Εικαστικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η έκθεση ζωγραφικής της Αφροδίτης Καραμανλή, που φιλοξενείται (έως 27/2) στο «Κέντρο Ιστορίας Θεσσαλονίκης». Οι δημιουργίες της, στο σύνολό τους, έχουν σημειολογικές αναφορές στα θέματα της ειρήνης και του πολέμου, στην κοινωνική ζωή και στη χαρά της δημιουργίας, με εμφανή την αισιοδοξία για μια καλύτερη ανθρώπινη κοινωνία. «Διαχρονικά στη ζωή του ανθρώπου υπάρχει ο πόλεμος, αλλά τελικά κερδίζει η ζωή. Τελικά ο ίδιος ο άνθρωπος είναι δημιουργικός» όπως μας λέει η ίδια.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία και το Ιράκ, η μικρασιατική καταστροφή του 1922, είναι βασικά θέματα που απασχολούν την καλλιτέχνιδα στην έκθεση αυτή. Περιλαμβάνει τέσσερις θεματικές ενότητες: «Εν καιρώ ειρήνης...», «Εφημερίδα "Μακεδονία" 1939», «Μην καταστρέφετε τα έργα στα Μουσεία. Είναι η ιστορία του Πολιτισμού μας» και «Θεσσαλονίκη». Η Αφ. Καραμανλή χρησιμοποιεί αυγοτέμπερα, ξύλο, λάδια, κολάζ (εφημερίδες, μουσαμά, χαρτί, υλικά από το ημερολόγιο του πατέρα της από τον πόλεμο του 1940 και το αρχείο του από εφημερίδες της εποχής. Ηταν φωτοτσιγκογράφος της «Μακεδονία»).

Αρχισε να επεξεργάζεται τα έργα της μετά τον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας και τον πόλεμο στο Ιράκ. Χαρακτηρίζονται από αυτό που η ίδια ονομάζει «γραφή - κίνηση», ένα είδος αυτόματης γραφής που τη χρησιμοποιεί ως τεχνική εδώ και 15 χρόνια. Σύμβολα, γραφές από τη δύση και την ανατολή, γραφήματα, βραχογραφίες, δρόμοι και περάσματα περιλαμβάνονται στο έργο για να αποδώσουν νοήματα. Για παράδειγμα, τα απαγορευτικά σήματα της τροχαίας χρησιμοποιούνται σε αρκετά έργα και συμβολίζουν το «Στοπ στον Πόλεμο».

Τα περισσότερα εκτιθέμενα έργα είναι ζωγραφική μαζί με κολάζ από το ημερολόγιο του πατέρα της από τον πόλεμο του 1940, φωτογραφίες, αποφθέγματα, πρωτοσέλιδα εφημερίδων και χρώμα. Χρησιμοποιεί γήινα χρώματα και φωτεινό κόκκινο. Στον ίδιο χώρο υπάρχουν προθήκες με εφημερίδες εποχής εκείνης, φωτογραφίες κλπ. Εκτός όμως από την κοινωνική ευαισθησία και το μήνυμα που συνυπάρχει στα έργα της, η Αφ. Καραμανλή φαίνεται πως έχει καθιερώσει ένα προσωπικό ύφος «γραφής».

Η Ελένη Καπλάνη - Κοκκίνη, ιστορικός και κριτικός Τέχνης, σημειώνει: «Από το 1990 άρχισε να επεξεργάζεται τμήματα των έργων της, με μία προσωπική, ιδιόρρυθμα περίπλοκη πινελιά, προσομοιάζουσα στην ανάλυσή της με τον καλλιγραφικό χαρακτήρα της ελληνικής αλφαβήτου, η οποία στο σύνολό της δίνει την αίσθηση πυκνογραφημένης ανατολίτικης γραφής. Από το 1991 οργανώνει ολόκληρα τα θέματά της με αυτούς τους χαρακτήρες, μέσω των οποίων σχηματοποιεί μεν θέματα αναγνωρίσιμα, στα οποία όμως, με τον τρόπο αυτό το φως παίζει ενεργητικό ρόλο»...

Η Αναστασία Πρωτοψάλτη, Ιστορικός Τέχνης και Ιστορικός Βυζαντινής Εποχής, για τη χαρακτηριστική αυτή «γραφή» σημειώνει ότι «... οφείλει πολλά στον ποϊντιλισμό των Μετεμπρεσιονιστών, μόνο που αντικαθιστά τα "σημεία" (points), με χαρακτήρες της Γραμμικής Α και Β γραφής, που αποδίδονται ελεύθερα, με μία έντονα εκφραστική πινελιά».