Το δεύτερο μυθιστόρημά του: «Το χαμόγελο του καλοκαιριού», μέσα από ήχους οξείς ή ανεπαίσθητους, στη διάρκεια ενός καυτού Αυγούστου, ανασκαλεύει σκέψεις, συναισθήματα, εξωτερικεύει θαμμένα βαθύτατα αισθήματα, σκάβοντας, όσο παίρνει, μέσα στην ψυχή, ωσότου ανέβουν αυτούσια στην επιφάνεια.

Κύριος πόλος του η κοινωνική κριτική με τα πατριαρχικά ή μητριαρχικά ταμπού της αστικής κοινωνίας, που δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο από το να πλάθουν άβουλους, άτολμους και ανελεύθερους χαρακτήρες, με έντονα, κάποια στιγμή ξεσπάσματα στην αναζήτηση της ατομικής ελευθερίας κι ανεξαρτησίας από τα καταπιεστικά αυτά δεσμά, του «καλού παιδιού», του «πρέπει», του «τι θα πει ο κόσμος»: «χαραγμένοι πάνω στο πετσί της οι κανόνες ενός παιχνιδιού που δεν της ταιριάζει, το είχαν γεμίσει ουλές. Δρόμοι χαραγμένοι από άλλους που τους ακολουθούσε χρόνια τώρα σαν υπνωτισμένη. Ετσι. Επειδή έπρεπε! Αγκάθια τα στραγγαλισμένα της "ΘΕΛΩ", τα βράδια γίνονταν εφιάλτες που τη βασάνιζαν...».

Ανάμεσά τους ο μποέμ, ο ζωγράφος, που έσπασε το κατεστημένο και τράβηξε το δικό του δρόμο. Αντικείμενο κρυφού θαυμασμού από τον περίγυρό του, γιατί τόλμησε και πέρασε το Ρουβίκωνα.

Κι οι ήχοι διάχυτοι παντού από τη θάλασσα (χωριό Ζηρός Αρκαδίας), την κίνηση των δρόμων, των μηχανών, των εσωτερικών φωνών... (Εκδόσεις «Εντός»).