Το πρώτο του βιβλίο το έβγαλε 17χρονος. Ακολούθησαν πολλά άλλα. Ανάμεσα τους και έντεκα ποιητικές συλλογές. Η λογοτεχνία βραβεύτηκε αρκετές φορές. Η κριτική τον χαρακτήριζε σαν έναν από τους καλύτερους ποιητές της γενιάς του. Γεύτηκε επαίνους και των ομοτέχνων του και άλλων ανθρώπων του πολιτισμού (Ρίτα Μπούμη-Παπά, Τάκης Βαρβιτσιώτης, Τάσος Αθανασιάδης κ.ά). Αναφερόμαστε, στον πολύπλευρο πνευματικά, «γέννημα» καλλιτεχνικής οικογένειας, Γιώργο Ν. Κάρτερ και στη δωδέκατη ποιητική συλλογή του «Το λάλον αίμα» («Ιωλκός»), την οποία προλογίζει ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθήνας, Μιχάλης Μερακλής, τονίζοντας μεταξύ άλλων: «Την αλήθεια, που είναι και η άρνηση της λήθης, δεν εννοεί να την απεμπολήσει ο ποιητής, δεν εννοεί να τη θάψει κάτω από μια σάπια ζωή, σαν ένα ψέμα, ό,τι φλόγισε και λάμπρυνε τη δική του ζωή (...) Ο ποιητής δε θα ήθελε να του καταλογιστεί ότι στάθηκε απέναντι στην ιστορία αδιάφορος και αδρανής, με ψυχρό αίμα». Απόδειξη της κρίσης του Μ. Μερακλή, αυτοί οι στίχοι του Γ. Κάρτερ: «Στη διάπυρη καρδιά μου στεριώνει η ιστορία(...) Δε θ' αδειάσω τα όνειρά μου/ επειδή είδα ανάποδα/ για μια στιγμή να γυρίζει η ζωή./ Στ' άγρυπνα όνειρα ισορροπεί η μέρα/ και παύει να αιμορραγεί η γη./ Αύριο αρχίζει, γιε μου, ο μεγάλος τρύγος».