Διαβάζοντας κανείς πιο προσεκτικά το πώς μοιράστηκε το κομμάτι της νέας πίτας του ΑΕΠ, θα διαπιστώσει πως οι «κηφήνες» τρώνε με κουτάλες (τον νεοπαραγόμενο πλούτο), ενώ οι πραγματικοί παραγωγοί του εγχώριου πλούτου με... κουταλάκια ή ακόμη και με τρύπια κουτάλια! Στους πρώτους ανήκουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες μαζί με τους κάθε είδους υπηρέτες τους και στους δεύτερους οι εργαζόμενοι (μισθωτοί - συνταξιούχοι, αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ κλπ.).

Αδιάψευστος μάρτυρας και τα τελευταία διαθέσιμα στοιχεία, που μας πληροφορούν ότι από το 1995 έως το 2002 ο εγχώριος πλούτος (δηλαδή το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν - ΑΕΠ) αυξήθηκε κατά 61,2 δισ. ευρώ ή 76,6% και μοιράστηκε ως εξής:

• Οι «αμοιβές εξαρτημένης εργασίας» (σ.σ. μισθοί και ημερομίσθια και συντάξεις) αυξήθηκαν κατά 80,39% ή 20,72 δισ. ευρώ (7,1 τρισ. δραχμές). Το ποσό αυτό, από την αύξηση του ΑΕΠ (δηλαδή του πλούτου της χώρας), το μοιράστηκαν τα περίπου 4 εκατομμύρια απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (μισθωτοί και ημερομίσθιοι) με τις οικογένειές τους μαζί με τα περίπου 2.000.000 συνταξιούχων. Το ποσοστό αύξησης των αμοιβών (80,39%) είναι μικρότερο, αν παρθεί υπόψη το γεγονός ότι από το 1995 μέχρι το 2002 οι απασχολούμενοι με εξαρτημένη εργασία (δηλαδή οι μισθωτοί και ημερομίσθιοι) αυξήθηκαν, επίσημα, κατά περίπου 100.000.
• Το «ακαθάριστο λειτουργικό πλεόνασμα» (τα κέρδη των διάφορων επιχειρήσεων και άλλα εισοδήματα, όπως ενοίκια, τόκοι, μερίσματα κλπ.) αυξήθηκε κατά 82,8% ή 31,34 δισ. ευρώ (κοντά στα 11 τρισ. δραχμές). Το ποσό αυτό, που είναι κατά πολύ μεγαλύτερο από το ποσό της αύξησης των αμοιβών εξαρτημένης εργασίας, το μοιράστηκαν μεταξύ τους μερικές δεκάδες χιλιάδες μικροί και μεγάλοι επιχειρηματίες και άλλοι εισοδηματίες με τις οικογένειές τους και τους κάθε είδους παρατρεχάμενούς τους. Και, βέβαια, η μερίδα του λέοντος των κερδών κατέληξε στα θησαυροφυλάκια των μεγάλων επιχειρήσεων. Αυτό το βεβαιώνουν και οι ισολογισμοί, που εμφανίζουν για τις μεγάλες επιχειρήσεις τριψήφιο ποσοστό αύξησης κερδών, ενώ για την πλειοψηφία των μικρών επιχειρήσεων τα κέρδη είτε αυξήθηκαν ελάχιστα είτε παρέμειναν στάσιμα, ενώ σε πολλές μειώθηκαν.

Με δεδομένο ότι το 2003 και 2004 συνεχίστηκε η εφαρμογή της ίδιας πολιτικής (που φροντίζει για τη σταθεροποίηση και ανάκαμψη των κερδών με τη σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των μισθών - συντάξεων και εν γένει των λαϊκών εισοδημάτων), μπορούμε να ρισκάρουμε την πρόβλεψη (καθώς δεν υπάρχουν διαθέσιμα στοιχεία) ότι η κατάσταση δεν έχει αλλάξει καθόλου. Δεν αποκλείεται, μάλιστα, να μεγάλωσε παραπέρα το μερίδιο των κερδών στο ΑΕΠ, γεγονός που - αν επιβεβαιωθεί - θα σημαίνει ότι ενισχύθηκε και η σχετική φτώχεια.

Αυτή είναι η πικρή αλήθεια, με τη γλώσσα των αριθμών, σχετικά με το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ και του εγχώριου πλούτου, που υποτίθεται πως έκανε πλουσιότερους ΟΛΟΥΣ τους Ελληνες. Είναι δε βέβαιο πως τα ίδια αποτελέσματα θα έχει και η πολιτική της ΝΔ, καθώς επιδιώκει τη διατήρηση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, με μέτρα και πολιτικές που επιβραβεύουν τους κηφήνες και τιμωρούν τους πραγματικούς παραγωγούς του πλούτου. Δηλαδή τους εργαζόμενους και τους απόμαχους της δουλιάς. Αδιάψευστος μάρτυρας το Αναθεωρημένο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΑΠΣΑ) 2004-2007, που κατατέθηκε στις Βρυξέλλες, με το οποίο η κυβέρνηση της ΝΔ δίνει έμφαση στη διατήρηση των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης (αύξηση του εγχώριου πλούτου) και της υψηλής κερδοφορίας των επιχειρήσεων, ενώ διατηρεί τους μισθούς και συντάξεις στο «γύψο» για 3 ακόμη χρόνια.

Κάτω από αυτές τις συνθήκες, οι εργαζόμενοι έχουν κάθε λόγο να συντονίσουν το μέτωπο πάλης με τα ευρύτερα λαϊκά στρώματα, για την ανατροπή του συγκεκριμένου - εισαγόμενου από τις Βρυξέλλες - μοντέλου οικονομικής πολιτικής, το οποίο παράγει και αναπαράγει τα αδιέξοδα και εντείνει την κοινωνική ανισότητα.