Βασικός κρίκος στη συγκρότηση του μετώπου, αλλά και μετρήσιμο μέγεθος για την ισχυροποίηση του Κόμματος, είναι νομίζω το προχώρημα και βάθεμα της συμμαχίας της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.

Μπορεί η εργατοαγροτική συμμαχία να μην έχει την ίδια σημασία που είχε πριν 30 ή 50 χρόνια στην Ελλάδα, αλλά η μικρομεσαία αγροτιά, όσο και αν συρρικνώθηκε αριθμητικά και οικονομικά, εξακολουθεί να αποτελεί «μήλον της έριδας» μεταξύ της αστικής και εργατικής τάξης. Το ίδιο συμβαίνει και με τους μισοπρολετάριους της πόλης, μικρούς εμπόρους, βιοτέχνες και επαγγελματίες, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία των παραδοσιακών ΕΒΕ. Η αστική τάξη ποτέ δεν παραιτήθηκε, ούτε θα παραιτηθεί, από την προσπάθειά της να κερδίσει με τη δική της ιδεολογία και πολιτική αυτά τα στρώματα στη διαρκή αντιπαράθεσή της με την εργατική τάξη. Μάλιστα, στη σημερινή φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού στην Ελλάδα, έχει ανάγκη αυτή τη συμμαχία περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Γι' αυτό κάνει ό,τι μπορεί για να έχει συμμάχους αυτά τα στρώματα.

Για την αναγκαιότητα να κερδηθούν αυτά τα στρώματα με την ιδεολογία της εργατικής τάξης και να γίνουν δικοί της σύμμαχοι και όχι της αστικής τάξης, νομίζω ότι συμφωνούμε, αφού είναι και προγραμματική διακήρυξη του Κόμματός μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι αν είναι αναγκαίο να γίνει ή όχι η συμμαχία της εργατικής τάξης με τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, αλλά τι κάνουμε για να προχωρήσει και να βαθύνει. Να μη μείνει μόνο μια συμφωνημένη προγραμματική διακήρυξη, όπως και άλλες.

Πιστεύω ότι υποτιμάμε αυτό το καθήκον. Και αυτό φαίνεται από τις προσπάθειες που έχουν γίνει μέχρι σήμερα, και εξαντλούνται μόνο στην έκφραση αλληλεγγύης του ταξικού εργατικού κινήματος, στους μικρομεσαίους αγρότες ή ΕΒΕ, όταν παλεύουν για κάποιο πρόβλημά τους ή το αντίστροφο. Ακόμη και όσες φορές προσπαθήσαμε να οργανώσουμε κάποια κοινά συλλαλητήρια, που η μαζικότητά τους δεν ήταν και η καλύτερη, δεν μπορέσαμε ούτε κοινά ψηφίσματα να έχουμε. Εμοιαζε περισσότερο η προσπάθεια να κάνουμε κάτι, για να το κάνουμε και όχι με στόχο να δημιουργείται ένα αντίπαλο στρατόπεδο στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Σίγουρα δεν είναι εύκολη δουλιά. Οι όποιες όμως δυσκολίες δεν μπορούν να αποτελούν μόνιμη δικαιολογία για την καθυστέρηση που παρατηρείται. Ούτε, νομίζω, είναι σωστό να περιμένουμε πότε θα δυναμώσει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ και ο αγωνιστικός, αντιμονοπωλιακός πόλος στους ΕΒΕ για να προσπαθήσουμε. Ο αγώνας για την ενότητα της εργατικής τάξης και για σωστό προσανατολισμό και μαζικοποίηση του κινήματος των ΕΒΕ και των μικρομεσαίων αγροτών, δεν είναι ούτε μπορεί να μπαίνει σε αντιπαράθεση για τη διαμόρφωση κοινών επιτροπών εργατών - αγροτών - ΕΒΕ, που θα διαμορφώνουν κοινό πλαίσιο δράσης, που θα ξεκινάει από την ενημέρωση του λαού για την αναγκαιότητα αυτής της συμμαχίας, την ανάπτυξη της αλληλεγγύης μεταξύ τους, αλλά και με τα άλλα κινήματα. Θα καταδείχνει την αναγκαιότητα κοινής δράσης με το φιλειρηνικό αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, το νεολαιίστικο, γυναικείο, το κίνημα των προοδευτικών διανοουμένων - καλλιτεχνών, το κίνημα για τις λαϊκές ελευθερίες και τα λαϊκά δικαιώματα.

Οι επιτροπές αυτές και φυσικά δε θα μένουν μόνο στην πληροφόρηση - ενημέρωση. Θα επεξεργάζονται κοινά αιτήματα, κοινούς στόχους πάλης, θα σχεδιάζουν κοινούς αγώνες, χωρίς φυσικά αυτό να μπαίνει εμπόδιο για αγώνες και δράση αυτοτελή του κάθε κινήματος.

Ολοι μας καταλαβαίνουμε ότι ο αγώνας για καλύτερες συνθήκες ζωής, στο επίπεδο της υγείας, ασφάλισης, παιδείας, κοινωνικής πρόνοιας, για τη λαϊκή οικογένεια, θα 'ναι πιο αποτελεσματικός, εάν παλεύεται από κοινού από την ΕΤ και τα μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού.

Η ανεργία δεν είναι κάτι που αφορά μόνο την ΕΤ. Κάθε χρόνο στις στρατιές των ανέργων προστίθενται μερικές δεκάδες χιλιάδες ξεκληρισμένοι αγρότες, αλλά και μισοπρολετάριοι της πόλης που χάνουν (κλείνουν) τα μικρομάγαζά τους.

Η ακρίβεια, που υπάρχει, δεν οφείλεται σίγουρα στις υψηλές τιμές, που πουλάει ο μικρομεσαίος αγρότης, ούτε στο υπερβολικό κέρδος του μικρέμπορα, βιοτέχνη και επαγγελματία.

Το αντιπολεμικό - αντιιμπεριαλιστικό κίνημα και ο αγώνας για την ειρήνη σίγουρα δεν είναι υπόθεση μόνο των Επιτροπών Ειρήνης.

Ενδεικτικά ανέφερα μερικούς τομείς, που μπορεί να αναπτυχθεί κοινή δράση του λαϊκού κινήματος και ειδικά της ΕΤ, και των μικρομεσαίων στρωμάτων της πόλης και του χωριού. Σίγουρα δεν είναι και οι μόνοι. Εδαφος, λοιπόν, υπάρχει για τη συμμαχία αυτή. Γι' αυτό δε δικαιολογείται να ακούμε στελέχη μας, κύρια που δουλεύουν στο εργατικό κίνημα, να μιλάνε με απαξίωση για τους ΕΒΕ, αλλά και τους μικρομεσαίους αγρότες. Εχω την εντύπωση ότι αυτό εδράζεται περισσότερο στη δυσκολία που συναντάμε, προσπαθώντας κάτι να κάνουμε προς αυτή την κατεύθυνση, παρά σε λαθεμένες αντιλήψεις.

Σ' αυτή την προσπάθεια, την πρώτη ευθύνη φυσικά έχουν τα όργανα του Κόμματος, με πρώτη την ΚΕ και τα στελέχη μας που δουλεύουν πρώτα και κύρια στο εργατικό κίνημα, αλλά και στα άλλα κινήματα.

Αυτός ο αγώνας θα οδηγεί σε καλύτερα αποτελέσματα, όσο δένεται με την προοπτική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.

Το μπόλιασμα των μαζών με τη λαϊκή εξουσία και οικονομία δεν μπορεί να γίνεται μηχανιστικά και ξεκομμένα από τα προβλήματα και τις λύσεις που προτείνει σήμερα το ΚΚΕ. Ούτε φυσικά αυτό ν' αφήνεται για τις επόμενες γενιές και να φαντάζει κάτι σαν το επιθυμητό, αλλά πολύ μακρινό.

Θα βοηθούσε σ' αυτές τις κατευθύνσεις νομίζω, αν τα τρία τμήματα της ΚΕ που έχουν επιφορτιστεί με τη βοήθεια της ΚΕ για τη δουλιά στην ΕΤ και τα μεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού, πολλαπλασιάσουν τις συνεργασίες τους και με τη βοήθεια και άλλων τμημάτων να διαμορφώνουν κοινά πλαίσια πάλης της ΕΤ και των συμμάχων της. Αυτό το πλαίσιο πάλης γίνεται βέβαια αντικείμενο συζήτησης και υλοποίησης όλων των εμπλεκομένων ΚΟΒ, κομματικών ομάδων, στελεχών του Κόμματος που δουλεύουν σ' αυτά τα κινήματα, αλλά πρώτα και κύρια στα όργανα του Κόμματος. Ισως η χρέωση σ' ένα σύντροφο από το ΠΓ της παρακολούθησης και των τριών τμημάτων να βοηθούσε.

Σίγουρα οι καθυστερήσεις που υπήρξαν, βαραίνουν και αυτόν που γράφει.

Σύντροφοι, επειδή έχω τη γνώμη ότι τα όργανα που εκλέχτηκαν και θα εκλεγούν από τις συνδιασκέψεις και η ΚΕ που θα βγει από το 17ο Συνέδριο, επιφορτίζονται με σοβαρά και δύσκολα καθήκοντα, πρέπει πολύ να προσέξουμε τη σύνθεσή τους.

Δε θα ασχοληθώ με τα κριτήρια για την ανάδειξη νέων στελεχών. Νομίζω ότι σ' αυτά έχουν δώσει λύση και το καταστατικό, αλλά και τα κομματικά σώματα και συμφωνώ απόλυτα.

Θέλω να πω μια γνώμη για το τι πρέπει να προσέξουμε για τα ήδη αναδειγμένα στελέχη μας, στα κομματικά όργανα, αλλά και στο μαζικό κίνημα.

1. Να έχουν καθαρό ότι κανένας δεν είναι αναντικατάστατος, ούτε στα κομματικά όργανα, ούτε στο μαζικό κίνημα. Και αυτό να το δείχνουν έμπρακτα και όχι στα λόγια. Τέτοια παραδείγματα δεν έχουμε πολλά.

2. Χωρίς να παραγνωρίζεται η ανάγκη εξειδίκευσης των στελεχών μας, δεν μπορεί το στέλεχος επιλεκτικά να δουλεύει σ' ένα μόνο τομέα. Ολα τα μέλη της ΚΕ πρέπει να έχουν λόγο, όχι μόνο για τους τομείς που είναι χρεωμένα, αλλά και για τα γενικότερα ζητήματα που την απασχολούν. Εδώ δεν έχει θέσει το «εγώ έχω άλλο αντικείμενο» και δεν ασχολούμαι με άλλα ζητήματα.

3. Στους τομείς ευθύνης του, κάθε στέλεχος θα μπορούσα να πω ότι πρέπει να ετοιμάζει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται το «διάδοχό του».

Σπ. Στριφτάρης