Τσετσενικό, Κουρσκ, Μπεσλάν, Γιουκός - οι κρίσεις από τις οποίες ο Ρώσος Πρόεδρος βγήκε με τρωθέν κύρος, αλλά πολιτικά αλώβητος, δεν είναι και λίγες στη μέχρι τώρα καριέρα του. Αυτήν τη φορά, όμως, η «ζημιά» ήρθε από εντελώς απροσδόκητη κατεύθυνση. Οταν, τον περασμένο χειμώνα, ο Βλαντιμίρ Πούτιν ενέκρινε τη «μεταρρύθμιση» του Ασφαλιστικού, που προέβλεπε μετατροπή σε χρήμα των κοινωνικών παροχών που απολαμβάνουν οι συνταξιούχοι, δε φανταζόταν ότι αυτή η απόφαση θα έφθανε να γίνει η σοβαρότερη πηγή πολιτικής φθοράς του. Κι όμως, αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Οι συνταξιούχοι πρωταγωνιστούν, από τις αρχές του Γενάρη, σε μια χιονοστιβάδα κινητοποιήσεων, που συγκινεί και συμπαρασύρει κυριολεκτικά τους πάντες: Πολλοί αστυνομικοί και στρατιώτες που κλήθηκαν να καταστείλουν διαδηλώσεις και να άρουν αποκλεισμούς δρόμων από τους απόμαχους της ζωής, ανάμεσα στους οποίους βετεράνοι και ανάπηροι πολέμου, που, απλούστατα, δεν μπορούν να ζήσουν με τις παρεχόμενες συντάξεις, ενώθηκαν μαζί τους. Ούτε το καρότο («αυξήσεις», ποσοτικά, των συντάξεων, από 3 έως - στην καλύτερη περίπτωση! - 10 ευρώ...), ούτε το μαστίγιο (απειλές μαζικών συλλήψεων) απέφεραν αποτελέσματα. Η άτακτη (ρητορική) υποχώρηση του Πούτιν και των υπουργών του επίσης αποτυγχάνει. Οι διαδηλώσεις εξακολουθούν.

Πολλοί διεκδίκησαν την πατρότητα της οργάνωσης των κινητοποιήσεων. Στη βάση του ξεσηκωμού των συνταξιούχων στη Ρωσία, όμως, βρίσκεται μια απλή πραγματικότητα: Τη συνιστούν τα καταστροφικά αποτελέσματα της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Ουδείς παραπλανάται από το φαντασιακό αυτοκρατορικό όραμα του Πούτιν, το οποίο μασκαρεύει χυδαία με αναφορές στη Σοβιετική Ενωση, μπροστά στην εξαθλίωση των μαζών και την κοινωνική αποσάθρωση, χάριν της ληστρικής αστικής τάξης που κυριαρχεί στη λεγόμενη «νέα» Ρωσία.