Η ζωή του Κόουλ παρουσιάζει τρομερό δραματουργικό ενδιαφέρον. Ξεπερνάει τα όποια «φανταστικά» σενάρια! Τα πρώτα του χρόνια τα ξόδεψε μέσα στην ανεμελιά, στα καταπληκτικά ευρωπαϊκά σπίτια-παλάτια που ζούσε και στους επαμφοτερίζοντες έρωτες. Στο Παρίσι γνώρισε και παντρεύτηκε την, επίσης, πολύ πλούσια - και «παράξενη» - Αμερικανίδα χήρα Λίντα Τόμας. Μαζί της γύρισε στην Αμερική.

Η Λίντα, που πίστευε στο ταλέντο του (ανεχόταν όλες τις «παραξενιές» του και τις ερωτικές του «αστάθειες»), έμεινε πάντα στο πλευρό του και καθοδηγούσε την καριέρα του. Οι δυο τους προσπάθησαν να σώσουν το γάμο τους με ένα παιδί. Ενα παιδί που δεν ήρθε ποτέ αφού η Λίντα απέβαλε και αμέσως μετά αρρώστησε (εμφύσημα στην καρδιά). Αρρώστια που την οδήγησε σε πρόωρο θάνατο (1954).

Στο μεταξύ, ο ίδιος ο Κόουλ, σε ηλικία μόλις 42 ετών (ζούσε ακόμα η Λίντα), πέφτει από άλογο και μένει ανάπηρος και από τα δυο του πόδια! Μια αναπηρία που του αλλάζει τη ζωή. Καθώς γκρεμίζονται η φιλαρέσκειά του και ο ναρκισσισμός του. Η μια εγχείρηση διαδέχεται την άλλη. Πονάει πολύ. Κουράζεται! Μετά το θάνατο της γυναίκας του παρατάει, τελείως, τον εαυτό του. Οι γιατροί τον ακρωτηριάζουν! Τέλος, στις 15 του Οκτώβρη, του 1964, πεθαίνει βαθιά πληγωμένος...

Ολο αυτό το πλούσιο, δραματικό και αληθινό υλικό δεν αξιοποιήθηκε. Παρότι ο δημιουργός της ταινίας είναι από τους πιο έμπειρους του Χόλιγουντ («Roky» - Οσκαρ καλύτερης ταινίας, «Ενοχος χωρίς αποδείξεις» - Μαύρη Λίστα, «Νύχτα στην πόλη», «Νετ», κλπ. Ο Ουίνκλερ ανεξήγητα(;) στάθηκε στα εξωτερικά στοιχεία της ιστορίας! Εδειξε ατολμία. Προτίμησε τη «μαγεία» του παρασκηνίου, την ψεύτικη γυαλάδα της ζωής των star και των studio, απ' την ίδια τη ζωή με τις αυθεντικές γεύσεις και τους αυθεντικούς χυμούς της. Ετσι, βλέπουμε έναν Κόουλ ψεύτικο και επιτηδευμένο. Ακόμα και στις σκηνές που τα βάζει με τους υπεύθυνους των studio, που απαιτούν απ' αυτόν - για εμπορικούς λόγους - βλακώδη τραγούδια, ακόμα και τότε ο Κόουλ δε δείχνει άνθρωπο με ιδιαίτερο κύρος. Σε καμία στιγμή η ταινία απογειώνεται. Παραμένει πάντα ένα μικροαστικό μελό, ένα «καθωσπρέπει» μιούζικαλ! Μια ταινία που οι ήρωές της ενώ κουβαλάνε μεγάλο φορτίο δείχνουν να μην έχουν συνείδηση της οντότητάς τους!

Ακόμα και η «έμπνευση» του Ουίνκλερ να δείξει τον Κόουλ «ζωντανό» και να είναι εκείνος που αφηγείται - και καθοδηγεί - το μιούζικαλ-ταινία δεν αναπτύχθηκε προς όφελος της ιστορίας. Αντίθετα, έγινε ένας ακόμα εμπορικός κρίκος. Οπως εμπορικά ήταν και τα τραγούδια και τα χορευτικά της ταινίας. Κρίμα! Το Χόλιγουντ, φαίνεται, δε σέβεται ούτε τους δικούς του ανθρώπους. `Η, για την ακρίβεια, αφού τους εκμεταλλεύεται ζωντανούς, τους εκμεταλλεύεται και πεθαμένους!

Παίζουν: Κέβιν Κλάιν, Ασλεϊ Τζαντ, Τζόναθαν Πράις.