Ο 14χρονος Ρίκι συνελήφθη από τη σχολική αστυνομία τις μέρες του Χαλοουίν (σ.σ. γιορτή στις ΗΠΑ, όπως οι Απόκριες), με την κατηγορία δεύτερου βαθμού: «Να πετά φονικό βλήμα». Παρόλο που κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ σοβαρό, το «φονικό βλήμα» του Ρίκι δεν αποτελούνταν ούτε από δυναμίτη ή βιοτοξικά, ούτε περιείχε πυρίτιδα ή άλλα επικίνδυνα χημικά. Εκείνο το Χαλοουίν, ο Ρίκι βρέθηκε με χειροπέδες, του διάβασαν τα δικαιώματά του και τον οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα, επειδή είχε στην τσέπη του ένα αυγό. Εκείνο το Χαλοουίν, οι υπεύθυνοι του σχολείου ήταν έτοιμοι να μετατρέψουν μια στιγμή νεανικής σκανδαλιάς σε μια καταδίκη που μπορεί να καταδιώκει τον Ρίκι για το υπόλοιπο της ζωής του. Ο Ρίκι βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη από το σχολείο στη φυλακή.

Στην Κομητεία του Παλμ Μπιτς, ένας εξάχρονος μαθητής συνελήφθη, επειδή καταπάτησε σχολική ιδιοκτησία, καθώς περπατούσε στην αυλή του σχολείου για να πάει σπίτι του. Στην Ινδιανόλα, μαθητές δημοτικού σχολείου έχουν συλληφθεί και έχουν οδηγηθεί στην τοπική φυλακή, επειδή μιλούσαν την ώρα της συνέλευσης. Στο Νιου Χάμσφιρ, ένας νεαρός μαθητής κατηγορήθηκε επειδή έσπρωξε έναν συνομήλικό του στη σχολική αυλή.

Αυτή η αυστηρή, απαράδεκτη προσέγγιση έχει φτάσει στο σημείο του παραλόγου. Μαθητές συλλαμβάνονται και βρίσκονται αντιμέτωποι με το σύστημα δικαιοσύνης για συμπεριφορές, που παλιότερα θα λάμβαναν απλά μια επίπληξη, μια τιμωρία, ή, στη χειρότερη, μια αποβολή.

Το «Αντβαντσμεντ Πρότζεκτ», μια οργάνωση πολιτικής και νομικής δράσης, πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα την έκθεση: «Οι Εκτροχιασμένοι: Από το Σχολείο στη Φυλακή», που εξετάζει πώς η πολιτική «μηδενικής ανοχής» εκτροχιάζει τους μαθητές από την πορεία του ακαδημαϊκού έτους στο νομικό σύστημα ανηλίκων.

Η έκθεση δείχνει τη δραματική αύξηση συλλήψεων μαθητών σε ολόκληρη τη χώρα. Για παράδειγμα, υπήρξε μια αύξηση κατά 300% στις συλλήψεις μαθητών το διάστημα 1999-2001 στα Δημόσια Σχολεία του Μαϊάμι - Ντέιντ. Σε άλλες περιφέρειες, ο αριθμός των συλλήψεων επίσης σοκάρει. Το 2001, οι συλλήψεις στην Περιφέρεια Ανεξάρτητου Σχολείου του Χιούστον και των Δημοσίων Σχολείων της Βαλτιμόρης έφτασαν τις 1.959 και 845, αντίστοιχα. Στην Κομητεία του Παλμ Μπιτς, η σχολική αστυνομία έκανε 1.287 συλλήψεις και υπήρξαν 1.895 συλλήψεις μαθητών στη Φιλαδέλφεια κατά το σχολικό έτος 2001. Η πλειοψηφία αυτών των συλλήψεων αφορούσε στη διατάραξη κοινής ησυχίας, σχολικούς καυγάδες και ενέργειες τόσο ασήμαντες που κατηγοριοποιούνται ως «ποικίλες».

Η βιασύνη αυτή να τιμωρηθούν και να φυλακιστούν οι νέοι για ασήμαντες πράξεις είναι αποτέλεσμα μιας αύξησης στην εγκληματικότητα των ανηλίκων κατά τη δεκαετία του '80 και στα μέσα του '90 και της δημοσιοποίησής της, η οποία οδήγησε σ' αυτήν τη θεωρία «εικασιών». Αυτή η θεωρία υποδήλωνε ότι η χώρα μας αντιμετώπιζε την επείγουσα κατάσταση μιας γενιάς νέων, αδυσώπητων δολοφόνων. Οι νομοθέτες απάντησαν σκληρά, προωθώντας την πολιτική «μηδενικής ανοχής» στον εκπαιδευτικό τομέα και προχώρησαν σε δρακόντειες αλλαγές του ποινικού κώδικα ανηλίκων, συμπεριλαμβάνοντας και τη δημιουργία μιας ευρείας έννοιας του ορισμού για το τι συνιστά εγκληματική συμπεριφορά.

Η αλήθεια είναι πως η βία στους νέους και η βία στα σχολεία, συγκεκριμένα, βρίσκονται σε πτώση. Ωστόσο, η κοινωνία έχει χαρακτηρίσει και κακομεταχειριστεί αυτήν τη γενιά σε μεγάλο βαθμό. Η ποινικοποίηση των νέων από τα σχολεία τους μπορεί να τους αφήσει χωρίς καμία εκπαίδευση και χωρίς μέλλον. Οι μαθητές αντιμετωπίζουν συναισθηματικό τραύμα, την ντροπή και το στίγμα, του να είναι με χειροπέδες και να οδηγούνται μακριά από το σχολείο και αργότερα αντιμετωπίζουν μια σειρά συνέπειες, όπως αυστηρές επιτηρήσεις και φυλάκιση. Οταν απελευθερώνονται, οι μαθητές συχνά αποβάλλονται από το σχολείο τους ή συνεχίζουν στο ίδιο, αντιμέτωποι με την ίδια διεύθυνση που συμμετείχε στην αρχική τους δίωξη. Αρκετοί δεν επιστρέφουν καν στο σχολείο. Αφού «γνωρίσουν» το σωφρονιστικό σύστημα και επιβαρυμένοι με ποινικό μητρώο, σπάνια ξεφεύγουν με ανέπαφη την αξιοπρέπεια και το μέλλον τους.

Οι μαθητές που συνδέονται με πραγματικές εγκληματικές συμπεριφορές, όπως είναι ο φόνος, η επικίνδυνη βία, ή η πώληση και κατοχή παράνομων ναρκωτικών, θα πρέπει να δικάζονται - όπως γινόταν και πριν επιβληθεί η πολιτική της «μηδενικής ανοχής». Ωστόσο, οι μαθητές δε θα πρέπει να υπόκεινται στις σοβαρές συνέπειες, που συχνά γεννούν οι ανόητες πράξεις σχολικών υπευθύνων.

Η πολιτική της «μηδενικής ανοχής» και η φυσική της συνέπεια - οι υπερβολικές συλλήψεις μαθητών για ασήμαντες πράξεις - είναι μια θεραπεία στην εύρεση μιας ασθένειας. Τα σχολεία ήταν, και παραμένουν και σήμερα, τα ασφαλέστερα μέρη για παιδιά. Η περιττή, συχνά γελοία, ποινικοποίηση των μαθητών είναι ένα τρένο υπό φυγή, που η πολιτική της κυβέρνησης Μπους «Δεν Ξεχνάμε Κανένα Παιδί» (σ.σ. εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η οποία στην ουσία ενισχύει τα ιδιωτικά σχολεία και πανεπιστήμια) αδυνατεί να σταματήσει. Σε τελευταία ανάλυση, εκτροχιάζοντας τα παιδιά από την ακαδημαϊκή πορεία στη φυλακή, δημιουργεί μια χαμένη κατάσταση για όλους μας.