Γιατί μιλάμε για επαναστατική στρατηγική στο επίπεδο της ξεχωριστής χώρας;

ΓΙΑΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ του ιμπεριαλισμού η σοσιαλιστική επανάσταση μπορεί να πραγματοποιηθεί σε μια ξεχωριστή χώρα ή και ομάδα χωρών λόγω του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης. Που σημαίνει ότι η ωρίμανση των αντικειμενικών συνθηκών, επαναστατική κρίση, επαναστατική κατάσταση δε γίνεται ταυτόχρονα σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες. Το θέτουμε έτσι γιατί υπάρχουν διάφορα οπορτουνιστικά ιδεολογικά ρεύματα που προβάλλουν την άποψη ότι δεν μπορεί να γίνει σοσιαλισμός σε ξεχωριστή χώρα αλλά σε όλες τις χώρες μαζί, ή π.χ. ο ΣΥΝ μιλά για ολόκληρη την Ευρώπη. Αυτή θέτει φραγμό στην επαναστατική πάλη στο επίπεδο μιας χώρας και επομένως δεν έχει νόημα η πάλη σε εθνικό επίπεδο ενάντια στην κυβέρνηση και το κράτος. Ετσι ευνουχίζει το εργατικό κίνημα. Και βεβαίως αυτή η στρατηγική που θέτει ζήτημα επανάστασης ταυτόχρονα σε όλες τις χώρες, δεν είναι επαναστατική.

Η ΑΝΙΣΟΜΕΤΡΙΑ στην οικονομική ανάπτυξη αντανακλάται και στην πολιτική ανάπτυξη. Τα κράτη με ισχυρή καπιταλιστική οικονομία έχουν την τάση της ολοένα και σε περισσότερα εδάφη πολιτικής κυριαρχίας και έχουν αφ' ενός τη δύναμη μέσω της εξαγωγής κεφαλαίων και εμπορευμάτων να το κάνουν, και αφ' ετέρου να επιδιώκουν τη διασφάλιση των συμφερόντων τους μέσω των κυβερνήσεων των υποδεέστερων κρατών, ενίοτε και με τη βία,(π.χ. δικτατορικά καθεστώτα στη Λατινική Αμερική, πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν κλπ.). Η αστική τάξη των υποδεέστερων κρατών συμμετέχει στο ιμπεριαλιστικό σύστημα από πολιτικά υποδεέστερη θέση, αφού το κεφάλαιο και τα συμφέροντά της διαπλέκονται, και μόνο έτσι μπορούν να διασφαλίζονται, με το ξένο κεφάλαιο. Οι κυβερνήσεις τους επομένως ασκούν ανάλογη πολιτική, με τη συνειδητή αποδοχή ακόμη και εκχώρησης κυριαρχικών τους δικαιωμάτων.

ΒΕΒΑΙΩΣ, η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης και των λαών των χωρών που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση είναι σε μεγαλύτερο βαθμό εντεινόμενη και πιο οξεία. Αντικειμενικά ο νόμος της ανισόμετρης οικονομικής και πολιτικής ανάπτυξης οξύνει στο έπακρο και τις ταξικές αντιθέσεις, με μεγαλύτερη όξυνση στις χώρες που βρίσκονται σε υποδεέστερη θέση στο άρμα του ιμπεριαλισμού. Επίσης, οι οικονομικές κρίσεις εκδηλώνονται οξύτερα σ' αυτές τις χώρες. Αυτές οι συνθήκες είναι που τις προσδιορίζουν και ως αδύνατους κρίκους του ιμπεριαλισμού. Και ως αδύνατοι, είναι ευκολότερο να αποσπαστούν απ' αυτόν, άρα με δεδομένες τις υλικές προϋποθέσεις για το πέρασμα στο σοσιαλισμό και τη δράση για την ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα για τη σοσιαλιστική επανάσταση, στον αδύνατο κρίκο του ιμπεριαλισμού, οι αντικειμενικές προϋποθέσεις (πανεθνική κρίση, επαναστατική κατάσταση), μπορούν να οδηγήσουν στη σοσιαλιστική επανάσταση. Για παράδειγμα, το 1917, η Ρωσία αποδείχτηκε ο πιο αδύνατος κρίκος της αλυσίδας του ιμπεριαλισμού και αποσπάστηκε απ' αυτόν, με τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση. Ο Λένιν, μελετώντας τον ιμπεριαλισμό και λόγω της δράσης του νόμου της ανισόμετρης ανάπτυξης, επεξεργάστηκε τη θεωρία του αδύνατου κρίκου σύμφωνα, με την οποία είναι δυνατή η νίκη του σοσιαλισμού σε μερικές χώρες ή ακόμα και σε μία μονάχα χώρα.

ΕΠΟΜΕΝΩΣ το Κομμουνιστικό Κόμμα χωρίς να εγκαταλείπει τη διεθνιστική του δράση, την επιδίωξη για κοινή δράση του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και του αντιιμπεριαλιστικού, και σε συνδυασμό μ' αυτήν, πρωταρχικό καθήκον του έχει την οργάνωση και καθοδήγηση της επαναστατικής πάλης στη χώρα του για την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου.