Συνεχίζονται οι αντιδράσεις για την παραπομπή της Δόμνας Σαμίου σε δίκη, παραπομπή που συνιστά απόπειρα ποινικοποίησης των πολιτιστικών παραδόσεων και εθίμων του λαού μας. Η Eκκλησία, η οποία όχι μόνον παρείχε πλήρη κάλυψη στον πρωτοψάλτη Θ. Ακρίδα, ο οποίος υπέβαλε τη μηνυτήρια αναφορά, και απέδειξε για μια ακόμα φορά τον υπέρμετρο σκοταδισμό της μέσα από την απάντηση του ίδιου του αρχιεπισκόπου, χτες προσπάθησε να αναδιπλωθεί. Μετά το θόρυβο που προκλήθηκε, ο εκπρόσωπος του αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου, πατήρ Επιφάνιος Οικονόμου, προχώρησε σε «διευκρινίσεις», οι οποίες, όμως, δεν αλλάζουν ουσιαστικά τη θέση της Eκκλησίας στο θέμα. Δήλωσε πως «κανείς εκκλησιαστικός παράγων δεν καταδίκασε συλλήβδην τα αποκριάτικα τραγούδια και έθιμα» και ότι «λόγος γίνεται για δύο ή τρία συγκεκριμένα τραγούδια». Επιδιώκοντας, μάλιστα, να διασκεδάσει τις εντυπώσεις για τη σκοταδιστική απάντηση Χριστόδουλου, είπε ότι «σε αυτά τα συγκεκριμένα τραγούδια και μόνο σε αυτά αναφερόταν και ο μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος, όταν απαντούσε με επιστολή του στον εν λόγω πρωτοψάλτη, γεγονός που ασφαλώς δε συνιστά ούτε σκοταδισμό, ούτε διάθεση γενικευμένης κριτικής».

Αραγε, οι προγραφές παραδοσιακών τραγουδιών δε συνιστούν στοιχείο σκοταδισμού; Μήπως απηχούν πνεύμα προόδου οι ρήσεις Χριστόδουλου ότι «όλα αυτά είναι νόσος του πνεύματος, σκότος, μωρία και αφροσύνη, είναι πώρωσις συνειδήσεως» και ότι «θα πρέπει να καταλάβουν όσοι θέλουν να μολύνουν την πατρίδα μας με τέτοιου είδους χυδαιότητες, ανηθικότητες, βωμολοχίες και ανομίες ότι θα βρουν μπροστά τους τους υγιώς σκεπτόμενους συνανθρώπους μας»;

• Ο καθηγητής πανεπιστημίου Μιχάλης Μερακλής, σε δήλωσή του στο «Ρ», αναφέρει: «Με το να διώκεται η Δόμνα Σαμίου, επειδή τραγουδάει γνήσια παραδοσιακά λαϊκά τραγούδια του καρναβαλιού, διώκεται η ίδια η λαϊκή παράδοσή μας. Αφήνω που είναι αυτό και μια χοντρή υποκρισία, αφού τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, με την ανοχή της πολιτείας, βομβαρδίζουν το κοινό καθημερινά με αφόρητη χυδαιότητα και προστυχιά. Θα ήθελα πάντως με την ευκαιρία της ερώτησής σας να παρατηρήσω το εξής: Ακούγοντας την είδηση για τη δίωξη στην τηλεόραση, είδα να πλαισιώνεται η πληροφορία και με σκηνές από τη σύγχρονη τέλεση σχετικών δρωμένων σε παραδοσιακούς χώρους, κάτι που είναι ασφαλώς άσχετο με τα τραγούδια που τραγουδάει η Σαμίου. Μελαγχόλησα. Δε διανοούμαι, βέβαια, να πω ότι θα έπρεπε να απαγορευτεί οτιδήποτε. Η παράδοση δεν είναι στατική, κρατάει στοιχεία από το παρελθόν, αλλά συγχρόνως δέχεται στοιχεία από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Από το σύγχρονο αστικό πολιτισμό, με τη δική του χρήση του αισχρού, στην προκειμένη περίπτωση. Το αισχρό στα παλαιά δρώμενα ήταν λειτουργικό, τελετουργικό. Αρκεί να διαβάσει κανείς τις σχετικές σελίδες στο βιβλίο για τις παραδοσιακές λαϊκές γιορτές του Γεωργίου Μέγα για να το καταλάβει. Το σημερινό αισχρό είναι χυδαίο, έκφραση της μεταξύ άλλων και σεξομανούς αστικής κουλτούρας. Η παράδοση επηρεάζεται από τα νέα ήθη. Είδα στοιχεία παρμένα, θα έλεγα, απευθείας από σκληρές τσόντες των καναλιών. Η παράδοση, όπως και η όλη ζωή μας, περνάει από μεγάλη δοκιμασία».