Την Καλλίπολη την αγάπησα από παιδί γιατί μου άρεσε να πηδάω από βράχο σε βράχο τόσο στην ακροθαλασσιά όσο και στους πέτρινους δρόμους της. Ο σπουδαιότερος λόγος που την επισκεπτόμουνα συχνά ήταν ότι εκεί έμενε η θεία μου που εκτός από γλυκό, μου έδινε και τα γραμματόσημα από την αλληλογραφία που είχε με συγγενείς στην Αμερική, την Αίγυπτο, τη Ροδεσία! Με τα γραμματόσημα που μάζευα μανιωδώς και το γεωγραφικό Ατλαντα που μου πήρε ο πατέρας, γύριζα νοερά τον κόσμο ολόκληρο και πίστευα ότι άλλο σημείο της Γης σαν την Καλλίπολη δεν υπάρχει! Ανοιγες το παράθυρο και η ματιά γλιστρώντας στο αστραφτερό νερό έφτανε ως τις ακτές της κοντινής Σαλαμίνας και της Αίγινας.

Αυτά, τότε, στα ανέμελα για την παιδική μου ηλικία προπολεμικά χρόνια. Παίρναμε το τραμ και τρανγκ και τρουνγκ το καμπανάκι, φτάναμε στην Πειραϊκή, ώσπου ήρθε η συμφορά του πολέμου και η χιτλερική κατοχή, που έκανε τη ζωή του λαού μας μαρτυρική. Αυτά που ξέραμε τα ξεχάσαμε, καθώς και το φαγητό που τρώγαμε και το ψωμί. Βαριά, ασήκωτη η σκλαβιά. Πείνα, εξαθλίωση, σκοτωμοί, βαρβαρότητα. Δεξί χέρι των κατακτητών οι ανθέλληνες ταγματασφαλίτες, που σε κάποιες περιπτώσεις φέρνονταν χειρότερα από τους ξένους φονιάδες στους ΕΑΜΙΤΕΣ αγωνιστές της ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ όταν έπεφταν στα χέρια τους.

Τυχεροί όσοι απασχολούνταν κάπου κι έβγαζαν ένα κομμάτι ψωμί, όπως εκείνοι που δούλευαν στα ναυπηγεία του Περάματος, όπου οι Γερμανοί κατασκεύαζαν τσιμεντένια καράβια που για «κακή» τους τύχη όμως, πριν φτάσουν στην Ψυττάλεια, πήγαιναν στον πάτο! Η βιομηχανία τσιμεντόπλοιων έδινε δουλιά σε πλήθος εργατών των συνοικιών του Πειραιά που μεταφέρονταν με το τρενάκι «σαρδεληδόν». Το Πέραμα ήταν μια από τις ωραιότερες εξοχικές τοποθεσίες, όπου αρκετοί εργαζόμενοι προπολεμικά, πήγαιναν εκδρομή τις σχόλες με ιππήλατον όχημα... Με το κάρο! Σε ώρες γαλήνης, όταν η θάλασσα ήταν γυαλί έβλεπε κανείς την κάθε κίνηση των ψαριών ως το βυθό. Εικόνες που δε σβήνουν με το σφουγγάρι του χρόνου, όσα χρόνια και αν περάσουν.

Προς το τέλος της χιτλερικής πανούκλας έφηβος πια, μαζί με άλλα γειτονόπουλα, πιάσαμε δουλιά στην Ακτή Θεμιστοκλέους, όπου, εργάτες που γνώριζαν τα μυστικά της πέτρας, με χέρια σκληρά σαν αυτή, καθότι νταμαρτζήδες οι περισσότεροι, τρυπούσαν τα βράχια της ακροθαλασσιάς για τα οχυρωματικά έργα των Γερμανών από το Χατζηκυριάκειο ως τη Φρεαττύδα. Εμείς οι βοηθοί, ο ένας πλάι στον άλλο παραλαμβάναμε τις σπασμένες πέτρες από τη λακκούβα και από χέρι σε χέρι ο τελευταίος στη σειρά τις πετούσε στα άπατα καταγάλανα νερά του Σαρωνικού. Εκεί πρωτοείδα το κομπρεσέρ που τρυπούσε τις πέτρινες πλάκες, μηδέ των τειχών του Θεμιστοκλέους εξαιρουμένων, αντικαθιστώντας τον παραδοσιακό λοστό. Ο χειριστής έτρεμε σύγκορμος κι αυτό κροτάλιζε σαν πολυβόλο, ίσως γι' αυτό το λέγανε «πιστολέτο» και φοβούνταν οι σκαφτιάδες, ότι τούτη η εφεύρεση θα έκοβε πολλά εργατικά χέρια.

Τα έργα επέβλεπαν δυο μεσήλικες Γερμανοί στρατιώτες, που σκέφτονταν πιο πολύ την οικογένειά τους παρά αυτά. Αντί να μιλούν παραμιλούσαν και δε γνώριζαν αν ζουν οι δικοί τους στη συνεχώς βομβαρδιζόμενη Γερμανία. Τους επιστάτες του εκβραχισμού παρίσταναν και δυο Ιταλοί αντιφασίστες, παρότι είχαν δηλώσει πίστη στους χιτλερικούς για να γλιτώσουν το κεφάλι τους! Αυτοί άκουγαν ραδιόφωνο και μας εκμυστηρεύονταν τα ευχάριστα νέα για την προέλαση των συμμάχων στα πεδία των μαχών και ζητούσαν να τους βρούμε καμιά γάτα παχουλή για μεζέ, μα πού να τη βρεις; Κι αυτές που υπήρχαν, ήταν πετσί και κόκαλο!

Ανοιξη 1944 και όλα έδειχναν πια, ότι το όνειρο του Χίτλερ να γίνει πλανητάρχης, ήταν θερινής νυκτός! Ωστόσο το πάθημα του δεν έγινε μάθημα για όσους και σήμερα φιλοδοξούν να κυριεύσουν επί της Γης!

Στην προσπάθειά τους να οχυρώσουν αμυντικά την Πειραϊκή για την αντιμετώπιση ενδεχόμενης απόβασης των συμμάχων, έστηναν πολυβολεία στους λάκκους, που άνοιγαν οι εργαζόμενοι για ένα ξεροκόμματο και μια κονσέρβα που... μπορεί να προερχόταν και... από ανθρώπινο κρέας, και, άρχιζαν τη σκοποβολή με στόχο το μπαλόνι που έσερναν πίσω τους αεροπλάνα. Κάποια φορά κάτι δεν πήγε καλά και η έκρηξη που προκλήθηκε στο πλαϊνό πολυβολείο στο ύψος της Καλλίπολης έστειλε στον άλλο κόσμο το χειριστή και άλλους τραυμάτισε. Ηταν τέτοιος ο φανατισμός των χιτλερικών, που κάποιοι από τους τραυματίες πέφτοντας αιμόφυρτοι πάνω στα βράχια είχαν στα χείλη τους τ' όνομα του παρανοϊκού τους ηγέτη.

Καθ' οδόν από το Χατζηκυριάκειο ως τη Φρεαττύδα και σήμερα διακρίνει ο επισκέπτης τις τσιμεντένιες βάσεις που επικοινωνούσαν υπογείως σε όλο το μήκος της ακτής. Εκεί, τον καιρό εκείνο, έφτασε έντονος ο αχός και άλλων τρομερών εκρήξεων που έμοιαζαν με μεγάλο βομβαρδισμό στα πέριξ, όμως δεν ήταν. Πρόκειται για μια άλλη ιστορία...