Μια σκηνή από το «Ημερολόγιο της μύγας»

Η Κατερίνη Αντωνακάκη, που υπογράφει το ελλειπτικότατο αλλά και αισθαντικότατο κείμενο και τη σκηνογραφία, κρατά και το ρόλο της «μύγας». Η «μύγα» είναι ο χειριστής των όμορφων μικρών σκηνικών αντικειμένων (σε μεγέθη που θυμίζουν τα παιχνιδάκια των νηπίων), αντικείμενα-χειροποίητες μινιατούρες (κατασκευασμένα, με πολύ γούστο, από το εργαστήριο του Γιάννη Ρούσου ), ο «ερμηνευτικός» διαμεσολαβητής μεταξύ των δύο μαριονετών-«προσώπων» της ιστορίας. Εκείνου κι Εκείνης. Δυο μικρές χειροποίητες φιγούρες, μιμούμενες με εκφραστικότατη κίνηση, με ποιητική ευαισθησία, τον πόθο και το όνειρο του ανθρώπου για το ξαναπλάσιμο ενός καινούριου κόσμου, όμορφου, ειρηνικού, γεμάτου αγάπη για τα ανθρώπινα πλάσματα και τη φύση.

Ο Εμανουέλ Ζοράν-Μπρικέ υπογράφει τη σκηνική-σκηνοθετική δόμηση και την πολύ ενδιαφέρουσας δομής δραματουργία. Δραματουργία, που συνθέτει τη συμβολική ιστορία με το λόγο - ελάχιστο λόγο, λιγοστές, απλές αλλά πολλά σημαίνουσες λέξεις, με σιωπές εύγλωττες, με μουσικούς ήχους μινιμαλιστικούς, γαλήνιων ρυθμών και με τη χρήση των ευφάνταστων, κινούμενων επίσης, σκηνικών και «παιδικών» αντικειμένων. Η μουσική υπογράφεται από τον Ετιέν Σωρ, μια μουσική, που με τις λεπτές «αποχρώσεις» της παραπέμπει στον Μπάρτοκ.