Στα μέσα της 10ετίας του '60, όταν οι «Μπιτλς» μεσουρανούσαν στο παγκόσμιο μουσικό στερέωμα, ένας υπουργός της βρετανικής κυβέρνησης τους χαρακτήρισε ως το «σημαντικότερο εξαγώγιμο προϊόν» της Βρετανίας. Αυτά, πριν ο Τζον Λένον επιστρέψει το παράσημο που απένειμε στο συγκρότημα η βασίλισσα, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την ιμπεριαλιστική πολιτική της χώρας του και βέβαια, πολύ πριν δολοφονηθεί από έναν...«τρελό».

Προ ημερών, ο διάσημος Βρετανός μουσικός, Ερικ Κλάπτον, παρέλαβε το παράσημο του «Διοικητή της Βρετανικής Αυτοκρατορίας» στα ανάκτορα του Μπάκινγχαμ από τα χέρια της πριγκίπισσας Αννας, κόρης της βασίλισσας Ελισάβετ. Οχι μόνο αποδέχτηκε την «τιμή», αλλά επιχείρησε και να «ιδεολογικοποιήσει» τη στάση του: «Οταν ήμουν νέος δεν ήμουν ικανός να δεχτώ αυτό το παράσημο. Ημουν πολύ ανώριμος, ήμουν εναντίον του κατεστημένου», είπε ο μουσικός για να προσθέσει: «Πέρασα την εποχή της επανάστασης και τώρα που έχω μεγαλώσει πιστεύω πως είναι σημαντικό να μπορείς να είσαι παράδειγμα για κάποιους». Για την ιστορία να πούμε πως έχει ήδη λάβει το 1994 το παράσημο του Ιππότη του Τάγματος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας για την προσφορά του στη μουσική.

Αυτή η τελευταία είναι όντως μεγάλη για τον 59χρονο Κλάπτον. Από εδώ πηγάζει και η θλίψη που, σε πρώτη «ανάγνωση», προκύπτει από την παραπάνω απονομή και από τις δηλώσεις που τη συνόδευσαν. Ωστόσο, αυτό το περιστατικό προσφέρεται και για σκέψη, τόσο για το ρόλο των καλλιτεχνών που, από τη μια, προσφέρουν όντως ποιοτικό έργο και, από την άλλη, συντάσσονται με ό,τι αντιδραστικότερο έχει αναδείξει η ιστορία της εκμετάλλευσης, όσο και για το τι είδους «επανάσταση» ήταν αυτή που πρέσβευαν σε εκείνες τις όχι και τόσο μακρινές εποχές.

Δεν ξέρουμε - αν και μπορούμε να φανταστούμε - σε ποιους θέλει να αποτελέσει «παράδειγμα» ο Κλάπτον, αλλά, διαβάζοντας αυτά που είπε, «ξαφνικά», οι ματωμένες, «ανεπεξέργαστες» συγχορδίες του Βίκτωρ Χάρα φαντάζουν απείρως πιο σημαντικές από όλα τα μουσικά, πολύπλοκα «μονοπάτια» που άνοιξε στο μπλουζ ο μουσικός από το Σάρεϊ του Λονδίνου...