ΕΙΝΑΙ αλήθεια, και βεβαιώνεται καθημερινά, πως καμιά από τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων δεν έδειξε πραγματικό ενδιαφέρον για να υπάρξει αντιμετώπιση των προβλημάτων, που δημιουργούνται από δυσμενή καιρικά φαινόμενα.

ΣΤΙΓΜΙΑΙΕΣ εκρήξεις υποκριτικού ενδιαφέροντος, λόγια μπόλικα και πριν καλά καλά περάσουν μερικές βδομάδες όλα λησμονιούνται. Και όλοι κι όλα μπαίνουν στη «λίστα της αναμονής». Σεισμόπληκτοι, πλημμυροπαθείς, αγρότες, πυροπαθείς μήνες συχνά και χρόνους περιμένουν να φτάσει σ' αυτούς η βοήθεια, που την καλούν και δε φτάνει.

ΔΥΟ ολόκληρες μέρες μας είχαν καθηλωμένους μπροστά στην Αγροτική Τράπεζα εκείνα τα χρόνια, προκειμένου να εισπράξουμε τις αποζημιώσεις για τη σταφίδα, που τον περασμένο μήνα πήραμε. Μας τη σάρωσε μέσα απ' τα αλώνια.

ΚΙ ΕΜΕΙΣ παρόντες στη μεγάλη πλατεία σ' αναμονή να φωναχτεί τ' όνομά μας. Αλλά αυτός που τα φώναζε ξαργούσε, φώναζε και συχνά με λάθη και μπερδέματα, που χρειαζόταν να γίνει επανάληψη. Ωρες πολλές αναμονή, διακοπές, που στο τέλος πολλοί έμπαιναν στον κατάλογο της άλλης μέρας...

ΗΤΑΝ εκείνη η χρονιά, πριν ξεσπάσει ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος, η χειρότερη, για τους ξωμάχους. Το χαλάζι τους είχε τρυγήσει τη μέρα της Λαμπρής. Κι ό,τι απόμεινε το χτύπησε μέσα στ' αλώνια ο Γαρμπής, το πήρε το νερό, η θάλασσα.

Η ΧΡΟΝΙΑ, από τα πρώτα βήματα στραβοπατούσε. Πολύμηνη η αναβροχιά, που είχε πετρώσει τη γη. Ηθελε νεφρά σίδερο για να κόψει βαθιά τη γη. Επειτα, αυτό που λαχταρούσαν να το ξεφύγουν το «μαύρο σύγνεφο» έφτασε και θέρισε σαν να 'ταν θεριστής με το δρεπάνι τις κορφάδες. Ούτε μια ώρα δεν κράτησε το χαλάζι τα είχε όμως όλα τελειώσει.

ΜΕ ΤΟΝ αραμπά και τότε τα συστήματα για τις αποζημιώσεις. Πρώτοι και καλύτεροι οι εκτιμητάδες. Μακριά κι αλάργα αυτά που γράφανε. Τα ρεγουλάριζαν όλα τ' αφεντικά σε υπουργεία και τράπεζες. Κι είχαν πρώτοι αυτοί το «πάνω χέρι».

ΕΙΧΕ νυχτώσει. Φώναζαν ακόμη μερικά ονόματα και έπειτα έκλεισαν κι άφησαν όσους έμειναν απλήρωτοι για την εργάσιμη μέρα, που ακολουθούσε την Πρωτοχρονιά. Ξεμείναμε κι εμείς στη «λίστα» της αναμονής κι ο λογαριασμός που κάναμε για τα ψώνια της Πρωτοχρονιάς έμεινε κι αυτός στα χαρτιά.

Η ΜΑΝΑ μας κρατούσε πάντα τις εφεδρείες της κι είχε ετοιμάσει το πρωτοχρονιάτικο τραπέζι με τα δέοντα με το βοδινό βραστό, τη σούπα, τα τυριά, τα κρασιά. Το λαδοφάναρο φώτιζε το μεγάλο τραπέζι, τις μορφές που χαμογελαστά ξεκινούσαν της πρωτοχρονιάς το δείπνο.

ΣΕ λίγο θα μαθαίναμε, πως τα πικραμύγδαλα σε μια δύσκολη στιγμή, που τα βρήκαμε τόσο δύσκολα μας δώσανε μια σπίθα χαράς. Μας δώσανε δύο τρία κατοστάρικα και στρώσαμε κι εμείς το τραπέζι μας γιορτινό.

ΗΤΑΝ η πρώτη φορά εκείνη τη χρονιά που τα 'χαμε μαζέψει. Κατάφορτες πάντα οι πικραμυγδαλιές έμεναν στ' αζήτητα περιφρονημένες και το Γενάρη αντάμωναν τα λευκά τους λουλούδια αψηφώντας τα χιόνια κι ακολουθώντας την παροιμιακή λαϊκή φράση που λέει ελευθερόστομα: Κι εσύ π... μυγδαλιά, π' ανθίζεις το Γενάρη... Στο στενό δρομάκι οι κανταδόροι μας έλεγαν τον Αϊ-Βασίλη. Και το τραπέζι μας έκλεινε με τις τηγανίτες, που κολυμπούσαν στο κότο (το πετιμέζι). Καλή χρονιά και νέοι δυνατοί αγώνες. Και στο 17ο Συνέδριο με πίστη κι ελπίδες.