Φιλοδοξίες, έμμονες ιδέες, μίση, πάθη, εμπάθειες, δίψα για εκδίκηση, άγχη από τη φήμη και τα εκατομμύρια που απέκτησε από τα βιβλία του, ανεξήγητες και μάλλον φανταστικές ασθένειες κυριεύουν και βασανίζουν τον κεντρικό ήρωα του Φίλιπ Ροθ, τον συγγραφέα Ζούκερμαν στις νέες του περιπέτειες «Ζούκερμαν δεσμώτης», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Πόλις».

Μου είναι πολύ δύσκολο να είμαι αντικειμενική με τον Ροθ. Μου αρέσει. Θαυμάζω την ικανότητά του, όχι μονάχα να εμπνέεται ακόμα και από την απουσία της έμπνευσης, με αποτέλεσμα να γράφει ατέλειωτες σελίδες για ένα παράξενο αυχενικό αδιάγνωστο όμως πόνο π.χ., αλλά και το ότι καταφέρνει, αυτό είναι το εντυπωσιακό, να με εκνευρίζει αλλά ταυτόχρονα να με κρατά αιχμάλωτη. Από τη μια να βρίζω τον Ροθ και από την άλλη να μη μπορώ να τον αφήσω από τα χέρια μου. Πού οφείλεται αυτό; Απλό είναι. Επειδή ο άνθρωπος αυτός είναι μάγος του λόγου. Και, παρόλη την τρέλα και τα τρομερά ελαττώματά του, τα οποία όχι μόνον δεν τα κρύβει αλλά με ιδιοτελή ειλικρίνεια τα εμπορεύεται, γοητεύει τον αναγνώστη.

Στο βιβλίο «Ζούκερμαν δεσμώτης», θα ήταν ακριβέστερος ο τίτλος «Ο αναγνώστης δεσμώτης», ο Φίλιπ Ροθ δεν είναι συναρπαστικός όπως ήταν στην τριλογία της Αμερικής: «Παντρεύτηκα έναν κομμουνιστή», «Αμερικάνικο ειδύλλιο», «Ανθρώπινο στίγμα», ούτε συναρπάζει όπως συνέβη με το μυθιστόρημά του «Επιχείρηση Σάιλοκ», όμως συνεχίζει να γοητεύει και να παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον για εκείνους που παρακολουθούν τη λογοτεχνική του πορεία. Εν ολίγοις καταφέρνει το ακατόρθωτο, να γοητεύσει τον αναγνώστη με θέματα καθόλου «πιασιάρικα» με θέματα μελαγχολικά, αντιπαθητικά και γεμάτα κακία καμιά φορά, με θέματα μίζερα. Κι αυτό, δηλαδή το ότι ενώ δεν προσπαθεί να γίνει συμπαθής, το αντίθετο μάλιστα, κατορθώνει να αποκτά λογοτεχνικούς φίλους, το θεωρώ μεγάλη επιτυχία. Δεν είναι;