ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΠΡΩΤΟ. Ο Τιλάκ Ραναβιράτζα, επικεφαλής της ειδικής ομάδας που διόρισε η Πρόεδρος Τσαντρίκα Καμαρατούγκα για τη διανομή βοήθειας στους πληγέντες από το τσουνάμι της 26ης του Δεκέμβρη, δήλωσε την Τετάρτη, 38 μέρες μετά την καταστροφή, ότι το 70-75% των πληγέντων δεν έχει λάβει καμία βοήθεια. Απέδωσε το γεγονός στη «διαφθορά» των δημόσιων λειτουργών, τόνισε πως η Πρόεδρος του είπε να «δράσει» και υποσχέθηκε ότι όσα δεν έγιναν σε 38 μέρες θα γίνουν «έως το Σαββατοκύριακο». Σύμφωνα με τον Ραναβιράτζα, η κυβέρνηση θα διαθέσει 10 δισ. ρουπίες, ή 103 εκατομμύρια δολάρια, για την αποζημίωση των πληγεισών οικογενειών και για την επισιτιστική βοήθεια για τους επόμενους έξι μήνες. Την ίδια στιγμή, οι πιο συντηρητικές εκτιμήσεις της Ασιατικής Τράπεζας Ανάπτυξης, της Ιαπωνικής Τράπεζας για τη Διεθνή Συνεργασία και της Παγκόσμιας Τράπεζας ανέφεραν ότι θα χρειαστούν «1,5 δισ. δολάρια» για την ανάνηψη της χώρας από το πλήγμα της φυσικής καταστροφής, εκ των οποίων «τα 500 εκατ. δολάρια θα απαιτηθούν φέτος». Η κυβέρνηση της Καμαρατούγκα είχε προηγουμένως εκτιμήσει ότι θα χρειαστεί 3,5 δισ. δολάρια.

ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΕΥΤΕΡΟ. «Οι Ταϊλανδοί είναι πολύ ευγενικοί άνθρωποι», έλεγαν οι ξένοι τουρίστες για τους ανθρώπους που τους έσωσαν και τους βοήθησαν μετά την καταστροφή. Πολλοί από αυτούς εξεπλάγησαν ότι αυτοί που τους έσωσαν ήταν Βιρμανοί μετανάστες, οι οποίοι αποτελούν το φθηνό εργατικό δυναμικό της Ταϊλάνδης. Κάπου 3.000 οικονομικοί μετανάστες εκτιμάται ότι χάθηκαν τη μέρα εκείνη. Μόνο στη νότια επαρχία Φάνγκνγκα, υπήρχαν 31.353 καταγραμμένοι πρόσφυγες, και κάπου 60.000 «λαθρομετανάστες». Αντί να τους βοηθήσουν, οι αρχές τους συνέλαβαν μαζικά και τους έκλεισαν σε στρατόπεδα μαζικής κράτησης, προωθώντας τις διαδικασίες απέλασής τους. Είχαν απελαθεί 2.000 έως τις 18 του Γενάρη - άλλοι 2.500 «έφυγαν οικειοθελώς», κατά τις αρχές. Η «USA Today» δημοσίευσε την ιστορία ενός: Η έγκυος γυναίκα του χάθηκε στα κύματα, και ο ίδιος έχασε την άδεια εργασίας του μετά την καταστροφή του ξενοδοχείου όπου εργαζόταν. Συνελήφθη. Μεταφέρθηκε σε στρατόπεδο κράτησης. Η τύχη του αγνοείται έκτοτε.

Την ίδια στιγμή, η κυβέρνηση του Θάκσιν Σιναουάτρα παραμερίζει την ανακούφιση των πληγέντων και ασχολείται με την καμπάνια για την «ενίσχυση της τουριστικής βιομηχανίας», η οποία, όπως αναφέρει, συνεισφέρει το 6% του ΑΕΠ της χώρας. Το κρίσιμο, εξήγησε ο υπουργός Εξωτερικών, Σουρακιάρτ Σαθιραθάι, είναι να «αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη των τουριστών και να επιστρέψουν στην Ταϊλάνδη και στην περιφέρεια», διότι η οικονομία «χάνει κάπου 4 δισ. μπαχτ (100 εκατ. δολάρια) το μήνα». Ετσι, θα αυξήσει 50% τις δαπάνες για το μάρκετινγκ.

Ξεχάστε τα χωριά που σαρώθηκαν: «Οι ακτές μας είναι τώρα καθαρότερες απ' ό,τι ήταν τα τελευταία 20 χρόνια», δηλώνει ο επικεφαλής του οργανισμού τουρισμού της χώρας.

Ο Αμερικανός ακαδημαϊκός Εντουαρντ Μπάρμπερ λέει ότι οι αλιείς που ζούσαν υπό άθλιες συνθήκες «έχασαν δύο φορές». Οι περιοχές τους πωλούνται σε εταιρίες ακινήτων. Και οι ίδιοι μετακινούνται σε ακόμα πιο ευάλωτες περιοχές.

ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΤΡΙΤΟ. H «φιλανθρωπική» παροχή από τις κυβερνήσεις όσο και από τις μη κυβερνητικές οργανώσεις «βοήθειας», γράφει ο Ντάνιελ Μπεν-Αμί στο online περιοδικό «Spiked», ουσιαστικά διαιωνίζει τη φτώχεια. Υπάρχει μια βασική σύγχυση στις δηλώσεις περί της «μακροπρόθεσμης βοήθειας» και της «αειφόρου ανάπτυξης» παραδέχεται: Αυτό που συμβαίνει με τη βοήθεια είναι ότι απλώς παρατείνει την επιβίωση των πληγέντων, υπό τις ίδιες, αν όχι υπό χειρότερες, συνθήκες. Ο Τόνι Μπλερ μπορεί να δηλώνει ότι «η τραγωδία του τσουνάμι έγινε λόγω της οργής της φύσης, αλλά η τραγωδία της Αφρικής οφείλεται στους ανθρώπους», αλλά αυτή η δήλωση είναι εσφαλμένη: Και οι δύο καταστροφές οφείλονται στον ανθρώπινο παράγοντα. Οι νεκροί ήταν κατά βάση οι φτωχοί που ζούσαν σε ευάλωτες περιοχές.

Τα στοιχεία του ΟΗΕ δείχνουν ότι το 95% των ανθρώπων που χάνονται σε «φυσικές» καταστροφές ζουν σε χώρες με μέσο και χαμηλό ΑΕΠ. Οι φτωχότερες χώρες εκτέθηκαν στο 11% των φυσικών καταστροφών, αλλά εκεί καταγράφηκε το 53% των θανάτων...

Ακόμα και η περιλάλητη κυβερνητική «βοήθεια» που δίνουν σε πραγματικές τιμές οι πλούσιες χώρες έχει μειωθεί δραματικά τα τελευταία 40 χρόνια. Σύμφωνα με την Oxfam, οι ετήσιοι προϋπολογισμοί των 20 κορυφαίων δωρητριών χωρών έχουν υποδιπλασιαστεί σε σχέση με το 1960. Κατά μέσον όρο, οι επτά πλουσιότερες χώρες του κόσμου, που αποτελούν το λεγόμενο όμιλο των 7, ή G7 - Βρετανία, Γαλλία, Γερμανία, Ιταλία, ΗΠΑ, Καναδάς, Ιαπωνία - δίνουν το 0,19% του ακαθάριστου εθνικού προϊόντος τους σε «βοήθεια». Αθροιστικά, η βοήθεια δεν ξεπερνά ετησίως τα 55 δισ. δολάρια. Μια σύγκριση με το ποσό που ξοδεύεται για τις αμυντικές δαπάνες: Οκταπλάσιο στη Βρετανία, εννιαπλάσιο στη Γαλλία, δεκαπενταπλάσιο στην Ιταλία, 33 φορές παραπάνω στις ΗΠΑ. Ο προϋπολογισμός στις ΗΠΑ το 2003 ήταν 3,6% ή 400 δισ. δολάρια. Ο προϋπολογισμός «βοήθειας» ήταν 16 δισ. δολάρια (0,14% στο ΑΕΠ). Δηλαδή, το ένα ένατο των 148 δισ. δολαρίων που ξόδεψε (επισήμως) την ίδια χρονιά για να εισβάλει και να επιβάλει κατοχή στο Ιράκ.

Και φυσικά, οι πολιτικές σκοπιμότητες της παροχής «βοήθειας» είναι εξόφθαλμες. Ο Κόλιν Πάουελ έκανε την πιο ωμή σχετική δήλωση το Γενάρη στην Τζακάρτα, λέγοντας ότι η επιχείρηση «ανθρωπιστικής βοήθειας» εντάσσεται στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας». Η Κοντολίζα Ράις, τις ίδιες μέρες, μίλαγε για μια «ευκαιρία» να μεταστραφεί η «κοινή γνώμη στις κύρια μουσουλμανικές χώρες που επλήγησαν». ΗΠΑ και Αυστραλία βρήκαν την ευκαιρία να ξαναχτίσουν μια «στρατηγική σχέση» με την Ινδονησία (αναπολώντας τις παλιές καλές μέρες όταν το καθεστώς Σουχάρτο σφαγίαζε 1,5 εκατ. κομμουνιστές και συμπαθούντες), και βρίσκοντας ευκαιρία να «παρέμβουν» για τη «λύση» του αυτονομιστικού ζητήματος - ομοίως στη Σρι Λάνκα. Τις τελευταίες μέρες, η ένδειξη της πολιτικής προσοχής που αποδίδεται στην όλη αυτή επιχείρηση υπήρξε ο διορισμός από τον Κόφι Ανάν του Μπιλ Κλίντον ως «απεσταλμένου του» για τη βοήθεια.

Τη «βοήθεια» που όχι μόνο κατευθύνεται σε κατασκευαστικές εταιρίες και στη βιομηχανία του τουρισμού της περιοχής, αλλά συνδέεται με άκρως νεοφιλελεύθερες απαιτήσεις για «συστημικές μεταρρυθμίσεις»...

Δύο ακόμα δεδομένα: Σύμφωνα με πρόσφατες εκτιμήσεις του ΟΗΕ, τα 84 σεντς από κάθε δολάριο βοήθειας που δίνουν οι ΗΠΑ επιστρέφουν στη χώρα υπό τη μορφή αγορασμένων αγαθών και υπηρεσιών. Το ίδιο ισχύει για το 75% της καναδικής «βοήθειας», ενώ μεγάλα ποσοστά της βοήθειας που δίνουν η Γερμανία, η Ιαπωνία, η Γαλλία, η Αυστραλία, η Ρωσία, κ.ά. «δεσμεύονται» για αγαθά και υπηρεσίες από δικές τους εταιρίες. Επιπλέον: Οι χώρες που παρέχουν βοήθεια χρησιμοποίησαν την τραγωδία του τσουνάμι όχι μόνο ως μια «ευκαιρία» να «κερδίσουν καρδιές και μυαλά», όπως το έθετε η Christian Science Monitor, αλλά και να εγκαταστήσουν στρατιωτική παρουσία σε μια περιοχή εξαιρετικά σημαντική γεωπολιτικά.

Ο ιμπεριαλισμός φόρεσε, όπως σχολίασε το World Socialist, το πρόσωπο του «Καλού Σαμαρείτη». Αλλά τα κίνητρα των δυνάμεων του συστήματος είναι διάφανα...