Στην εποχή της «τηλεοπτικής δημοκρατίας» έχουνε εισβάλει στο σπίτι μας και πολύ χειρότερα τηλεοπτικά προγράμματα από αυτό της «Γιουροβίζιον». Ο επίμαχος διαγωνισμός αποτελεί, κατά κοινή ομολογία, μια τηλεοπτική φανφάρα με κυρίαρχο το γκροτέσκο στοιχείο και την αισθητική του απόλυτου κιτς. Σιγά την έκπληξη. Η Ευρώπη δεν είναι και στα καλύτερά της, τα τελευταία χρόνια. Βιώνει μια παρατεταμένη παρακμή και ας ελπίσουμε - για το καλό όλων μας - γρήγορα να συνέλθει. Κανείς σοβαρός άνθρωπος άλλωστε δε θα υποθήκευε ποτέ την αισθητική του, προκειμένου να υπερασπιστεί αυτή την τηλεοπτική μουσική καρικατούρα (Εξαιρούνται βέβαια οι διάφοροι ΠΑΣΟΚογενείς διανοούμενοι, που είδαν να προβάλλεται στο Sakis το ιλουστρασιόν όραμά τους, αλλά οι άνθρωποι αυτοί έχουν στο παρελθόν υπερασπιστεί και βαρύτερα πολιτικά και πολιτιστικά εγκλήματα).

Το ανησυχητικό ερώτημα είναι άλλο και μάλλον πρέπει να μας προβληματίσει σοβαρά: Γιατί τα τελευταία χρόνια η ελληνική κοινωνία πάσχει από αυτό το «σύνδρομο αναγνώρισης», από αυτή την υστερική εμμονή συμμετοχής στη νεοταξική παγκοσμιοποίηση του πολιτισμού και της πολιτικής, έτοιμη μάλιστα να καταβάλει πανάκριβο τίμημα αρκεί να παίξει στο παιχνίδι, ακόμα κι αν αυτό το παιχνίδι έχει προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα, σχεδόν όλες τις φορές δυσμενές για την ίδια;

Την εκδήλωση αυτής της ασθένειας τη ζούμε παντού. Και στην πολιτική μας ζωή και στην πολιτιστική μας ταυτότητα. Τη ζούμε με τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τη ζήσαμε λίγο πριν με το Κυπριακό, την αναγνωρίζουμε στη λειτουργία μας στην Ευρωπαϊκή Ενωση, η «Γιουροβίζιον» είναι απλώς άλλο ένα σύμπτωμα. Αυτή η υστερία διαχέεται σε όλη την κοινωνία. Οι αριθμοί τηλεθέασης του σόου της «Γιουροβίζιον» είναι αποδεικτικοί της σημασίας που πρόβαλαν στην ελληνική συμμετοχή οι Ελληνες. Πέντε εκατομμύρια άνθρωποι στήθηκαν μπροστά στις οθόνες τους, προσδοκώντας το «θαύμα της δικαίωσης» της ελληνικής εκπροσώπησης, το πρόσωπο της οποίας ήταν εξόφθαλμα κακόγουστο, δανεικό και ανόητο σε λόγο και αίσθημα.

Νομίζω πως ακόμη η ελληνική κοινωνία συνεχίζει να λειτουργεί ως μια «μικρομεσαία δημοκρατία», κυριαρχούμενη από τη μικροαστική ιδεολογία, απ' αυτήν την τόσο ύπουλη και επιλήσμονα ιδεολογία, που δεν αναγνωρίζει παρελθόν ούτε διαμορφώνει μέλλον, παρά αντιμετωπίζει το παρόν με όρους αρπαχτής, σύγχυσης, ανασφάλειας, εθελοδουλίας, εξάρτησης. Και κυρίως με διαβατήριο την έλλειψη αυτοεκτίμησης. Αυτά τα αισθήματα εκπροσωπεί και διακονεί η καθεστωτική ηγεσία, κι αν συνεχίσει να κινείται με αυτή τη λογική και η κοινωνία, καλό είναι γρήγορα να μάθουν οι Ελληνες όχι τα ακροβατικά του Sakis, αλλά την τέχνη του φακίρη. Γιατί στο μέλλον θα χρειαστεί να καθόμαστε όλο και πιο συχνά πάνω σε καρφιά δικής μας επιλογής αλλά ξένης κατασκευής και, το χειρότερο, να τραγουδάμε χαζοχαρούμενα τη σταύρωσή μας. Εάν φυσικά επιτρέψουμε αυτή η προοπτική να γίνει μονόδρομος. Γιατί υπάρχει και η ανυπακοή και η αντίρρηση. Μην το ξεχνάμε.