Δε λέω πως δε συγκινήθηκα. Για λίγα δευτερόλεπτα, μάλιστα, ένιωσα τα μάτια μου να υγραίνονται. Δάκρυσα, δηλαδή. Υστερα βγήκα στη βεράντα μας και έστησα αυτί για ν' ακούσω τις φωνές. «Σήκωσε, σήκωσέ το τ' αγαπημένο. Δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω». Ελεγαν οι φωνές. Τα αυτοκίνητα κορνάριζαν. Οι κοπελιές στο απέναντι μπαλκόνι στρίγκλιζαν και χόρευαν στο ρυθμό του «Sake it». Και ο Γιαννάκης μας, με το φίλο του τον Αγγελο, πήραν από μια γαλάζια νάιλον σακούλα, μια και δε βρήκαν πρόχειρη ελληνική σημαία, και ανεμίζοντάς τη θριαμβευτικά, κατηφόρισαν για το Λευκό Πύργο. Νικήσαμε τη Γαλλία, έλεγα από μέσα μου. Δεν είναι και μικρό πράγμα! Τους ταπεινώσαμε. Παίξαμε σαν ήρωες, σαν θεοί. Ολόκληρη η Ευρώπη υποκλίνεται μπροστά στους 11.

Ο πρωθυπουργός έστειλε συγχαρητήριο τηλεγράφημα. Από κοντά και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μας κάνατε υπερήφανους, έλεγαν. Ο κύριος Ερντογάν συνεχάρη τηλεφωνικά τον Ελληνα πρωθυπουργό κι αυτός συγκινημένος του υποσχέθηκε, ακόμα μια φορά, να στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της Τουρκίας. Και ίσως κάτω από το βάρος της ίδιας συγκίνησης υποσχέθηκε ο Ελληνας πρωθυπουργός πως θα αναλάβουμε να εκπαιδεύσουμε τον ιρακινό στρατό για λογαριασμό του ΝΑΤΟ. Εδώ στη χώρα μας, προκαλώντας, φυσικά, την απεριόριστη συμπάθεια της «Αλ Κάιντα», κάτι που δεν πέρασε από το μυαλό του πρωθυπουργού, έτσι που ήταν αυτό απασχολημένο με τους θριάμβους της Εθνικής μας! Ακόμα και ο Βαρθολομαίος αναφέρθηκε στη νίκη των τέκνων μας, και ο Χριστόδουλος και ο νεοενθρονισθείς Ανθιμος Θεσσαλονίκης. Και φυσικά δεν τελειώσαμε με τα συγχαρητήρια και τις φωνές. Ακολούθησαν οι συνεντεύξεις και οι δηλώσεις, οι επαναλήψεις και τα προγνωστικά, οι αναλύσεις της τακτικής και της προπονητικής ιδιοφυίας του Οτο Ρεχάγκελ. Η μαμά του σκόρερ και ο μπαμπάς του, τα αδέρφια του και οι συγχωριανοί του. Εγώ το περίμενα έλεγε ο ένας. Εγώ το ονειρεύτηκα ο άλλος. Θα τους φάμε όλους συμπλήρωνε το κοινό. «Τίποτα, τίποτα δε μας σταματά» τραγουδούσαν ρυθμικά οι γαλανοβαμμένοι εκδρομείς και στριμώχνονταν κουνώντας τα χέρια τους απειλητικά, για να τους πάρει η κάμερα. Και πάνω από όλα αυτά το νικητήριο πριμ: ένα εκατομμύριο ευρώ. Που θα μοιραστεί στους 23 ήρωες, παίξαντες και μη παίξαντες. Γιατί όλοι μαζί, λέει, δόξασαν τον ελληνικό πολιτισμό, αφού και ο αθλητισμός, λέει, και στην προκείμενη περίπτωση το ποδόσφαιρο, αποτελεί στοιχείο του πολιτισμού.

Ενώ οι αρχαιότητες, αυτό δεν το λέει κανένας, αλλά το αφήνει να εννοηθεί, και μάλιστα ο υπουργός του Πολιτισμού, ο πρωθυπουργός δηλαδή, τα αρχαιολογικά μουσεία, οι αρχαιολογικές ανασκαφές αποτελούν ένα συνηθισμένο στοιχείο της καθημερινότητας, ούτε καν της σπουδαιότητας των Ολυμπιακών έργων. Γι' αυτό και τα ελληνικά αρχαιολογικά μουσεία δε θα είναι έτοιμα να υποδεχτούν τα εκατομμύρια των επισκεπτών της Ολυμπιάδας. Οι αρχαιότητες θα παραμένουν κλειδωμένες στα συρτάρια των αρχαιολόγων, μια και δεν υπάρχουν χρήματα για τη μελέτη τους και οι αρχαιολογικές ανασκαφές θα χορταριάζουν, γιατί αυτές δεν μπορούν να ανταγωνιστούν το θρίαμβο της μπάλας. Ναι, όλ' αυτά στη χώρα που θεωρήθηκε κάποτε ως υπέρτατη Αξία το Μέτρο. Η λογική, με άλλα λόγια, της συμπεριφοράς και η ισορροπία των εκδηλώσεων. Ολα τα μεγάλα και τ' αληθινά είναι δυνατό να ανατραπούν κάτω από την υστερία μιας ποδοσφαιρικής νίκης! Λες και δεν υπάρχουν άλλες νίκες στο εθνικό μας μητρώο. Μήπως όμως και δεν υπάρχουν; Μήπως το 1-0 επί της Γαλλίας ήταν η πρώτη μας εθνική νίκη; Αρχισα να φοβάμαι!