Για τις «δολοφονίες αμάχων χωρικών ...που δεν ήταν μαχητές» ο αρθρογράφος ισχυρίζεται ότι ήσαν αδικαιολόγητες παρά το γεγονός ότι παραδέχεται πως μπορεί άλλοτε «να είχαν κάποια σχέση με τις αντιμαχόμενες παρατάξεις». Ποιες ήταν αυτές οι παρατάξεις και ποια η σχέση; Ποια ποινή θα επιφύλασσε ο ίδιος, για παράδειγμα, για έναν κουκουλοφόρο καταδότη των πατριωτών αγωνιστών στους χιτλερικούς που οδηγούσε στην εκτέλεσή τους; Κουκουλοφόρου που «δεν ήταν μαχητής» και που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς;

Ως προς τον ισχυρισμό του για το ότι η «αριστερή βία» ήταν «θέμα ταμπού» δεν είναι βάσιμος. Η αστική τάξη της χώρας μας με τους πολιτικούς εκπροσώπους της και τον αμερικανικό παράγοντα μίλησαν και έγραψαν πολλές φορές για την «αριστερή βία», κατά τη διάρκεια και μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου. Τα «κονσερβοκούτια» έγιναν σχολικό μάθημα, ιερή κατήχηση και στρατιωτική ηθική διαπαιδαγώγηση.

Για παράδειγμα, όταν ο Ταγματάρχης του ΕΛΑΣ αναφέρεται σε «υπερβασίες», εννοεί υπερβασίες από τι; Ο Σ.Κ. δε διευκρινίζει, αν και είναι φανερό. Εννοεί υπερβασίες από την κομματική γραμμή που σημαίνει ότι η γραμμή αυτή ήταν αντίθεση με τη χρήση άσκοπης βίας.

Τι εννοεί ο γραμματέας της τότε ΠΕ Κορίνθου του ΚΚΕ, όταν μιλά για 1.200 εκτελέσεις που δεν μπορούμε να «δικαιολογήσουμε»; Σημαίνει ότι υπήρχαν και εκτελέσεις που μπορούσαν να δικαιολογηθούν. Ποιος κρίνει το αδικαιολόγητο και πώς; «Πατάει» σε πραγματικά ιστορικά στοιχεία που να αποδεικνύουν την εκτίμησή του; `Η είναι απλά η προσωπική του γνώμη; Και μπορεί απ' αυτή την ατεκμηρίωτη γνώμη να βγει ιστορικό συμπέρασμα;

Ο αρθρογράφος προχωρά κατόπιν σε λαθροχειρία, γαντζωμένος σ' αυτό το παράξενο παιγνίδι της αριθμητικής της βίας. Ακόμη και αν δε συνυπολογίσουμε, για τον επιμερισμό ευθυνών και την εξαγωγή συμπερασμάτων, παράγοντες όπως το χρόνο έναρξης της βίας, από τους συγκρουόμενους πρωταγωνιστές (αντιστασιακούς με τους Γερμανούς και τους δοσίλογους) και το σκοπό, για τον οποίο γινόταν η χρήση της, οι αριθμοί δεν τον βοηθούν. Συγκρίνει τα θύματα του ΕΑΜ στην Αργολίδα - Κορινθία τον καιρό της κατοχής, δηλαδή σε περίοδο πολέμου που κράτησε 4 χρόνια, με τα θύματα που είχε το ΕΑΜ σε περίοδο ενός χρόνου σε ειρηνική περίοδο, σε όλη την Ελλάδα.

Αλήθεια, γιατί δε γίνεται η σύγκριση με τα θύματα των Γερμανών και των δοσίλογων σ' όλη την Ελλάδα; Ακόμη και χωρίς να υπολογίσουμε τους 200.000 νεκρούς από πείνα (συνέπεια της κατοχής), αλλά και τους σκοτωμένους στα πεδία των μαχών, έχουμε 38.690 εκτελεσμένους από τα στρατεύματα κατοχής (Μαθιόπουλος....«Η Ελληνική Αντίσταση 1941 - 44 και οι σύμμαχοι», εκδ. «Παπαζήση», σελ. 391).

Ομως ξέρει κανείς, έστω και ένα κόμμα σε όλο τον κόσμο, που, αν και καλύπτει και ενθαρρύνει στέλεχός του, να διαπράττει συγκεκριμένες πράξεις, το διαγράφει μετά για τις ίδιες πράξεις, που, σύμφωνα με το ΚΚΕ, συνιστούν «εγκληματική διαστρέβλωση της κομματικής γραμμής, δεν έχουν καμία σχέση με την κομματική ηθική και συμπεριφορά και προξένησαν ζημιά στο κόμμα»; Ποιο κόμμα ενθαρρύνει κάποιον για να κάνει ζημιά; Ελεος.

Τελικά, καταλήγει ο αρθρογράφος ότι δεν έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένα τοπικά φαινόμενα, αλλά με μια γενική κατεύθυνση. Αναφέρει, για το λόγο αυτό, άλλη μία περίπτωση στο Ν. Πρέβεζας. Θα μπορούσε να αναφέρει κανείς και άλλες περιπτώσεις. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι υπήρχε γενική γραμμή εξόντωσης «όσων δεν ήσαν δικοί μας». Η γραμμή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ ήταν σε ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Και επειδή ο αρθρογράφος έκανε χρήση των αρχείων της ΑΣΚΙ, αναφέρουμε και μεις ένα σχετικό έγγραφο, οδηγία του γραμματέα της ΚΟ Μακεδονίας προς τις περιφερειακές οργανώσεις του ΚΚΕ.

«... Σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να γίνει οποιαδήποτε εκτέλεση στις απελευθερωμένες περιοχές. Αυτό θα ισοδυναμούσε με πρόκληση και συμφέρει μόνο στους κατακτητές και τα όργανά τους. Οι προδότες θα συλλαμβάνονται και θα παραδίδονται στην Εθνική κυβέρνηση».

Τελειώνοντας ο αρθρογράφος αναφέρεται στην ανακάλυψη του ενόχου «για τις μαζικές σφαγές αμάχων». Ποιος είναι αυτός; Μα το «ΚΚΕ με τη λενινιστική παράδοση και τη σταλινική πρακτική». (Ετσι, αφού το ΚΚΕ υφίσταται τέτοιο μέχρι σήμερα, είναι ένοχο και θα είναι όσο δε βάζει μυαλό. «Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια»). Και προχωρά σε σύγκριση ανόμοιων πραγμάτων... «Στη Γαλλία, οι Γερμανοί διέπραξαν αντίστοιχες θηριωδίες, όμως εκεί οι αντιστασιακές οργανώσεις δεν απάντησαν με μαζικές σφαγές αμάχων».

Κατ' αρχήν, το κόστος της κατοχής στη χώρα μας (σε ανθρώπινες ζωές και υλικές καταστροφές) ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερο, τηρουμένων των αναλογιών, από αυτό της Γαλλίας.

Ετσι, η αντίσταση των Γάλλων ήταν ασύγκριτα μικρότερη από αυτή των Ελλήνων. Δε χρησιμοποίησαν αντιβία στο βαθμό που χρησιμοποίησε το αντιστασιακό κίνημα στην Ελλάδα. Αλλά αλήθεια, αφού η αιτία του προβλήματος είναι η παράδοση και η πρακτική των κομμουνιστικών κομμάτων, γιατί το αντίστοιχο Γαλλικό Κόμμα δεν προχώρησε σε «μαζικές σφαγές αμάχων»;

Στελέχη του ΚΚΕ, το 1940, ζήτησαν να μπουν στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση της πατρίδας. Τους παρέδωσαν σιδεροδέσμιους στους κατακτητές. Στην κατοχή, το ΚΚΕ έδωσε τα καλύτερα παιδιά του στον αγώνα για την απελευθέρωση. Η ηγεσία του δεν έφυγε στο Κάιρο, για να αποσπάσει τα εύσημα της άρχουσας τάξης, όπως έκαναν οι αστοί πολιτικοί. Εκανε και λάθη. Ομως, τα έκανε μαχόμενο για τα συμφέροντα των αδικημένων, υπηρετώντας αξίες και οράματα, θέτοντας δύσκολους στόχους. Το ίδιο κάνει και σήμερα.