Σ' αυτή τη φάση του γίγνεσθαι, η παρέμβαση του Κόμματος - μέσα από τις εργασίες του 17ου Συνεδρίου - θα μπορεί να θεωρηθεί τύποις και θυσία επαναστατική αν κατορθώσει να περάσει στη συνείδηση, αλλά και στην πράξη των μελών και κατ' επέκταση του κινήματος - και όχι μόνο του εγχώριου - τη θέση ότι ο σημερινός συσχετισμός δύναμης στον κόσμο δεν αλλάζει το χαρακτήρα της εποχής μας ως εποχής περάσματος στο Σοσιαλισμό. Δηλαδή, τέρμα στην άτακτη υποχώρηση, όχι επανάπαυση στην ανασύνταξη, καιρός για ανάληψη δράσης. Και, βέβαια, δράσης που δεν περιορίζεται στα όρια της κλασικής αντεπίθεσης για να 'χουμε αργότερα πάλι τα ίδια! Το μέτωπο τώρα και διαφέρει και είναι παγκόσμιο.

Πέρα, λοιπόν, από την ιδεολογικοπολιτική διαπάλη με τα ιδεολογήματα του ύστερου ιμπεριαλισμού (σύγκρουση πολιτισμών, τέλος της ιστορίας κλπ.), που το κόμμα μπορεί να αντιμετωπίσει πιο αποτελεσματικά μετά την επιτυχία της εσωτερικής ανασυγκρότησης, μπορεί να επωφεληθεί και από τις κυκλικές κρίσεις του καπιταλισμού, που νομοτελειακά κάνουν την επανεμφάνισή τους στα «καθημερινά» - για τα οποία ενδιαφέρονταν δήθεν οι λαϊκιστές της Δεξιάς - και οι οποίες κρίσεις αρχίζουν να προκαλούν ρήγματα στην αχαλίνωτη, αλλά και γι' αυτό όχι και τόσο αλώβητη επίθεσή του. Ηδη, η παγκοσμιοποίηση - έτσι, βέβαια, όπως την πραγματοποιούν - έχει δείξει τα όρια της «γεωγραφίας» της ως «χώρου δραστηριοποίησης της ελίτ των διεθνών ολίγων» και έχει προκαλέσει τριγμούς και συνθήκες μιας ενδεχόμενης ανατροπής. Που αν πραγματοποιηθεί με πρωτοποριακή δράση του κινήματος (παγκοσμιοποιημένου και σε προοπτική Παγκόσμιου Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Μετώπου ΠΑΑΔΜ) δε θα μείνει σε μια επανάληψη της ιστορικής του 1914. Γιατί το μελλοντικό πέρασμα στο Σοσιαλισμό δε θα γίνει μόνο από την «πίσω πόρτα» της κάθε χώρας.