Υπήρξαν διακεκριμένοι τραγουδιστές της Λυρικής Σκηνής. Στη σκηνή της έγραψαν κάποιες «σελίδες» της ιστορίας της, πρωταγωνιστώντας σε δεκάδες παραστάσεις. Σήμερα ζουν με συντάξεις πείνας και ζητούν από την πολιτεία να σταματήσει την εις βάρος τους αδικία, τονίζοντας σε χτεσινή συνέντευξη Τύπου πως «δεν μπορούμε να μιλάμε για πολιτισμό, όταν οι καλλιτέχνες φυτοζωούν και είναι για λύπηση».

Ο λόγος για δέκα πρωταγωνιστές της ΕΛΣ, οι οποίοι διεκδικούν τιμητική σύνταξη, χαρακτηρίζοντας «ανεπαρκή ή και πείνας» τη σύνταξη του ΙΚΑ. Ζητούν τροποποίηση του ισχύοντος νόμου 3075/ 2002 με επαναφορά των προϋποθέσεων του προηγούμενου 2435/1996, που δεν προέβλεπε την παραίτηση από τη σύνταξη του ΙΚΑ για τη χορήγηση τιμητικής. Σημειώνουν δε ότι υπάρχει άνιση μεταχείριση μεταξύ των καλλιτεχνών οι οποίοι πήραν τιμητικές σύμφωνα με τον προηγούμενο νόμο και των ίδιων που τις δικαιούνται.

Το παραπάνω πρόβλημα είναι μια ακόμα μελανή πτυχή της πολιτιστικής πολιτικής, που ασκήθηκε και ασκείται. Αυτής, που στερεί από τη χώρα μας θεσμούς, υποδομές, πολιτιστικό «οξυγόνο». Αυτής, που καταδικάζει τους καλλιτέχνες σε απαράδεκτες συνθήκες εργασίας, χαμηλούς μισθούς και αργότερα, όταν τα ...φώτα σβήσουν, στην ανασφάλεια, στο περιθώριο, ακόμα και στην πείνα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς εκφράζεται η «ευαισθησία» της πολιτείας στους απόμαχους καλλιτέχνες είναι η σύνταξη του 89χρονου καλλιτέχνη Νίκου Ντουφεξιάδη: 500 ευρώ, για έναν καλλιτέχνη που πρωταγωνίστησε σε 60 παραστάσεις (32 όπερες και 28 οπερέτες) και υπήρξε μόνιμο στέλεχος της ΕΛΣ επί 47 χρόνια.