Η Θεσσαλονίκη λέγεται και «συμπρωτεύουσα», όπως συνηθίζουν να κάνουν εκείνοι που θέλουν να κρύψουν το πραγματικό τους όνομα με ένα καλλιτεχνικό ψευδώνυμο. Κάτι τέτοιο κάνουν και οι κακοποιοί που προτιμούν να μην τους φωνάζουν με το πραγματικό τους όνομα, αλλά με το «παρατσούκλι» τους. Ετσι, άλλον τον φωνάζουν ο «τανάλιας», άλλον ο «γαρδούμπα» και άλλον απλώς ο «ψηλέας». Και μεις τα παιδιά, θυμάμαι, κοντεύαμε να ξεχάσουμε τα πραγματικά μας ονόματα. Εναν τον φωνάζαμε «κουνέλα» και έναν άλλο «τσαγανιά», επειδή είχε στραβά πόδια και μας θύμιζε έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή του Ηρακλή. Εναν τρίτο τον φωνάζαμε το «φιστίκι της Πράγας» κι ούτε κατάλαβα για ποιον λόγο. Τέλος, τον αδερφό μου, θυμάμαι, τον φωνάζαμε το «μυστρί».

Ετσι, λοιπόν, και τη Θεσσαλονίκη τη φωνάζουμε «συμπρωτεύουσα». Γιατί, ισχυρίζονται οι επίσημοι, είναι κι αυτή, όπως και η Αθήνα, μια μεγάλη πόλη και παίζει, γι' αυτό, τον ίδιο ρόλο στη ζωή της χώρας. Οπως συμβαίνει όμως με τους κακοποιούς, που μπορεί να κρύβονται κάτω από τα «παρατσούκλια» τους, κάποια στιγμή όμως αποκαλύπτονται τα πραγματικά τους ονόματα και έτσι δεν ξεφεύγουν την τιμωρία, το ίδιο συμβαίνει και με τη «συμπρωτεύουσα». Ολοι ξέρουμε ποιο είναι το πραγματικό της όνομα, αγνοούμε όμως τους λόγους που της δώσανε και ένα παρατσούκλι, αφού ούτε καλλιτέχνης είναι, ούτε κακοποιός, ούτε μικρό παιδί. Το μόνο κοινό που μπορεί να έχει μ' αυτούς είναι ότι, όπως και οι καλλιτέχνες, έτσι και η Θεσσαλονίκη παίζει το ρόλο της, όσο μπορεί καλύτερα. Την τιμωρούν κι αυτήν, όπως και τους κακοποιούς, χωρίς να φταίει αυτή για το «παρατσούκλι» της και μεγαλώνει, όπως και τα παιδιά. Μεγαλώνει και άσχημα, μάλιστα.

Μεγαλώνει χωρίς καλούς τρόπους. Και, φυσικά, όλοι εμείς που ζούμε στην πόλη αυτή, ξέρουμε πολύ καλά γιατί πρέπει να παίξει ένα ρόλο, και όταν τον παίζει καλά, εμείς τη χειροκροτούμε, και καμαρώνουμε γι' αυτό. Κατεβαίνουμε, μάλιστα, και στο Λευκό Πύργο και ξεφαντώνουμε όλη τη νύχτα, τραγουδώντας τον ύμνο του ΠΑΟΚ ή φωνάζοντας συνθήματα, όπως εκείνο το αξέχαστο «Σήκωσέ το το τιμημένο, δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω». Ξέρουμε, επίσης, εμείς που ζούμε σ' αυτή την πόλη, πως πρέπει να μεγαλώνει κι αυτή, αφού και μεις μεγαλώνουμε. Μεγαλώνουμε, χωρίς καλούς τρόπους. Ρυπαίνουμε τη θάλασσά της, καταστρέφουμε τις παλιές γειτονιές της και τις γεμίζουμε με πολυκατοικίες, όρθιες ντουλάπες, κακοφτιαγμένες από τσιμέντο. Γκρινιάζουμε, γιατί μας αδικούν οι διαιτητές, λέει, ξεχνώντας πως οι ομάδες μας δεν παίζουν καλά. Γιατί δε μας κάνουν μετρό, λέει, ξεχνώντας πως εμείς οι ίδιοι ξηλώσαμε το συμπαθητικό μας τραμ. Γκρινιάζουμε, γιατί δε μας κάνουν την υποθαλάσσια συγκοινωνία, ξεχνώντας πως η πόλη αυτή, που λέγεται Θεσσαλονίκη, κι ας τη φωνάζουν «συμπρωτεύουσα», έτσι για πλάκα, μεγάλωσε με τα άσπρα καραβάκια στην μπλε αγκαλιά της, που τα λέγανε «Λευκή», «Αλέκο», «Σπετσάκι» και που ώρα σαπίζουν, ποιος ξέρει πού! Δεν ξέρουμε όμως εμείς που ζούμε σ' αυτή την πόλη, γιατί της δώσανε ένα «παρατσούκλι», όπως και τους κακοποιούς και γιατί την τιμωρούν, όπως και κείνους. Γιατί την καταδικάζουν τη μια φορά να διψάει, γιατί πάλιωσε, λέει, ο κεντρικός αγωγός της ύδρευσης, και το νερό από τον Αλιάκμονα αργεί ακόμα. Και γιατί την άλλη φορά την καταδικάζουν να πνιγεί μέσα στα βρώμικα νερά της, γιατί, λέει, βούλωσαν τα φρεάτια και δε βρίσκεται ποιος είναι υπεύθυνος για να τα ξεβουλώσει. Γι' αυτό, λοιπόν, κι εγώ προτιμώ να είμαι Σαλονικιός, παρά Συμπρωτευουσιάνος, γιατί ούτε κακοποιός είμαι, ούτε μικρό παιδί!