Αυτό το διάστημα γίνονται πολλές συζητήσεις στο δημοσιοϋπαλληλικό κίνημα για τις δήθεν συλλογικές συμβάσεις εργασίας, που καθιερώνονται με το νόμο 2378, ο οποίος ψηφίστηκε το περασμένο Καλοκαίρι με τη σύμφωνη γνώμη της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ και θα έχει εφαρμογή από το 2001. Να τονίσουμε πως με αυτό το νόμο δεν προβλέπονται παρά μια καρικατούρα συλλογικών συμβάσεων εργασίας, αφού τα οικονομικά, συνταξιοδοτικά και άλλα σοβαρά ζητήματα δεν περιέχονται σε αυτές. Γι' αυτά και πάλι θα αποφασίζει και θα διατάζει μονομερώς η κυβέρνηση.

Περιεχόμενο των συλλογικών συμβάσεων εργασίας μπορεί, σύμφωνα με το νόμο, να αποτελέσουν τα ζητήματα που αφορούν: Στην τοποθέτηση, μετακίνηση, μετάθεση, απόσπαση και μετάταξη. Στην εκπαίδευση και επιμόρφωση. Σε μέτρα υγιεινής και ασφάλειας, εφόσον δε θίγονται κανόνες αναγκαστικού δικαίου. Στην κοινωνική ασφάλιση, εκτός από τα συνταξιοδοτικά. Σε θέματα χρόνου απασχόλησης, υπό την προϋπόθεση ότι δεν περιορίζεται και δεν παραβλάπτεται η παροχή υπηρεσιών προς τους πολίτες ή δεν τίθεται σε κίνδυνο η ασφάλεια, η υγεία προσώπων, η υπεράσπιση των δημοσίων συμφερόντων κλπ.

Ακόμη και σε αυτά τα ζητήματα που δίνεται η δυνατότητα υπογραφής συλλογικής σύμβασης εργασίας και αυτά μπορεί η εκάστοτε κυβέρνηση να μη τα συμπεριλάβει και να μην τα διαπραγματευτεί επικαλούμενη το δημόσιο συμφέρον ή και άλλες διατάξεις που ο νόμος βάζει. Γίνεται, λοιπόν, καθαρό ότι σε ελάχιστες περιπτώσεις μπορεί να υπογραφεί συλλογική σύμβαση εργασίας και σε αυτές τις περιπτώσεις όμως που θα υπογραφεί δε θα είναι επί της ουσίας ΣΣΕ.

Τεράστιες ευθύνες για αυτές τις αντεργατικές πολιτικές επιλογές της κυβέρνησης έχουν οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - Αυτόνομη Παρέμβαση που ουσιαστικά συμφώνησαν σε αυτό το νόμο, ρίχνοντας στο Καιάδα ένα χρόνιο αίτημα των εργαζομένων στο δημόσιο για γνήσιες συλλογικές συμβάσεις για όλα τα ζητήματα και σε όλα τα επίπεδα του συνδικαλιστικού κινήματος.

Η Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ που συνεδρίασε τη Τετάρτη 10 Μάη αποφάσισε κατά πλειοψηφία να ασχοληθεί και να επεξεργαστεί πρόταση προς το Γενικό Συμβούλιο που συγκαλείται την Παρασκευή 19 Μάη με θέμα τη συλλογική σύμβαση εργασίας, με τα εξής ζητήματα: Νέο μισθολόγιο με ενιαίες αρχές. Φορολογικές ελαφρύνσεις. Οικογενειακό επίδομα και στους δυο συζύγους. Επιδόματα παραμεθόριων και χρήσης υπολογιστών. Μείωση ασφαλιστικών εισφορών. Τριανταπεντάωρο. Μοριοποίηση υπηρεσιακών μεταβολών. Μείωση επιτοκίων στεγαστικών δανείων. Οδοντιατρική κάλυψη. Αφήνει για διαπραγμάτευση στις Ομοσπονδίες (μιας και είναι γνωστό ότι θέματα που θα συζητήσει η ΑΔΕΔΥ ανεξάρτητα αν συμφωνήσει ή όχι δεν μπορούν να διαπραγματευθούν από Ομοσπονδίες) θέματα που αφορούν μέτρα υγιεινής και ασφάλειας και κλαδικά επιδόματα.

Γίνεται, πιστεύω, σαφές ότι με αυτή την απόφασή της, η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ δημιουργεί συγχύσεις και αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι τάχα θα υπογραφεί ΣΣΕ. Ταυτόχρονα, συμβάλλει με αυτές της τις προτάσεις στη γενικότερη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων των δημοσίων υπαλλήλων. Με τη πρότασή της για νέο μισθολόγιο παραπέμπει καίρια και άμεσα οικονομικά αιτήματα των δημοσίων υπαλλήλων στις καλένδες των συζητήσεων για ένα μελλοντικό ... νέο μισθολόγιο που βέβαια όχι μόνο δε θα ανταποκρίνεται στις σύγχρονες αγοραστικές ανάγκες των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά θα υλοποιεί τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης. Η υπουργός Β. Παπανδρέου έχει δηλώσει πως θα προωθηθεί σύνδεση μισθού - αποδοτικότητας. Το 35ωρο όπως γενικά μπαίνει (χωρίς να αναφέρεται ολοκληρωμένα 35ωρο - 7ωρο - 5ήμερο) θα δημιουργήσει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα για τους εργαζόμενους, αφού ακόμα και αν συμφωνήσει η κυβέρνηση θα έχει το χαρακτήρα το να δουλεύεις 35 ώρες, αλλά με συνολική διευθέτηση του χρόνου αυτού από το πρωί ως το βράδυ, μέσα από σπαστό ωράριο.

Τα ουσιαστικά εργασιακά, οικονομικά, κοινωνικοασφαλιστικά προβλήματα και των εργαζομένων στο δημόσιο, θα οξυνθούν σύμφωνα και με τις δηλώσεις της κυβέρνησης. Αν η διεκδίκησή τους δε συνδεθεί με ανάπτυξη ενός ταξικά προσανατολισμένου μαζικού κινήματος - που η ΑΔΕΔΥ δεν είναι προσανατολισμένη να ακολουθήσει, αφού μαζί με τη ΓΣΕΕ και τη κυβέρνηση έχουν κάνει στρατηγικό τους στόχο την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ - τότε κάθε διάλογος αυτών των συνδικαλιστικών ηγεσιών απλά θα νομιμοποιεί τις κυβερνητικές αντεργατικές επιλογές.

Το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα δεν εγκλωβίζεται σε τέτοιες λογικές. Ξέρουμε καλά ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα δεν αφήνει πολλά περιθώρια βελτίωσης των όρων ζωής και εργασίας για τους εργαζόμενους και ταυτόχρονα επιδιώκει όλο και περισσότερο να συμπιέζει τα λαϊκά εισοδήματα και τις λαϊκές κατακτήσεις. Οι εργαζόμενοι όμως δεν πρέπει να θεωρούν τις αρνητικές εξελίξεις των τελευταίων χρόνων σε βάρος τους ως αναπόφευκτες και τελεσίδικες. Επομένως, οι στόχοι και τα αιτήματα πάλης δεν πρέπει να προσαρμόζονται ή να ενσωματώνονται στα σημερινά πλαίσια και να περιορίζονται στην άμυνα. Αντίθετα, είναι ανάγκη να προβάλλονται και να διεκδικούνται τα δίκαια ριζοσπαστικά αιτήματα των εργαζομένων και να δημιουργούνται προϋποθέσεις για ανατροπή αυτής της πολιτικής και των φορέων που τις επιβάλλουν.

Εμείς δεν καθορίζουμε τους στόχους για τη ΣΣΕ με βάση τις «θεωρίες» των αντιπάλων της τάξης μας. Ούτε μετράμε το ρεαλισμό με βάση τους αριθμούς και τους στόχους της ΟΝΕ. Κυρίαρχο κριτήριο για το αγωνιζόμενο κίνημα είναι οι ανάγκες των εργαζομένων στις μέρες μας. Οι ανάγκες για σταθερή απασχόληση, σταθερό και καλό εισόδημα, σίγουρη και καλή ασφάλιση και σύνταξη.

Οι ανάγκες που καθημερινά αυξάνονται, αφού καθημερινά αφαιρούνται κατακτήσεις και δικαιώματα. Καθημερινά το κόστος για τη μόρφωση, την περίθαλψη, τη διατροφή κλπ., μεγαλώνει για την εργατική οικογένεια. Ταυτόχρονα, δεν έχουμε αυταπάτες. Γνωρίζουμε τους συνδικαλιστικούς και γενικότερους συσχετισμούς και μαζί με την πάλη για την αλλαγή τους, αγωνιζόμαστε για να ξεπερνάμε τα εμπόδια που αυτοί γεννούν.

Οι συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ στα όργανα της ΑΔΕΔΥ θα επαναφέρουν τις διεκδικήσεις για το 2000 που η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ απεμπόλησε και είναι: Αυξήσεις που να καλύπτουν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων και αυτές δεν μπορεί να είναι μικρότερες από την απώλεια εισοδήματος που είχαμε τα τελευταία χρόνια από τη κατάργηση της ΑΤΑ και αυτές οι απώλειες σύμφωνα με επίσημα στοιχεία ανέρχονται στο 27%.

Οικογενειακό επίδομα και στους δυο συζύγους με διπλασιασμό του αφορολόγητου ορίου στα 3,5 εκατ. δρχ. Φορολόγηση όλων των χρηματιστηριακών κερδών. Τιμαριθμοποίηση της φορολογικής κλίμακας. Μηδενικός συντελεστής ΦΠΑ σε παιδικά - σχολικά - τρόφιμα. Αύξηση κονδυλίων για δημόσια υγεία, απόκρουση ιδιωτικοποιήσεων στην υγεία. Ουσιαστική αύξηση των κονδυλίων για ιατροφαρμακευτική περίθαλψη των εργαζομένων. Δίχρονη προσχολική αγωγή και 12χρονο σχολείο βασικής εκπαίδευσης. Κατάργηση των αντιεκπαιδευτικών νόμων και κάθε είδους ιδιωτικής εκπαίδευσης. Σχολείο σύγχρονο και δημοκρατικό που θα μορφώνει ανθρώπους με κρίση και βούληση.

Να ενισχυθεί η κοινωνική ασφάλιση με κονδύλια από τον κρατικό προυπολογισμό. Να απαγορευθεί η «αξιοποίηση» των αποθεματικών στο χρηματιστηριακό τζόγο. Μείωση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων.

Εμείς δεν έχουμε αυταπάτες ότι αυτά θα γίνουν απόφαση της ΑΔΕΔΥ. Κύρια, αυτές οι προτάσεις μας απευθύνονται στους εργαζόμενους, στα πρωτοβάθμια σωματεία, στις επιτροπές αγώνα εκεί που θα στηθούν και τους καλούμε να συντονίσουν τη δράση τους, ενισχύοντας το μέτωπο που θα αντισταθεί στη λαίλαπα που έρχεται, για να γίνει πράξη η εργατική αντεπίθεση για περιφρούρηση των κεκτημένων και διεύρυνση των δικαιωμάτων μας.