστικότητα της ευρωπαϊκής οικονομίας». Πρόκειται, με δυο λόγια, για την ενίσχυση των όρων αναπαραγωγής του κοιναγορίτικου μεγάλου κεφαλαίου, για τη σχετική βελτίωση της θέσης του σε σύγκριση με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Εδώ τον πρώτο λόγο έχουν η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης των κρατών αυτών, η απομύζηση του εθνικού πλούτου και των πλουτοπαραγωγικών πόρων τους. Το χαλί, βέβαια, στρώθηκε πάνω στις αντεπεναστατικές ανατροπές της περασμένης περιόδου, αλλά είναι απόλυτα σαφές ότι η διαδικασία πρόσδεσης δε σταματά εδώ. Τα 10 «υπό διεύρυνση κράτη» για πολλά πολλά χρόνια ακόμη και μέχρι να «προσαρμοστούν» πλήρως με τα θέσφατα της ΟΝΕ, θα έχουν το ρόλο του παρία: Οι λαοί Τσεχίας, Εσθονίας, Ουγγαρίας, Λετονίας, Λιθουανίας, Πολωνίας, Σλοβακίας, Σλοβενίας, Κύπρου και Μάλτας θα περάσουν διά «πυρός και σιδήρου». Αυτό το διατύπωσε «πολύ κομψά» και ο «σκληρός» Κοινοτικός επίτροπος Π. Σόλμπες, ο οποίος απευθυνόμενος τις προάλλες στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο είπε ότι «τα υπό ένταξη κράτη της Ανατολικής Ευρώπης θα μπορούν να παρεκκλίνουν για κάποιο διάστημα από τους κανονισμούς της ΕΕ που αφορούν τα δημόσια ελλείμματα, προκειμένου να διευκολυνθεί η μετάβασή τους». Διευκρινίζοντας, πρόσθεσε ότι «ίσως μπορέσουμε να επιτρέψουμε για μια πολυετή περίοδο να ξεπεράσουν το 3% του ΑΕΠ»... Αλλωστε ακόμη και η επίσημη ορολογία της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών, αναφερόμενη στις χώρες αυτές, χρησιμοποιεί πάντα τον όρο «διεύρυνση» και ουδέποτε μέχρι σήμερα τη λέξη «ενοποίηση». Οι αντιφάσεις τους είναι προφανείς.

Ηδη από το 1915 ο Β. Ι. Λένιν, αποκαλύπτοντας την ουσία και την αντιδραστικότητα του συνθήματος «για τις Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης», απέδειξε πως «από την άποψη των οικονομικών όρων του ιμπεριαλισμού, δηλαδή της εξαγωγής κεφαλαίων και του μοιράσματος του κόσμου από τις "προηγμένες" και "πολιτισμένες" αποικιακές δυνάμεις, οι Ενωμένες Πολιτείες της Ευρώπης μέσα σε καπιταλιστικό καθεστώς είτε είναι απραγματοποίητες, είτε είναι αντιδραστικές».

Η πλουτοκρατία, το μεγάλο κεφάλαιο, όλοι οι αντιδραστικοί της «γηραιάς ηπείρου», μαζί και οι διάφοροι λογής λογής «προοδευτικοί» καιροσκόποι επιχειρούν με κάθε τρόπο να αποκρύψουν από τα μάτια των λαών το γεγονός ότι η ανισόμετρη ανάπτυξη είναι σύμφυτη με τον καπιταλισμό. Με αυτό τον τρόπο διευκολύνουν το πέρασμα ψευδών αντιλήψεων για δήθεν ενοποίηση των όρων αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης σε ολόκληρο το οικονομικό - γεωγραφικό φάσμα της ΕΕ. Στην πραγματικότητα ισχύει το ακριβώς αντίθετο: Οτι δηλαδή η ευρωπαϊκή πλουτοκρατία διευρύνει τις δραστηριότητές της σε νέες χώρες προκειμένου να εκμεταλλευτεί και να ξεζουμίσει και το συγκριτικά «φτηνό» εργατικό δυναμικό.

Οι αντιδραστικοί κύκλοι της Ευρώπης, αξιοποιώντας και φορείς της αντεπανάστασης και του αναθεωρητισμού (ανάμεσά τους και οι πάλαι ποτέ λεγόμενοι «ευρωκομμουνιστές») ήδη από τη δεκαετία του '80 χρησιμοποιούσαν ακριβώς το παραπάνω σύνθημα σαν μπούσουλα δράσης για τις ανατροπές που ακολούθησαν στις σοσιαλιστικές χώρες και ταυτόχρονα σαν το «όραμα» ενός «νέου» - απόλυτα ψευδεπίγραφου - «διεθνισμού», κομμένου και ραμμένου στις προδιαγραφές της τότε ΕΟΚ. Στην πραγματικότητα ακόμη και εάν οι τέτοιου είδους απόψεις υποστηρίζονται στο πλαίσιο ενός αφηρημένου «κοσμοπολιτισμού» είναι απόλυτα αντιδραστικές και με την έννοια ότι υπηρετούν τις ανάγκες και προτεραιότητες του μεγάλου κεφαλαίου σε βάρος της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Διάφοροι «εξυπνάκηδες» - συνεχιστές, με άλλο μανδύα, των απόψεων αυτών - νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να κατηγορήσουν το ΚΚΕ για τη στάση του να καταψηφίσει τη «διεύρυνση»: Το ΚΚΕ σαφώς και καταψήφισε - και δεν ήταν δυνατό να κάνει διαφορετικά - την πολύ συγκεκριμένη επιχειρηματική διείσδυση, την απομύζηση και καταλήστευση των λαών αυτών, από την οποία επωφελείται και η ντόπια πλουτοκρατία. Αρκετοί ντόπιοι επιχειρηματικοί όμιλοι πρωταγωνίστησαν στις εξελίξεις και προχώρησαν σε «επενδύσεις» κυρίως στις χώρες των Βαλκανίων. Κερδισμένοι αποδείχνονται μόνο οι ίδιοι. Σε καμία περίπτωση η εργατική τάξη, ούτε η ελληνική ούτε των κρατών που υποδέχτηκαν τις «επενδύσεις». Ο ελληνικός λαός, όπως και οι λαοί της περιοχής, τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν από τη συγκεκριμένη πολιτική και το πλιάτσικο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η «επέκταση» των ντόπιων τραπεζικών ομίλων, που πραγματώθηκε με βάση συγκεκριμένο κρατικομονοπωλιακό σχεδιασμό. Στην τελευταία εξαμηνιαία έκθεση για την οικονομία (δημοσιοποιήθηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ) αναφέρουν ότι η «ελληνική οικονομία μπόρεσε να δραστηριοποιήσει» τα ελληνικά πιστωτικά ιδρύματα σε 20 χώρες. Προσθέτουν ότι οι ντόπιοι τραπεζικοί όμιλοι «ελέγχουν ποσοστό 10%-15% του συνολικού ενεργητικού των τραπεζών σε κάθε χώρα της περιοχής των Βαλκανίων». Σύμφωνα με άλλους υπολογισμούς, πάνω από το 70% των τραπεζών στα Βαλκάνια ελέγχεται ήδη από άλλα κοιναγορίτικα κεφάλαια. Τι δουλιές έχουν στήσει όλοι αυτοί στην περιοχή; Θησαυρίζουν από τις ιδιωτικοποιήσεις, που γίνονται στο όνομα της «ελεύθερης αγοράς» και προκειμένου να γίνουν εφικτοί οι όροι της σύνδεσης με την ΕΕ.

Είναι φανερό ότι μια αδυνατισμένη ΕΕ όχι μόνο δεν αποτελεί κίνδυνο, αλλά αντίθετα θα μπορεί να λειτουργήσει σε όφελος των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

Σε κάθε περίπτωση, η ανάπτυξη οικονομικών σχέσεων με αμοιβαίο όφελος, για τις χώρες και τους λαούς τους, είναι υπόθεση που θα λυθεί μόνο στο πλαίσιο των αναγκών και των προτεραιοτήτων της λαϊκής οικονομίας και εξουσίας.