Η Ελλάδα σ' ολόκληρο τον 20ό αιώνα ήταν πάντα χώρα εξαγωγής μεγάλου αριθμού εργατών, χώρα μεταναστευτική, όπως και άλλες χώρες της Νότιας Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής.

Στην περίοδο 1900-1930 μετανάστευσαν 402.538 Ελληνες (οι 384.000 προς τη Βόρεια Αμερική και οι υπόλοιποι προς Καναδά και Αυστραλία).

Η αστική τάξη με τους εκπροσώπους της στη χώρα μας ποτές δεν αντιμετώπισαν με περίσκεψη και υπευθυνότητα την αιμορραγία της φυγής στο εξωτερικό μιας τόσο ώριμης, ικανής και αποδοτικής εργατικής δύναμης.

Συνήθως αιτιολογούσαν τις κάθε φορά μεταναστευτικές εκρήξεις με την άσχημη οικονομική κατάσταση, την ανεργία, τη φτώχεια και την ανέχεια κλπ., αποσιωπώντας επιμελώς τις δικές τους ευθύνες. Εκρυβαν συστηματικά πως για όλα τα παραπάνω κύρια αιτία ήταν η δική τους πολιτική, που γεννούσε τη μετανάστευση, αποφέροντας μεγάλα κέρδη στο κεφάλαιο, χειροτερεύοντας όμως τη ζωή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου.

Η άρχουσα τάξη της Ελλάδας αντιμετώπιζε τη μετανάστευση πολλαπλώς ωφελιμιστικά, σαν εμπόρευμα. Την παρουσίαζαν σαν μεμονωμένο-εθνικό φαινόμενο, σαν καπρίτσιο που χαρακτήριζε το λαό μας - λάτρη της περιπέτειας -, σαν «ευλογία Θεού» κλπ. Εφταναν στο σημείο να εμφανίσουν τη μετανάστευση σαν «μέτρο οικονομικής βοήθειας» από τις αναπτυγμένες βιομηχανικά χώρες της Δυτ. Ευρώπης στις φτωχές, υπανάπτυκτες νοτιοευρωπαϊκές χώρες (όπως ήταν και η Ελλάδα εκείνη την εποχή).

Με τέτοιες πολιτικές αιτιολογούσαν την υποτέλειά τους στα συμφέροντα του αμερικανικού και σε συνέχεια του δυτικοευρωπαϊκού κεφαλαίου, σε βάρος των Ελλήνων μεταναστών. Ετσι αποσιωπούσαν τις ιστορικές σχέσεις εξάρτησης της χώρας μας, το πλέγμα του νεοαποικιακού χαρακτήρα εκμετάλλευσής της. Βοηθώντας συνειδητά στην ανάπτυξη των οικονομικών συμφερόντων των βιομηχανικών χωρών, σε βάρος της οικονομικής και βιομηχανικής ανάπτυξης της Ελλάδας, με την κομπραδόρικη πολιτική τους.

Στις δεκαετίες 1950-1960 συντελούνταν μια υπερσυγκέντρωση του πληθυσμού στα μεγάλα αστικά κέντρα, π.χ., στην Αθήνα συγκεντρώθηκαν 2.530.207 σε συνολικό πληθυσμό της Ελλάδας 8.736.367. Οι βασικές αιτίες της εσωτερικής μετανάστευσης ήταν οικονομικές - πολιτικές.

Η αστική τάξη χρειαζόταν συγκεντρωμένη και φθηνή εργατική δύναμη, μικρό μεταφορικό κόστος κλπ. Την εποχή εκείνη «βοηθούσε» το μετεμφυλιακό πολιτικό κλίμα, το ξερίζωμα του αριστερού κόσμου, της φτωχολογιάς της υπαίθρου, η μεγάλη ανεργία και υποαπασχόληση της αγροτιάς, που δεν έβρισκαν δουλιά κατακλύζοντας τις πόλεις για ένα κομμάτι ψωμί.

Το 1961 οι άνεργοι στην Ελλάδα ήταν 238.900 ή 6,5% του συνολικού αριθμού των απασχολούμενων (2,8 εκατ.) και μαζί με τους υποαπασχολούμενους, κυρίως στη γεωργία, φτάνανε τις 863.600 ή το 26,6% του συνολικού αριθμού των απασχολουμένων της χώρας μας.

Τα κόμματα της πλουτοκρατίας (ΕΡΕ και Ενωση Κέντρου-ΕΚ), δούλοι των Αγγλοαμερικάνων κι Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, και οι κυβερνήσεις εκείνης της εποχής, άλλα είχαν στο μυαλό τους, την εξαφάνιση του ΚΚΕ και την καθυπόταξη, το τσάκισμα του ανερχόμενου εργατικού και λαϊκού κινήματος. Αντί να πάρουν μέτρα για δημιουργική αξιοποίηση του τεράστιου εκείνου εργατικού δυναμικού, που πλησίαζε το 10% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδας, για την οικονομική-βιομηχανική ανάπτυξη και την καταπολέμηση της μάστιγας της ανεργίας, της φτώχειας. Προτιμούσαν την «εύκολη λύση». Την απαλλαγή τους από το δυναμικό αυτό με τη μορφή της εξαγωγής του στις αναπτυγμένες βιομηχανικά καπιταλιστικές χώρες της Δυτ. Ευρώπης (φυσικά με το αζημίωτο).

Βέβαια, η «εξαγωγή» ενός 10% ενεργού δυναμικού της χώρας, που το μάστιζε η ανεργία, η υποαπασχόληση και η φτώχεια, βοηθούσε την ελληνική πλουτοκρατία να εξαγάγει μαζί με την ανεργία και τις κοινωνικές εντάσεις που αυτή συσσώρευε, απαλλάσσοντάς την από το μεγάλο πονοκέφαλο.

Την ίδια στιγμή εξασφάλιζε σ' αυτήν άφθονο ξένο συνάλλαγμα που συντελούσε στην ελάττωση των πιέσεων στο ισοζύγιο πληρωμών, κ.α.

Αν και η μεταπολεμική μετανάστευση ξεκίνησε στα μέσα της δεκαετίας του '50, στα χρόνια 1961-1971 έφυγαν 892.175 άτομα σε χώρες της Δυτ. Ευρώπης (βασικά Δυτ. Γερμανία), κυρίως άνδρες αλλά και γυναίκες, ηλικίας 18 έως 35 χρόνων. Συνυπολογίζοντας μαζί και τους ναυτεργάτες και όσους η ΕΣΥΕ ονόμαζε «προσωρινώς μεταναστεύσαντες» ο συνολικός αριθμός ξεπερνούσε το ένα εκατομμύριο εργαζόμενους Ελληνες (πηγή: ΕΣΥΕ).

Πολλά ειπώθηκαν και γράφτηκαν (εκείνα τα χρόνια), από τους εκπροσώπους της ελληνικής άρχουσας τάξης και τα ΜΜΕ. Οι κυβερνώντες χαρακτήριζαν τη μετανάστευση «ευλογία Θεού» και παρότρυναν τους νέους να κάνουν γρήγορα τα χαρτιά τους. Σε όλες τις πόλεις είχαν ανθίσει δουλεμπορικά γραφεία. Οι βουλευτές της ΕΡΕ και της ΕΚ υπόσχονταν μια θέση στις λίστες των υποψήφιων μεταναστών για τη Γερμανία...

Το 1960 υπογράφτηκε η περίφημη «Ελληνογερμανική» συμφωνία που θα «έλυνε» τα μεγάλα προβλήματα των Ελλήνων μεταναστών.

Η συμφωνία αυτή προπαγανδίστηκε δεόντως από τις κυβερνήσεις των δύο χωρών.

Η υποκρισία των κομμάτων εξουσίας και των κάθε λογής πολιτικάντηδων, για τα «ξενιτεμένα μας αδέλφια», ήταν εμετική και συνεχίζει έναν ολόκληρο αιώνα.

Η πραγματικότητα (για την παλιά και νέα μετανάστευση) ήταν τελείως διαφορετική και το ενδιαφέρον τους ανύπαρκτο!

Να τι έγραφε το δυτικογερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» (Νο 13 το 1973): «Την ημέρα σκουπίζουν και καθαρίζουν τους δρόμους, ή θερμαίνουν τις υψικαμίνους, τη νύχτα κατακλύζουν τους σιδηροδρομικούς σταθμούς των πόλεων της ΟΔΓ και κοιμούνται σε άθλιες παράγκες». «Επίκαιρα Θέματα» 2/'73 (ενημερωτικό φυλλάδιο της ΚΟ Γερμανίας του ΚΚΕ).

Το γερμανικό περιοδικό «Der Spiegel» κι άλλες γερμανικές κι ελληνικές εφημερίδες έγραφαν λίγα κι ανώδυνα πράγματα. Δεν έγραφαν όμως όλη την αλήθεια:

Οτι οι Ελληνες και οι άλλοι μετανάστες της Νότιας Ευρώπης (5.000.000 συνολικά) δεν πήγαν στη Γερμανία για περιπέτεια, γιατί το ήθελαν, αλλά γιατί τους το επέβαλαν οι πολιτικές της ανεργίας, της φτώχειας, της πείνας και της εξαθλίωσης, των κυβερνήσεων των χωρών προέλευσής τους.

Δεν εξήγησαν ποτές πως οι συγκεντρώσεις των μεταναστών στους παγωμένους σιδηροδρομικούς σταθμούς των δυτικογερμανικών πόλεων, τους πρώτους χειμώνες, δε γίνονταν από βίτσιο (όπως συνήθιζαν και οι Αλβανοί στην Ομόνοια, πριν τις αστυνομικές «σκούπες»), αλλά γιατί οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και των χωρών προέλευσης των μεταναστών ποτές τους δεν ενδιαφέρθηκαν για τα εκατομμύρια απροστάτευτους ανθρώπους.

Δε χορήγησαν ένα μάρκο για τη δημιουργία Μορφωτικών Κέντρων Μεταναστών, Κέντρων εξυπηρέτησής τους, Κέντρα Εκμάθησης της γερμανικής γλώσσας, κλπ.

Το γερμανικό κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του ήθελαν τους Ελληνες και άλλους μετανάστες φτηνό εργατικό δυναμικό, ασυνείδητο και καθυστερημένο απεργοσπαστικό μηχανισμό, ενάντια στη γερμανική εργατική τάξη και στους αγώνες της.

Γι' αυτό διέθεταν τεράστια χρηματικά ποσά για ν' αποπροσανατολίσουν τους μετανάστες, να μη διεκδικούν τα κοινωνικοπολιτικά και δημοκρατικά τους δικαιώματα.

Διέθεταν μηχανισμούς για να σπείρουν τον αντικομμουνισμό, τα εθνικιστικά-ρατσιστικά μίση και τη διχόνοια μεταξύ Γερμανών και αλλοδαπών (όπως κάνει και η ελληνική μπουρζουαζία με τους δικούς της ακριβοπληρωμένους μηχανισμούς ενάντια στους αλλοδαπούς εργάτες).

Μόνιμη επιδίωξή τους ήταν να αμφισβητήσουν την αναγκαιότητα της ενότητας και της κοινής δράσης των Γερμανών εργαζομένων με τους αλλοδαπούς συναδέλφους τους.

Ανέθεταν την εκπροσώπηση των μεταναστών σε εκκλησιαστικές κι άλλες «φιλανθρωπικές» οργανώσεις και φορείς ειδικευμένους στο «διαίρει και βασίλευε».

Δεν προσανατόλιζαν (παρά ελάχιστες εφημερίδες) στη διεκδίκηση των κοινωνικών, πολιτικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των αλλοδαπών εργατών, καταδικάζοντας τις πολιτικές των διακρίσεων, που ήθελαν να τους βλέπουν και να τους χρησιμοποιούν σαν δεύτερης κατηγορίας ανθρώπους.

Ο γερμανικός «Νόμος περί αλλοδαπών» ήταν και παρέμεινε αντιδραστικός (ίσως τροποποιήθηκε τώρα στα πλαίσια της ΕΕ).

Ο χαρακτηρισμός των αλλοδαπών εργατών στη Δ. Γερμανία ήταν «Gastarbeiter» («Φιλοξενούμενος εργάτης»).

Παρά την όποια συναισθηματική χροιά του όρου, το περιεχόμενο και η πρακτική έκφρασή του είναι κοινωνικά ταξική και πολιτικά αντιδραστική. Γιατί:

α) Ο φιλοξενούμενος εργάτης, βάσει διεθνών συμβάσεων, είναι πάντα προσωρινός (τελειόφοιτος Τεχνικών Σχολών που κάνει μετεκπαίδευση για ένα χρόνο το πολύ) και συνεπώς δεν του παρέχονται ίσα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και άλλα δικαιώματα με τον ντόπιο εργάτη.

β) Πολιτικά αντιδραστικός γιατί: Πρόδρομος αυτού του «Νόμου περί αλλοδαπών» έως το 1955 θεωρούνταν η γερμανική αστυνομική διάταξη του 1938, του γερμανικού φασιστικού 3ου Ράιχ.

Σ' αυτήν καθοριζόταν πως το δικαίωμα της παραμονής ενός ξένου εργάτη στη Γερμανία εξαρτιόταν από το βαθμό «αξιοπρέπειας του αλλοδαπού»: «Η παραμονή του αλλοδαπού στην επικράτεια του Ράιχ επιτρέπεται όταν αυτός με την προσωπικότητά του και τον σκοπό της παραμονής του εγγυάται ότι θα συμπεριφέρεται αξιοπρεπώς απέναντι στη φιλοξενία που του παρέχεται».

Η αλλαγή που έγινε στο «Νόμο περί αλλοδαπών» το 1965 δεν τον βελτίωνε σε τίποτα.

Επρόκειτο για μια νομοθεσία βαθιά διαποτισμένη από το πνεύμα απόλυτης κυριαρχίας των γερμανικών αρχών απέναντι στους ξένους. Κι όμως, ξεχείλιζε η υποκρισία της νομοθετικής αρχής, κατά την ψήφισή του στη γερμανική Βουλή (28.4.1965), όπου ονόμαζε το νόμο διακρίσεων κατά των ξένων τον πιο «φιλελεύθερο νόμο του κόσμου και κάθε εποχής».

Οι ελληνικές κυβερνήσεις (ΕΡΕ και ΕΚ) έως την κήρυξη της δικτατορίας δεν ασχολήθηκαν ουσιαστικά με τα πολλά και τεράστια προβλήματα, τις ανάγκες, τις δυσκολίες και τις ελλείψεις των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων μεταναστών και των οικογενειών τους (Ελλείψεις ελληνικών σχολείων, Κέντρων Συνάντησης Μεταναστών, Γραφείων Εξυπηρέτησης Ελλήνων, Κέντρων Εκμάθησης Γερμανικής γλώσσας κλπ.).

Κάποιοι μηχανισμοί του ελληνικού κράτους, ελληνικά προξενεία κι άλλες υπηρεσίες στη Δυτ. Γερμανία υπηρετούσαν άλλες, ύποπτες αποστολές.

Π.χ., ήταν χαρακτηριστική η στάση του γερμανικής καταγωγής επίτιμου προξένου στο ελληνικό προξενείο της Στουτγκάρδης, κ. Αιμ. Νίταμερ:

Σε Ερώτηση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας της ΕΔΑ αναφέρονταν τα εξής συγκεκριμένα: «Αναφορικά με την εις την περιοχή Στουτγκάρδης Δυτικής Γερμανίας, όπου ζουν και εργάζονται πολλαί χιλιάδες Ελλήνων, εκπροσώπησιν της Ελλάδος υπό του Γερμανού υπηκόου, τέως μέλους του ναζιστικού κόμματος και ταγματάρχου του χιτλερικού Στρατού Αιμιλίου Νίταμερ (NIETHAMER) και εν συνεχεία των από 1986/20-3-1965 και 2484/10-5-1965 Ερωτήσεων ημών, παρακαλείται ο κ. Υπουργός Εξωτερικών όπως πληροφορήση την Βουλήν:

• Εάν έχη γνώσιν του εξοργιστικού και εθνικώς απαραδέκτου γεγονότος ότι υπό την σκέπην και προσωπικήν καθοδήγησιν του εν λόγω παλαιού χιτλερικού και νυν προξένου της Ελλάδος δρα εις την περιοχήν της Στουτγκάρδης ομάς παρακρατικών και φασιστικών στοιχείων, επιδιώκουσα την κατατρομοκράτησιν και τον διχασμόν των εκεί Ελλήνων. Οτι όργανα της ομάδος αυτής με επικεφαλής τον Γεώργιον Χατζόπουλον, αυτοδιαφημιζόμενον ως αξιωματικόν του Ελληνικού Στρατού, την 11ην Φεβρουαρίου 1966 εξέσχισαν εντός του "Ελληνικού Κέντρου" Στουτγκάρδης όλα τα αντίτυπα των εφημερίδων "ΑΥΓΗ" και "ΒΗΜΑ", απειλούντες με ξυλοδαρμόν τους αναγνώστας αυτών και διανέμοντες προκηρύξεις καλούσας τους Ελληνας της Δυτικής Γερμανίας εις εξέγερσιν "προς εκκαθάρισιν του κομμουνιστικού μιάσματος" κλπ.
• Ποια μέτρα προτίθεται να λάβει κλπ...

Αθήναι, 9 Μαρτίου 1966»

Παρά τις όποιες προσπάθειες της γερμανικής άρχουσας τάξης και των πολιτικών λακέδων τους (ντόπιων και ξένων).

Παρά την απάνθρωπη πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων και των υπηρεσιών τους στη Δυτ. Γερμανία και στις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες, οι Ελληνες μετανάστες δίπλα στην εργατική τάξη της Γερμανίας (και άλλων δυτικοευρωπαϊκών χωρών), μαζί και με τη συντριπτική πλειοψηφία των άλλων αλλοδαπών, τους διέψευσαν αποφασιστικά.

Στα χρόνια εκείνα, με την αποφασιστική παρουσία και δράση κομμουνιστών, αριστερών και προοδευτικών Ελλήνων μεταναστών, στη Δ. Γερμανία και σ' άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.

Τη δημιουργία των Οργανώσεων της ΕΔΑ και της ΔΝΛ το 1964. Τη δημιουργία Οργανώσεων του ΚΚΕ το 1967 και Οργανώσεων της ΚΝΕ το 1968 (που συμπληρώνει φέτος τέσσερις δεκαετίες ζωής και δράσης). Συνέβαλαν αποφασιστικά στην οργάνωση Ελλήνων κι Ελληνίδων στα γερμανικά εργατικά συνδικάτα. Δημιούργησαν ελληνικές κοινότητες και δραστηριοποίησαν τις υπάρχουσες. Το 1965 συγκρότησαν την Ομοσπονδία Ελληνικών Κοινοτήτων.

Με πρωτοβουλίες των ελληνικών κοινοτήτων δημιουργήθηκαν τα πρώτα ελληνικά σχολεία, υποχρεώνοντας τις ελληνικές κυβερνήσεις να διορίσουν Ελληνες δασκάλους. Δημιούργησαν ελληνικούς πολιτιστικούς και αθλητικούς συλλόγους αλλάζοντας το κλίμα, βγάζοντας τους Ελληνες μετανάστες από την απομόνωση.

Ανέπτυξαν σημαντικές πρωτοβουλίες συνεργασίας και κοινής δράσης με τους μετανάστες άλλων χωρών, καταπολεμώντας τις διχαστικές προσπάθειες των αντιδραστικών κομμάτων κι οργανώσεων απ' όπου κι αν προέρχονταν.

Με την ακούραστη δράση και την σωστή ενωτική, ταξική πολιτική των ΚΟ οι Ελληνες κομμουνιστές και συνεργαζόμενοι μαζί τους, δίπλα στους Γερμανούς κομμουνιστές και πρωτοπόρους εργάτες, σφυρηλάτησαν ακλόνητους δεσμούς με τους υπόλοιπους αλλοδαπούς εργάτες.

Αγωνίστηκαν και στήριξαν τα συμφέροντα όλων των μεταναστών. Κέρδισαν την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη δεκάδων χιλιάδων εργατών κι εργατριών στους τόπους δουλιάς και κατοικίας στη Δυτ. Γερμανία και στις άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες.

Μεγάλη ήταν η συμβολή των εκατοντάδων χιλιάδων Ελλήνων στους αντιδικτατορικούς αγώνες του λαού μας ενάντια στην αμερικανόπνευστη δικτατορία των συνταγματαρχών, στους αγώνες συμπαράστασης στο λαό της Κύπρου, του Βιετνάμ, κ.ά.

Οι ΚΟ του ΚΚΕ στη Δυτική Γερμανία και σ' άλλες δυτικοευρωπαϊκές χώρες συνέβαλαν αποφασιστικά στη σκληρή εσωκομματική πάλη ενάντια στην αναθεωρητική οπορτουνιστική ομάδα το 1968.

Το ΚΚΕ στέλνει ταξικό χαιρετισμό στους Ελληνες μετανάστες, στην Ευρώπη και στις υπερπόντιες χώρες, διαβεβαιώνοντάς τους πως τους θεωρούσε και τους θεωρεί σάρκα από τη σάρκα της εργατικής τάξης της χώρας μας και πως ήταν, είναι και θα παραμείνει αταλάντευτα στο πλευρό τους, στηρίζοντας τα δίκαια αιτήματά τους.

Μ' αυτή την ευκαιρία, απευθύνεται στους εργάτες/τριες και στους νέους της χώρας μας, που συνειδητά ή ασυνείδητα επηρεάζονται και ορισμένοι ενεργούν με βάση καταδικασμένες ρατσιστικές θεωρίες που καλλιεργούν την ξενοφοβία και την απέχθεια στους αλλοδαπούς εργάτες που ζουν και εργάζονται στη χώρα μας, θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Τονίζει πως οφείλουν να ξέρουν ότι τις θεωρίες αυτές τις προωθούν και τις λανσάρουν αντιδραστικές-κρυφτοφασιστικές και παραεκκλησιαστικές οργανώσεις και κόμματα που θέλουν τους εργαζόμενους διαιρεμένους και υποταγμένους στα δικά τους ταξικά συμφέροντα.

Τους καλεί να μελετήσουν την Ιστορία της χώρας μας, του λαού μας, του εργατικού αλλά και του μεταναστευτικού μας κινήματος. Εχουν πολλά να διδαχτούν, να διαπιστώσουν με τα δικά τους μάτια πως υπήρξε σε κάποια γωνιά του κόσμου ένας δικός τους μετανάστης, ένας δικός τους άνθρωπος, που εδώ οι ρατσιστές και οι φασίστες τον φωνάζουν «μαύρο», «ξένο», «Αλβανό».

Τότε θα καταλάβουν πως όλοι οι αλλοδαποί εργάτες (Τούρκοι, Αλβανοί, Πακιστανοί, Βούλγαροι, κ.ά.), που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν, να δουλέψουν βγάζοντας τίμια το ψωμί τους, το γάλα των παιδιών τους, είναι δικοί μας συνάδελφοι, ταξικά μας αδέρφια που τα συμφέροντά μας είναι κοινά και θα τα διεκδικούμε αποτελεσματικά όσο θα οργανώνουμε μαζί με αυτούς ενωμένους κοινούς ταξικούς αγώνες.

Αντίπαλοί μας είναι μόνο αυτοί που πλουτίζουν με τον ιδρώτα και το αίμα των απανταχού Ελλήνων, Τούρκων, Αλβανών εργατών. Ενάντια σ' αυτούς πρέπει να κηρύσσουμε ανειρήνευτη πάλη!