Και από την άλλη μεριά; Μα η αλήθεια! Οι απελπισμένοι της ανεργίας, του ταπεινού μεροκάματου, της χαμηλής σύνταξης. Το νοίκι απλήρωτο, η ΔΕΗ να περιμένει, το τηλέφωνο να καιροφυλακτεί. Από την άλλη μεριά ο κόσμος της φτώχειας και της ανημποριάς. Οσοι ονειρεύονται άδικα, όσοι περιμένουν, χωρίς ελπίδα, όσοι μετράνε τα πονεμένα ευρώ τους και βλέπουνε πως δε φτάνουν. Αυτοί που δε θα έχουνε καλεσμένους στο σπίτι, αυτοί που δε θα πάρουνε ούτε αυτή τη χρονιά το αυτοκίνητο που ονειρεύονται, γιατί όχι; Από την άλλη μεριά αυτοί που δεν έχουν δικαίωμα να χαμογελάνε, γιατί όσο κι αν είναι οι τιμές σαν τις περυσινές, τα δικά τους λεφτά δε φτάνουν, όπως κι αν τα μετράνε. Γιατί στο μεταξύ μεγαλώσανε και τα παιδιά. Παλιώσανε τα μπουφάν τους. Το βιβλίο που τους αγόρασαν το Πάσχα, διαβάστηκε. Το πλαστικό αυτοκινητάκι του Γιαννάκη πάλιωσε κι αυτό και η ξανθιά Μπάρμπι της Κατερίνας ξεμαλλιάστηκε. Και η κουζίνα θέλει βάψιμο, το χαλί του σαλονιού τρίφτηκε και θέλει άλλαγμα. Ναι, μπορεί η γαλοπούλα να μην ακρίβυνε από πέρυσι, η ζωή όμως δεν είναι η ίδια. Οι εικόνες γύρω μας δεν είναι όπως εκείνες του προηγούμενου χρόνου. Τα χρώματα έχουν αλλάξει κι αυτά. Οι μυρωδιές είναι κι αυτές καινούριες. Τα κομπιούτερ είναι πιο γρήγορα, τα κινητά τηλέφωνα πιο εντυπωσιακά, οι νέες συνταγές πιο περίτεχνες. Ο κόσμος προχωράει, όλο και βρίσκει και κάτι καινούριο. Και μεις; Θα μείνουμε στις περυσινές τιμές; Το δικό μας το χριστουγεννιάτικο δέντρο θα μείνει φέτος αστόλιστο; Είναι η αντίθεση στη ζωή μας γενικώς ή η αντίφαση του καπιταλισμού που κι αυτός δε λέει ν' αλλάξει σαν τις τιμές της γαλοπούλας; Είναι το βάσανο της «σχετικής αθλιότητας» που έλεγε ο Λένιν! Να.