Το 1952, δύο νεαροί Αργεντινοί, ο Ερνέστο Γκεβάρα, ένας 23χρονος φοιτητής της Ιατρικής με ειδικότητα στη λέπρα, και ο 29χρονος Αλμπέρτο Γκρανάντο, βιοχημικός στο επάγγελμα, ξεκίνησαν ένα ταξίδι με μοτοσικλέτα για να ανακαλύψουν την αληθινή Λατινική Αμερική. Αργότερα ο πρώτος θα καταγραφόταν στη λαϊκή συνείδηση ως το πρότυπο του επαναστάτη, με την προσωνυμία Τσε, και θα περνούσε στη «χώρα» του θρύλου. Ο δεύτερος, 81 χρόνων πλέον, απολαμβάνει τη ζωή στην Κούβα. Πρόλαβε όμως να απολαύσει και κάτι που ούτε αυτός ούτε ο θρυλικός φίλος του μπορούσαν να φανταστούν όταν «όργωναν» τους χωματόδρομους της Λ. Αμερικής με μια «Νόρτον 500» του 1939 (πριν καταστραφεί εντελώς αφού άντεξε ένα ταξίδι οχτώ μηνών(!)): Οτι αυτό το ταξίδι, δεκαετίες αργότερα, θα περνούσε στον κινηματογράφο.

Χτες, στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Καννών προβλήθηκε η ταινία του Γουόλτερ Σέιλς «Τα ημερολόγια της μοτοσικλέτας», το σενάριο της οποίας βασίστηκε στο ημερολόγιο που κρατούσε ο Τσε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Πρόκειται για την πρώτη συμμετοχή του σκηνοθέτη στις Κάννες και εκτός από το ίδιο το θέμα της ταινίας φέρνει στις «βαλίτσες» του και ένα «βαρύ» όνομα του κινηματογράφου, αυτό του ηθοποιού και σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ο οποίος ανέλαβε την εκτέλεση της παραγωγής. Το σενάριο είναι του Χοσέ Ριβέρα και πρωταγωνιστούν οι Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ροντρίγκο ντε λα Σέρνα και Μία Μαέστρο.

Στην καθιερωμένη συνέντευξη Τύπου, ο σκηνοθέτης σημείωσε ότι η ταινία εξετάζει «την αναζήτηση μιας ορισμένης ιδέας της λατινοαμερικανικής ταυτότητας. Το βιβλίο που ενέπνευσε την ταινία είναι μια πρόσκληση για να αποκαλυφθεί η ήπειρος. Οι ταξιδιωτικές περιγραφές από το 1952 φάνηκαν να περιγράφουν τη σημερινή Λατινική Αμερική. Ετσι αποφάσισα να το συνδέσω με το σήμερα». Ο Σέιλς δήλωσε εντυπωσιασμένος από «το πόσοι πολλοί άνθρωποι γνώριζαν το βιβλίο και είχαν συναντήσει τον Γκεβάρα και τον Γκρανάντο κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους. Πολλοί θέλησαν να συμμετάσχουν στην ταινία. Μια από τις πιο συγκινητικές στιγμές ήταν στην αποικία λεπρών Σαν Πάμπλο (σ.σ. στο Περού) όταν ο Γκρανάντο αναγνώρισε έναν από τους ασθενείς που είχε περιθάλψει εκείνο τον καιρό».

Ο Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ είπε ότι «ήμαστε φοβισμένοι για το πώς θα αποδίδαμε τους χαρακτήρες που επρόκειτο να παίξουμε, αλλά ήταν αυτός ο φόβος που μας ώθησε να εργαστούμε καλύτερα. Κατά τη διάρκεια τριών ή τεσσάρων μηνών μελετήσαμε πολύ, συμβουλευτήκαμε τον Αλμπέρτο Γκρανάντο στην Κούβα, συναναστραφήκαμε με ανθρώπους που ήξεραν το θέμα καλά και πήραμε μαθήματα για την κοινωνική και πολιτική κατάσταση στη Λατινική Αμερική».

Κατά τ' άλλα, το πολιτικό «θερμόμετρο» κράτησε «ανεβασμένο» μετά τον Μάικλ Μουρ και ο Σον Πεν, που ήρθε στις Κάννες ως πρωταγωνιστής της ταινίας «Η δολοφονία του Νίξον», η οποία βασίζεται στην πραγματική ιστορία της απόπειρας δολοφονίας του τότε Αμερικανού Προέδρου. «Ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα καθόμουν σήμερα εδώ και θα αισθανόμουν ότι θα μου έλειπε ο Ρίτσαρντ Νίξον», είπε ειρωνικά στη συνέντευξή Τύπου ο Σον Πεν, ο οποίος «έπλεξε» το εγκώμιο και του Μ. Μουρ. Σε συνέντευξή του στον Δημήτρη Δανίκα, για λογαριασμό της εφημερίδας «Τα Νέα», ο Πεν εξήγησε ότι ο Νίξον «ήταν διεφθαρμένος, ψεύτης φυσικά, πολεμοχαρής οπωσδήποτε, απατεώνας χωρίς συζήτηση. Τουλάχιστον, όμως, μπορούσες να μιλήσεις μαζί του. Διέθετε I.Q. της προκοπής. Με τον άδειο εγκέφαλο του Μπους τι κουβέντα να κάνεις; Πρόκειται για επιδημία κενότητας. Μια επιδημία που έχει "αρρωστήσει" την πλειοψηφία του αμερικανικού λαού. Δεν κουβεντιάζουμε, δεν ανταλλάσσουμε επιχειρήματα, δε σκεφτόμαστε».

Αν και εύχεται να χάσει ο Μπους στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι και πολύ αισιόδοξος για τον υποψήφιο των Δημοκρατικών, Τζον Κέρι, ο οποίος «είναι ψυχή τε και σώματι στρατιώτης. Θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική και ο στρατός θα εξακολουθήσει να σκοτώνει και να σκοτώνεται στο Ιράκ». Στο ερώτημα γιατί συμβαίνουν όλα αυτά, ο Σον Πεν είναι σαφής: «Το χρήμα είναι ο μοναδικός θεός του αμερικάνικου τρόπου ζωής. Η πιο νοσηρή κληρονομιά που μας άφησαν οι πρόγονοί μας».