Εισοδηματική πολιτική, συντάξεις και υγεία, εργασιακές σχέσεις και ωράριο εργασίας, απολύσεις και ακρίβεια. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίθεση κυβέρνησης και κεφαλαίου εκδηλώνεται σε όλο το εύρος των εργατικών δικαιωμάτων και με αυξανόμενη ένταση. Απ' αυτή την άποψη η απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Μάρτη των ταξικών συνδικάτων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, το αγωνιστικό προσκλητήριο σε όλες τις ομοσπονδίες και τα εργατικά κέντρα για απεργιακές κινητοποιήσεις και συντονισμό της δράσης τους αποκτά χαρακτηριστικά συνολικής αντιπαράθεσης με την πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου. Την ίδια στιγμή οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ - παρά την αντικυβερνητική τους φρασεολογία - επιχειρούν να φρενάρουν την αγωνιστική προοπτική, να εγκλωβίσουν δυνάμεις σε ανώδυνες για την κυβέρνηση και το κεφάλαιο ατραπούς, τόσο ως προς τη μορφή, αλλά πολύ περισσότερο στο περιεχόμενο των αιτημάτων που θέτουν.

Μπροστά σε αυτές τις εξελίξεις, η απάντηση στην αντεργατική και αντιλαϊκή πολιτική χρειάζεται να γίνει υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Την οργάνωση της πάλης και της απεργιακής κινητοποίησης να την επωμιστούν τα ίδια τα σωματεία. Με συσκέψεις και συνεδριάσεις διοικήσεων, με ανοιχτές εργατικές συνελεύσεις, με διάλογο και αντίλογο οι εργάτες πρέπει να βάλουν τη σφραγίδα τους. Η αγανάκτηση και ο θυμός που σιγοβράζουν στους εργατικούς χώρους, να γίνουν απόφαση για συμμετοχή στην απεργία, αλλά και πρακτική δουλιά για την επιτυχία της.

Με αποφασιστικότητα πρέπει να δοθεί η μάχη εκεί όπου οι διοικήσεις σωματείων βρίσκονται κάτω από την επιρροή των δυνάμεων της συναίνεσης και της υποταγής. Το άνοιγμα στους απλούς εργαζόμενους, η ζύμωση με επιχειρήματα, η καλλιέργεια αγωνιστικού κλίματος, ώστε η πίεση «από τα κάτω» να εκφραστεί όσο γίνεται πιο έντονα στις «κορυφές» εκείνες που δε θέλουν είτε ταλαντεύονται να πάνε σε κινητοποιήσεις. Αυτά είναι τα όπλα μας. Και αυτά τα όπλα μπορούν να αξιοποιηθούν στο έπακρο. Αλλά και εκεί που οι συσχετισμοί επιτρέπουν στις ταξικές δυνάμεις να παρθούν απεργιακές αποφάσεις, στα σωματεία που ήδη έχουν λάβει απόφαση για απεργία, η προσπάθεια πρέπει να φτάσει μέχρι τον τελευταίο εργαζόμενο.

Με την προκήρυξη, την ανακοίνωση, την αφίσα, η απεργία στις 17 Μάρτη και οι στόχοι της χρειάζεται να «ποτίσει» τις εργατικές συνειδήσεις. Να ενισχύσει τα αγωνιστικά ανακλαστικά, να γίνει καταλύτης στην πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος. Να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις στο δρόμο της πάλης, ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, αλλά και στις δημαγωγικές κορόνες του ΠΑΣΟΚ. Και ταυτόχρονα να δημιουργηθούν προϋποθέσεις για κλιμάκωση των αγώνων. Και εδώ δεν υπάρχουν μυστικά: Δουλιά στα σωματεία, δουλιά με πρόγραμμα, δουλιά μέσα στον κόσμο, δουλιά με θάρρος και επιμονή.

Μόνο έτσι θα διεμβολιστεί το κλίμα απογοήτευσης που σπέρνουν οι ηγεσίες του συμβιβασμού. Μόνο με καθημερινή δράση στους χώρους δουλιάς θα αντιμετωπιστεί η τακτική της παραπλάνησης και της δημαγωγίας που ακολουθεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, αλλά και άλλων ομοσπονδιών στο χώρο των ΔΕΚΟ και των τραπεζών. Πώς εκφράστηκε αυτή η τακτική; Τη στιγμή που ανοιχτά στα συνδικάτα έχει τεθεί η πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργιακή κινητοποίηση στις 17 Μάρτη, η πλειοψηφία όχι μόνο την αρνείται, αλλά και καλεί την κυβέρνηση π.χ. στο Ασφαλιστικό να εφαρμόσει το νόμο Ρέππα, ο οποίος αφαιρεί δικαιώματα από τους ασφαλισμένους.

Την ώρα που υποκριτικά διαμαρτύρεται για τις αυξήσεις στο δημόσιο, κρατάει ως κόρη οφθαλμού την Εθνική Σύμβαση Εργασίας που υπέγραψαν με τον ΣΕΒ και που ορίζει αυξήσεις στους μισθούς του ιδιωτικού τομέα ακριβώς στα ίδια επίπεδα. Ενώ χύνει κροκοδείλια δάκρυα για την ανεργία, ταυτόχρονα πρωτοκλασάτα στελέχη τους παζαρεύουν στον ΟΤΕ τη μείωση κατά 6.000 θέσεις εργασίας του μόνιμου προσωπικού. Ενώ υποτίθεται ότι ενδιαφέρεται για την Παιδεία, η ίδια με τη λεγόμενη Ακαδημία Εργασίας ρίχνει νερό στο μύλο της ιδιωτικοποίησης της Παιδείας.

Ολα τούτα μαρτυρούν ότι προϋπόθεση για την ενίσχυση των αγώνων ενάντια στην πολιτική της κυβέρνησης, όρος για την ενίσχυση της πάλης ενάντια στο μεγάλο κεφάλαιο και τη στρατηγική του, παραμένει η αποφασιστική απάντηση και στις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, ο απεγκλωβισμός εργαζομένων από την επιρροή του.