Η αποσύνδεση του πτυχίου από το επάγγελμα προωθείται εκτός των άλλων και στις λεγόμενες «καθηγητικές» σχολές. Εκεί μεταφράζεται ως μεταφορά βασικών μαθημάτων σε ένα επιπλέον, πρόσθετο έτος σπουδών, που θα χορηγείται το λεγόμενο «Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής και διδακτικής Επάρκειας». Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στη Φιλολογία της Πάτρας, όπου τα μαθήματα παιδαγωγικής τέθηκαν εκτός πτυχίου από την πρώτη κιόλας χρονιά λειτουργίας του Τμήματος.

Θεωρούμε ότι η αφαίρεση των μαθημάτων αυτών είναι από τη μια αντιεπιστημονική, καθώς αποτελούν θεμελιακές γνώσεις για κάθε εκπαιδευτικό. Τα παιδαγωγικά μαθήματα πρέπει να δίνονται στα πρώτα έτη και μάλιστα πάνω τους να χτίζονται οι γνώσεις ενός εκπαιδευτικού, που να ανταποκρίνεται στον επιστημονικό και παιδαγωγικό του ρόλο. Από την άλλη, η ανυπαρξία των στοιχείων αυτών από το πρόγραμμα σπουδών βοηθά στην επιδίωξη κυβέρνησης - ΕΕ για την αποσύνδεση πτυχίου από την εργασία.

«Στόχος της εκπαίδευσης», αναφέρεται στη «Λευκή Βίβλο» για την παιδεία, «δεν είναι το πτυχίο, αλλά η γνώση, η πλήρης ένταξη του ανθρώπινου δυναμικού και η δημιουργία της κοινωνίας της γνώσης, στην οποία η μάθηση θα είναι μια φυσική και συνεχής διαδικασία, που αρχίζει από την α/βάθμια εκπαίδευση και συνεχίζεται διά βίου»(!).

Στην ουσία πρόκειται για κατάρτιση, για παροχή δεξιοτήτων, έτσι που να εξυπηρετείται η ελαστικότητα της αγοράς και οι ανάγκες του μεγάλου κεφαλαίου για φτηνό, ευέλικτο εργατικό δυναμικό. Δική μας απαίτηση είναι το πτυχίο να έχει αξία και να μας κατοχυρώνει επαγγελματικά. Την επιδίωξη αυτή ικανοποιούσε η επετηρίδα διορισμού στη μέση εκπαίδευση, εξασφαλίζοντας έτσι με το πτυχίο εργασία, πέρα από «πελατειακές σχέσεις» και με διαφάνεια. Για τη συμφόρηση στην επετηρίδα ευθύνεται η ΑΔΙΟΡΙΣΤΙΑ, επιλογή των κυβερνήσεων της τελευταίας 15ετίας τουλάχιστον, με αποτέλεσμα ο αριθμός των αδιόριστων εκπαιδευτικών να φτάνει τις 120.000 και από την άλλη να χάνονται χιλιάδες ώρες διδασκαλίας κάθε χρόνο εξαιτίας έλλειψης καθηγητών.

Με την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση η κυβέρνηση επιχειρεί να αποψιλώσει το χώρο του σχολείου, να πετάξει έξω από αυτό το μισό μαθητικό πληθυσμό, πλήττοντας τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Από την άλλη όμως χρειάζεται και λιγότερο και πιο εύκολα χειραγωγήσιμο διδακτικό προσωπικό. Ετσι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ επιχειρεί να καταργήσει τους διορισμούς με το σύστημα της επετηρίδας. Ο διαγωνισμός του ΑΣΕΠ, μετατρέποντας το πτυχίο μας σε κουρελόχαρτο, αποσκοπεί και στο να διορίζονται όσο το δυνατό λιγότεροι εκπαιδευτικοί, αλλά και στο να απαλλάξει το «σύστημα» από την υποχρέωση να διασφαλίσει στις χιλιάδες των αδιόριστων και σε κάθε πτυχιούχο το δικαίωμα στην εργασία. Τα αποτελέσματα του διαγωνισμού - παρωδία έρχονται να επιβεβαιώσουν αυτά που λέγαμε εδώ και 2 χρόνια: η εικόνα των επιτυχόντων να διαδηλώνουν έξω από το Υπουργείο Παιδείας τα λέει όλα!

Σαν συμπλήρωμα έρχεται να προστεθεί και το Πιστοποιητικό Παιδαγωγικής και Διδακτικής Επάρκειας. Τούτο σημαίνει ότι τα μαθήματα παιδαγωγικής, ψυχολογίας, κοινωνιολογίας κ.ά. πετιούνται εκτός πτυχίου. Αυτή η μεταρρύθμιση προβάλλεται από την κυβέρνηση ως θετική με το αστείο επιχείρημα ότι έτσι αναβαθμίζεται ο ρόλος του εκπαιδευτικού (!). Αυτό, όμως, μπορεί να επιτευχθεί μόνο όταν το ίδιο το πρόγραμμα σπουδών εξασφαλίζει την επαγγελματική προοπτική των αποφοίτων ενός πανεπιστημιακού τμήματος. Μπορεί να γίνει μόνο με τα παιδαγωγικά μαθήματα ΜΕΣΑ στο πρόγραμμα σπουδών, ώστε και παιδαγωγικές γνώσεις να αποκτούμε και το πτυχίο μας να μας κατοχυρώνει επαγγελματικά.

Δε θέλουν όμως αυτό! Θέλουν να δημιουργήσουν αυριανούς εργαζόμενους χωρίς επαγγελματική και επιστημονική οντότητα, χωρίς εργασιακά δικαιώματα. Θέλουν χειραγωγήσιμους και υποταγμένους τους αυριανούς εργαζόμενους.

Ποιος θα έχει τη δυνατότητα να σπουδάζει αν το πτυχίο του δεν του εξασφαλίζει την εργασία; Σίγουρα όχι όλοι. Η πρόσβαση στη γνώση και τη μόρφωση θα διαφοροποιείται με ταξικά κριτήρια, εντείνοντας ακόμα περισσότερο τους φραγμούς για όσους προέρχονται από χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα.

Κυβέρνηση και ΕΕ (μέσω των ΠΣΕ του Ανοικτού Πανεπιστημίου κλπ.) στήνουν μέσα στα ΑΕΙ της χώρας την υποδομή για το εργασιακό μοντέλο του «απασχολήσιμου», του «καταρτίσιμου», του ανθρώπου με γνώσεις μιας χρήσης για εργασία μιας χρήσης, που θα ζει στο άγχος και την ανασφάλεια του φαύλου κύκλου: κατάρτιση - δουλιά με ημερομηνία λήξης - απόλυση - επανακατάρτιση 5 με 6 φορές στη διάρκεια της ζωής του (σύμφωνα με τα λεγόμενα του προηγούμενου Υπουργού Παιδείας και τα όσα γράφει η «Λευκή Βίβλος»).

Η Πανσπουδαστική Κίνηση Συνεργασίας αντιτάχθηκε στην εκπαιδευτική μεταρρύθμιση προτού καν ψηφιστεί από τη Βουλή. Αποκάλυψε τον ταξικό της χαρακτήρα. Αντίθετα, οι παρατάξεις ΠΑΣΠ-ΔΑΠ εξέφρασαν την προσήλωση τους στις κυβερνητικές επιδιώξεις, στηρίζουν την εκπαιδευτική πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ, λοιδορούν τους αγωνιζόμενους, ενάντια στον αυταρχισμό και τη βία, μαθητές. Εκαναν σημαία τους τον αντικομμουνισμό, έχοντας ενεργούς συμπαραστάτες την ΕΑΑΚ και όποια αντικομμουνιστική ομάδα περιφέρεται στο χώρο των ΑΕΙ-ΤΕΙ. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Πάτρας (Φιλολογία), όπου ΠΑΣΠ-ΔΑΠ ένωσαν τις δυνάμεις τους, αποκρύπτοντας τον πολιτικό φορέα που εκπροσωπούν και επιχειρώντας να προβληθούν ως «ανεξάρτητοι», κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν το σύλλογο.

Σήμερα είναι πιο επιτακτική η ανάγκη να οργανώσουμε την πάλη μας ενάντια σ' αυτή την πολιτική. Γιατί, δεν κινδυνεύουμε να χάσουμε κάποια δικαιώματα. Σήμερα κινδυνεύουμε να χάσουμε όλα τα κοινωνικά, μορφωτικά και εργασιακά μας δικαιώματα. Δεν έχουμε απέναντι μας έναν υπουργό και τις επιλογές του. Εχουμε την πολιτική της ΟΝΕ, της «Λευκής Βίβλου», την πολιτική των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Λέμε «όχι» στην αποσύνδεση πτυχίου-επαγγέλματος, θέλουμε πτυχία με αξία και όχι διαβατήρια για την ανεργία. Αυτή η πολιτική μπορεί και πρέπει να ανατραπεί.

Πρέπει να δυναμώσουμε, να ορθώσουμε το φοιτητικό κίνημα πλάι στο μαθητικό, το εργατικό κίνημα. Καλούμε τους φοιτητές να ακολουθήσουν το δικό μας μονόδρομο της πάλης, ενάντια στην υποταγή και τη συναίνεση, να δώσουμε τη μάχη για την ανάπτυξη ενός μαζικού παλλαϊκού μετώπου πάλης, που θα διεκδικεί δημόσια και δωρεάν παιδεία. Μόνο με ισχυρούς συλλόγους, ισχυρή Πανσπουδαστική μπορούμε να μιλάμε για ένα ζωντανό, μαζικό, αγωνιστικό φοιτητικό κίνημα.