Τζακ Κέρουακ

Τέτοιος δεσμός γλώσσας είναι αλήθεια ολοφάνερος αυτές τις μέρες, σ' αυτήν τη χώρα, σ' αυτές τις, εντός εκτός κι επί τ' αυτά των κέντρων εξουσίας, συζητήσεις.

Το όλο σκηνικό έχει κάτι από την καλή αμερικάνικη σάτιρα της ταινίας «Ανάλυσέ το» με τον Ρόμπερτ ντε Νίρο στο ρόλο του μαφιόζου, που καταφεύγει στον ψυχαναλυτή για να του εξηγήσει γιατί του αρέσει να είναι μαφιόζος...

Ετσι κάπως λοιπόν, σχεδόν παρομοίως, ήρθε η δημοσιότητα, λάγνα και πλανεύτρα, και ξύπνησε μέσα σε ιερωμένους, δικαστές, δημοσιογράφους, πολιτικούς, αστυνομικούς κ.λπ. την τεράστια ψυχολογική ανάγκη της αυτοκάθαρσης.

Αφαντοι «πράκτορες» και φανεροί θύτες και θύματα, περνούν απ' το ντιβάνι της δημοσιότητας τα μίση και τα πάθη τους, κυρίως όμως τις επιλογές τους, παίζοντας με τη λέξη που λειτουργεί ωσάν εντομοαπωθητικό. Οι άνθρωποι, μύγες ή κουνούπια, τσιμπούρια κυριολεκτικά, ακούν αυτοκάθαρση κι απομακρύνονται.

Η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράγμα, λέει το τραγουδάκι, όμως στο άθλιο προτσές της πνέουσας τα λοίσθια «σύγχρονης αστικής δημοκρατίας» είναι και υπόθεση της AGBιάς. Μετρήσιμη εικόνα. Ανορθόδοξη. Ανορθολογιστική. Ανοίκεια σε οποιαδήποτε ψυχή και για οποιονδήποτε λόγο.

Πολύ απέχει ο Κέρουακ από το να θεωρηθεί φιλόσοφος, επιστήμονας, προτείνων λύσεις πολιτικάς. Ομως ίσως και να στέκεται σαν σοφός, αφού ξέρει πως την ελευθερία ο άνθρωπος την ξεκαθαρίζει μέσα του, σπάζοντας τους δεσμούς της γλώσσας. Αναζητώντας το νόημα κι όχι το σήμα των λέξεων. Στις μέρες που ζούμε δηλαδή, το νερό καταρχήν. Γάργαρο, πολύτιμο, δυνατό σαν χείμαρρος. Κι όχι τη μάρκα του απορρυπαντικού και τ' αυτοκόλλητα της απολύμανσης.

Ομως ο λεύτερος άνθρωπος δεν είναι ποτέ του μόνος, θαρρώ κι εγώ και δη ανάμεσα σε σκλάβους. Αμα σπάσει τα δεσμά της υποταγής τον λέμε επαναστάτη. Στην πλούσια γλώσσα μας ο πιο αναστάσιμος άνθρωπος. Η λαϊκή κάθαρση δεν είναι αυτοκάθαρση κι έτσι βαφτίζει το νερό και το σαπούνι της επανάστασης...