Η άλλη όψη των συνεπειών του φονικού τσουνάμι της 26ης Δεκέμβρη στη βόρεια επαρχία της Σουμάτρας, Ατσεχ, είναι τουλάχιστον διττή. Πέρα απ' την ανθρώπινη τραγωδία και τη συνεχιζόμενη κατάσταση εκτάκτου ανάγκης (με ό,τι συνεπάγεται...), οι «δονήσεις» του καταστρεπτικού κύματος προκαλούν αναταράξεις σε δύο τομείς: Αφ' ενός στο πεδίο των συγκρούσεων των αυτονομιστών του «Κινήματος για Ελεύθερο Ατσεχ» που αντιμάχονται τον ινδονησιακό στρατό μια τριακονταετία. Αφ' ετέρου στις στρατιωτικές σχέσεις της Τζακάρτα με την Ουάσιγκτον, στις οποίες φαίνεται πως έχει ήδη αρχίζει να λιώνει ο «πάγος» του στρατιωτικού εμπάργκο που επέβαλε το 1999 η κυβέρνηση Κλίντον, λόγω των σφαγών στο (μετέπειτα ανεξάρτητο) Ανατολικό Τιμόρ...

Η πρώτη παράπλευρη επίπτωση του τσουνάμι στον πόλεμο αυτονομιστών - στρατού ήρθε όταν οι πρώτοι ανακοίνωσαν στις 28 Δεκέμβρη μονομερή εκεχειρία. Η δεύτερη, και σοβαρότερη τηρημένων των αναλογιών, επίπτωση σημειώθηκε στο μακρινό (για την Τζακάρτα) Ελσίνκι, όταν η οργάνωση του πρώην Προέδρου της Φιλανδίας Μαάρτι Αχτισαάρι «Πρωτοβουλία Διευθέτησης Κρίσεων» έφερε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων (που είχαν ανασταλεί απ' το 2002) αυτονομιστές και Ινδονήσιους υπουργούς της κυβέρνησης του (φιλοαμερικανού) Προέδρου Σουσίλο Μπαμπάνγκ Γιουντχογιόνο.

Οι αυτονομιστές πρόσφεραν ως συμβιβαστική λύση μια μεταβατική περίοδο πενταετούς έως και δεκαετούς διάρκειας με στόχο τη μετέπειτα διεξαγωγή δημοψηφίσματος για ανεξαρτητοποίηση. Η κυβέρνηση Γιουντχογιόνο πρόσφερε καθεστώς «ευρύτατης αυτονομίας» πλην όμως ...της ανεξαρτησίας. Τελικώς, αμφότερες πλευρές αποχώρησαν απ' το Ελσίνκι, υπογράφοντας μία συμφωνία αρχής στην οποία διαβεβαίωναν πως θα επαναλάβουν τις συνομιλίες τις επόμενες βδομάδες και μήνες.

Γεγονός είναι πως η ειρήνευση στην περιοχή δεν είναι εύκολη υπόθεση ούτε για τους πιο επιδέξιους διπλωμάτες... Το Ατσεχ προμηθεύει στην Ινδονησία το 20% του φυσικού αερίου και πετρελαίου. Εχει ακόμη τεράστια ανεκμετάλλευτα κοιτάσματα, τα οποία επιβουλεύονται πολλοί (πρώτα απ' όλα τεράστιες πολυεθνικές...). Δεν είναι, επομένως, περιοχή που η Τζακάρτα θα επιτρέψει να ανεξαρτητοποιηθεί δίχως τεράστια ανταλλάγματα... Οι αυτονομιστές, απ' την άλλη, δείχνουν να μην κουράζονται απ' τον τριαντάχρονο πόλεμο μολονότι αφ' ενός η απήχησή τους στην πλειοψηφία των δεινοπαθούντων (από στρατό και αυτονομιστές) κατοίκων του Ατσεχ δεν είναι ιδιαίτερα ενθαρρυντική, αφ' ετέρου η κατάσταση στο πεδίο των συγκρούσεων έχει ανατραπεί απ' τη μαζική ενίσχυση των δυνάμεων του ινδονησιακού στρατού, με αφορμή τη βιβλική καταστροφή. Οι διαπραγματεύσεις στο Ελσίνκι είναι λοιπόν μία ακόμη αρχή, χωρίς σαφή κατάληξη...

Η δεύτερη «παράπλευρη» επίπτωση του τσουνάμι στην Ινδονησία, αφορά στις στρατιωτικές σχέσεις με τις ΗΠΑ, οι οποίες ας μην ξεχνάμε ήταν οι πρώτες που έστειλαν στην Ινδονησία στρατιωτικές δυνάμεις «αρωγής». Κατά την τελετή απόπλου του αεροπλανοφόρου «Αβραάμ Λίνκολν» την περασμένη Πέμπτη απ' το Ατσεχ, ο Αμερικανός πρέσβης Μπ. Λιν Πάσκοϊ, ήταν κάτι παραπάνω από σαφής όταν διαβεβαίωσε πως μετά το τσουνάμι, «αδημονούμε για τις πολύ καλύτερες στρατιωτικές σχέσεις με τους Ινδονήσιους τις επόμενες βδομάδες και μήνες»... Επανέλαβε, επί της ουσίας, αυτό που ο αναπληρωτής υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Πολ Γούλφοβιτς είπε στην κυβέρνηση Γιουντχογιόνο στην Τζακάρτα στα τέλη του περασμένου μήνα: «Είναι καιρός να ενισχύσουμε τη στρατιωτική συνεργασία με την Ινδονησία, που θα ενισχύσει το ρόλο του στρατού στον τομέα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και θα τον καταστήσει ικανότερο στην αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών.... Τα περί «πολέμου κατά της τρομοκρατίας» τα είχε πει (και τα είχαν συμφωνήσει...) παλιότερα...