Πολύς θόρυβος έγινε τελευταία σχετικά με τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που παρουσιάζει η ελληνική οικονομία την τελευταία δεκαετία. Μια ανάπτυξη, την οποία ορισμένοι ταυτίζουν - σκόπιμα - και σαν ανάπτυξη του βιοτικού επίπεδου ΟΛΩΝ των Ελλήνων. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ - με τους κάθε είδους υποστηρικτές της πολιτικής τους - προσπαθούν να μας πείσουν πως, τάχα, τα οφέλη της ανάπτυξης είναι κοινά για το σύνολο του ελληνικού λαού και όχι μόνο για λίγους.

Ανεξάρτητα από τη φραστική αντιπαράθεση των δύο μεγάλων κομμάτων, με επίκεντρο τα αποτελέσματα της περιβόητης «δημοσιονομικής απογραφής», κανείς δεν αμφισβητεί πως την τελευταία δεκαετία, η ελληνική οικονομία σημείωσε πολύ υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οπως δεν αμφισβητείται και η καλή πρόθεση της κυβέρνησης της ΝΔ (ο δρόμος προς την κόλαση λέει ο θυμόσοφος λαός μας είναι σπαρμένος με καλές προθέσεις) να διατηρήσει και να ενισχύσει τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης.

Τίθεται, βέβαια, το ερώτημα: Ποιοι ήταν οι μεγάλοι κερδισμένοι από τη μεγάλη αύξηση του εγχώριου πλούτου;

Απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα μας δίνει η αποκρυπτογράφηση των επίσημων στοιχείων για την κατανομή της πίτας του ΑΕΠ. Μια προσεκτική ανάγνωση αυτών των στοιχείων μάς αποκαλύπτει πως στην τελευταία δεκαετία παράλληλα με το μεγάλωμα της πίτας του ΑΕΠ, μεγάλωσε επίσης η ανισοκατανομή του πλούτου σε βάρος των εργαζομένων και των πλατιών λαϊκών στρωμάτων, ενώ διογκώθηκαν τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος!

Αδιάψευστος μάρτυρας τα αναλυτικά στοιχεία που παραθέτουμε και δείχνουν την εξέλιξη του εγχώριου πλούτου (ΑΕΠ), του «λειτουργικού πλεονάσματος» (έτσι βαφτίζουν τα κέρδη των επιχειρήσεων) και των «αμοιβών εξαρτημένης εργασίας» (δηλαδή των εισοδημάτων για μισθούς και ημερομίσθια).

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά, σε κάθε 100 ευρώ που αυξανόταν ο πλούτος της Ελλάδας (από τους εργαζόμενους που είναι και οι μόνοι παραγωγοί του πλούτου):

• Τα 42 ευρώ κατέληγαν με τη μορφή κερδών στα θησαυροφυλάκια των επιχειρήσεων (που τα μοίραζαν μεταξύ τους οι λίγοι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι κάθε είδους υπηρέτες τους).
• Μόλις 27 ευρώ περίσσευαν για να μοιραστούν μεταξύ τους τα εκατομμύρια των εργαζομένων.

Μια δεύτερη πηγή, που μας αποκαλύπτει τους κερδισμένους και χαμένους από τους υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας, είναι από τη μια οι προκλητικοί ρυθμοί αύξησης των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων (όπως αποτυπώνεται στους ισολογισμούς τους) και από την άλλη η σύνθλιψη της αγοραστικής δύναμης των μισθών, των συντάξεων και γενικότερα των λαϊκών εισοδημάτων που αυξάνονται γύρω και κάτω από τον άξονα του πληθωρισμού.

Από τα παραπάνω, είναι σαφές πως οι μεγάλοι κερδισμένοι από το συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας ήταν - και παραμένουν - οι μεγαλοεπιχειρηματίες από τα παλιά και νέα τζάκια που θησαυρίζουν σε βάρος του λαού.

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ, τα τελευταία δέκα χρόνια, η ελληνική οικονομία αναπτύσσεται με ρυθμούς γύρω στο 4%, που είναι αρκετά υψηλότερος από το μέσο επίπεδο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Αποτέλεσμα των υψηλών ρυθμών ανάπτυξης ήταν το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) να αυξηθεί από το 1995 μέχρι και το 2002 κατά 61,2 δισεκατομμύρια ευρώ, ήτοι περίπου 21 τρισεκατομμύρια δραχμές. Από 79,927 εκατ. ευρώ που ήταν το ΑΕΠ το 1995 έφτασε το 2002 στο ποσό των 141,132 εκατ. ευρώ (αύξηση 76,6%).

Η αξιόλογη αύξηση του ΑΕΠ - που οδήγησε την Ελλάδα στην 25η θέση των πλουσιότερων χωρών του κόσμου - δε σημαίνει ότι έγιναν αυτόματα πλουσιότεροι ΟΛΟΙ οι Ελληνες, όπως υποστήριζε μέχρι τις 7 Μάρτη το ΠΑΣΟΚ. Τη μερίδα του λέοντος από την αύξηση του ΑΕΠ την καρπώθηκε ένα μικρό ποσοστό του ελληνικού λαού, μερικές δεκάδες χιλιάδες μεγαλοεπιχειρηματίες (από τα παλιά και νέα τζάκια) και ο περίγυρός τους. Αυτή η μικρή μειοψηφία καρπώθηκε τη μερίδα του λέοντος του νεοπαραγόμενου πλούτου, αφήνοντας κάποια «ψίχουλα» για αυξήσεις μισθών (με τις εισοδηματικές πολιτικές λιτότητας) στους εργαζόμενους και γενικότερα τους ανθρώπους του μόχθου και της δουλιάς.