Οι αξιωματούχοι της ΕΕ φάσκουν κι αντιφάσκουν για την «μεταρρύθμιση» στην Τουρκία όσον αφορά στα ανθρώπινα δικαιώματα. Ο υφυπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου Νίκολας Σμιτ, μετά από μια συνάντησή του με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών Αμπντουλά Γκιουλ στην Αγκυρα προ ημερών, έκανε λόγο, σε συνέντευξή του στο NTV, για μια παρατηρούμενη «κόπωση» στην εφαρμογή της διαδικασίας, καλώντας την Αγκυρα «να μη χάσει το momentum», την «ευνοϊκή συγκυρία» που της παρουσιάζεται: «Δεν μπορούμε απλώς να καθίσουμε αναπαυτικά και να περιμένουμε τα πράγματα να συμβούν μόνα τους. Πρέπει να εργαστούμε». Από τις Βρυξέλλες, η Κομισιόν διέψευσε ότι διαπιστώνεται «κόπωση». Η εκπρόσωπος της Επιτροπής Φρανσουάζ Λε Μπάιγ δήλωσε στο Ανατολή: «δεν έχουμε δει καμία ένδειξη κόπωσης στις σχέσεις Τουρκίας-ΕΕ. Η ατμόσφαιρα των δεσμών μας δεν άλλαξε από την 17η Δεκεμβρίου». Ολα αυτά μπορεί να ακούγονται θαυμάσια, μόνο που αντιστοιχούν σε μια εικονική πραγματικότητα - ή σε κάποιο εναλλακτικό σύμπαν: η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική, όπως δείχνουν τα γεγονότα. Οσον αφορά τους Ευρωπαίους, βέβαια, τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα...

ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟ. Το μεσημέρι του περασμένου Σαββάτου, ένας άνδρας χτύπησε την πόρτα των κεντρικών γραφείων του Κόμματος Εργασίας (EMEP) της Τουρκίας, και όταν του άνοιξαν την πόρτα πυροβόλησε τον πρώτο άνθρωπο που είδε μπροστά του. Ο Τζεμ Γκουρμπέτογλου, μέλος της κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής της οργάνωσης νεολαίας του ΕΜΕΡ, έπεσε σοβαρά τραυματισμένος. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο, όπου εξακολουθεί να νοσηλεύεται. Ο πιστολάς διέφυγε με τα πόδια - πράγμα που από μόνο του, σε ένα τόσο αστυνομοκρατούμενο αστικό περιβάλλον όσο αυτό της Τουρκίας, μάλλον λέει αρκετά για την ταυτότητά του. Οι αρχές δεν έκαναν κανένα σχόλιο. Το ΕΜΕΡ, σε ανακοίνωσή του, σχολίασε ότι «Αν στόχος αυτής της επίθεσης είναι να εκτρέψει το κόμμα μας από αυτήν την πορεία που ακολουθεί, έγινε μάταια. Αντίθετα, αυτή η επίθεση δίνει ώθηση στο κόμμα μας να εργαστεί ακόμα σκληρότερα».

ΓΕΓΟΝΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ. Το ποινικό δικαστήριο του Μιντιάτ δε θα εκδικάσει έφεση εναντίον της απόφασης να απαλλαγεί κάθε ευθύνης ο διευθυντής ασφαλείας του Κιζίλτεπε, Κεμάλ Ντονμέζ, ο οποίος διηύθυνε την επιχείρηση εκτέλεσης του Αχμέτ Καϋμάζ, 31 ετών, και του 12χρονου γιου του, Ογκούρ Καϋμάζ, από τις δυνάμεις ασφαλείας στην επαρχία Μαρντίν, την 21η Νοεμβρίου 2004. Ο ανυπεράσπιστος μικρός πυροβολήθηκε στην πλάτη από τους αστυνομικούς στη διάρκεια της επιχείρησης ενώ βρισκόταν καθηλωμένος στο έδαφος από την μπότα μέλους των δυνάμεων ασφαλείας. Το σκεπτικό του δικαστηρίου, σύμφωνα με την εφημερίδα Ραντικάλ, ήταν ότι «ο Ντονμέζ διηύθυνε μεν την επιχείρηση, αλλά δεν ήταν υπεύθυνος υπό την έννοια ότι δε χρησιμοποίησε όπλο».

ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΡΙΤΟ. Οι αρχές της Αγκυρας δεν επέτρεψαν να πραγματοποιηθεί έρευνα εναντίον των αστυνομικών οι οποίοι προέβησαν στον ξυλοδαρμό ενός μαθητή λυκείου στο Γκάζι, την 28η Οκτωβρίου της περασμένης χρονιάς. Οπως είπε ο δικηγόρος Μαχμούτ Νενίμ Ελντεμ στην Οζγκιούρ Γκιουντέμ, το κυβερνείο της Αγκυρας έκρινε ότι οι κατηγορίες για τον ξυλοδαρμό του μαθητή Ι.Κ. «δεν έγιναν με βάση τελική αστυνομική αναφορά, υπήρχαν αντιφάσεις και ασυνέχειες στις καταθέσεις των αυτοπτών μαρτύρων, η κατηγορία του ξυλοδαρμού είναι αναληθής, και δεν υπάρχουν ατράνταχτες αποδείξεις ότι οι αστυνομικοί τραυμάτισαν ή έδειραν» τον μαθητή. Το γεγονός ότι ο μικρός αναγκάστηκε να λείψει μια εβδομάδα λόγω της κατάστασής του από το σχολείο, δεν είχε καμία σημασία.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟ.«Φυλάκιση 5 έως 15 ετών», σύμφωνα με τις τελευταίες πληροφορίες, αντιμετωπίζει μια Αυστριακή δημοσιογράφος, η Σάντρα Μπακούτζ της αριστερής εφημερίδας Γιούγκε Βελτ, η οποία ταξίδεψε στην Τουρκία για να παρακολουθήσει τη δίκη δεκάδων ανθρώπων που συνελήφθησαν στην Τουρκία και στην Ευρώπη ως «μέλη τρομοκρατικής οργάνωσης». Σε βάρος της εκκρεμούσε καταδικαστική απόφαση από το 2001, διότι είχε ανεγείρει πανό (!) στην Αυστρία, σε διαδήλωση εναντίον του τότε υπουργού Εξωτερικών Ισμαήλ Τζεμ, με περιεχόμενο «προσβλητικό». Επίσης, οι τουρκικές δικαστικές αρχές φέρονται να της αποδίδουν «συμμετοχή» στην εκτός νόμου οργάνωση της τουρκικής αριστεράς DHKP-C. Η Μπακούτζ είχε ξανασυλληφθεί το 1998, όταν είχε ταξιδέψει στην Τουρκία και μετείχε σε διαδήλωση εναντίον των «εξαφανίσεων» αριστερών...

ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΕΜΠΤΟ. Τριάντα τέσσερις απολυμένοι εργαζόμενοι δέχτηκαν επίθεση από μπράβους της διεύθυνσης της επιχείρησης στη διάρκεια διαδήλωσης την 24η Φεβρουαρίου. Δεν υπήρξε καμία σύλληψη από τις αρχές - αυτό έλειπε.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΚΤΟ. Ενας διαδηλωτής σκοτώθηκε την 15η Φεβρουαρίου από τους αστυνομικούς σε διαδήλωση για την επέτειο της σύλληψης του Αμπντουλάχ Οτσαλάν.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΕΒΔΟΜΟ. Το Γενικό Επιτελείο Στρατού ανακοίνωσε ότι 2 στρατιώτες σκοτώθηκαν και ένας ακόμη τραυματίστηκε σε μάχη με «τρομοκράτες» στην επαρχία Μπατμάν.

ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΓΔΟΟ. Τέσσερις άνθρωποι που συνελήφθησαν την 16η Φεβρουαρίου για «λαθρεμπόριο» καθώς εισέρχονταν στη χώρα, καταγγέλλουν ότι βασανίστηκαν επανειλημμένως από τους δεσμώτες τους.

Και ο κατάλογος συνεχίζεται - δίχως τέλος. Κι όμως. Οι Ευρωπαίοι δηλώνουν ότι «δεν παρατηρείται κόπωση» στη διαδικασία «εκδημοκρατισμού». Και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ στην ετήσια έκθεσή του για τα ανθρώπινα δικαιώματα σημειώνει, στο κεφάλαιο για την Τουρκία, ότι «σημειώθηκε μείωση, συνολικά, στη χρήση βασανιστηρίων τον περασμένο χρόνο, παρά τα συνεχιζόμενα προβλήματα», παρότι σε άλλο σημείο έκανε λόγο για «εκτεταμένη χρήση βασανιστηρίων». Φυσικά, τόσο από το αμερικανικό υπουργείο Εξωτερικών όσο και από μέρους των Ευρωπαίων, κανένας λόγος δε γίνεται για τους πολιτικούς κρατούμενους, που σαπίζουν στα Λευκά Κελιά...

Οι συνθήκες και οι σκοπιμότητες που οδηγούν στη διαμόρφωση αυτής της εικονικής πραγματικότητας εναλλάσσονται. Αλλά αυτά τα κυνικά παιχνίδια δεν έχουν καμία σχέση με το τι βιώνει ο τουρκικός λαός, ειδικότερα τα τμήματά του εκείνα που μάχονται τις επιλογές των κυρίαρχων τουρκικών τάξεων.

Αγώνες όπως αυτός των εργαζομένων στο SEKA, μια κρατική βιομηχανία χάρτου, που μάχονται ενάντια στο σχέδιο να ξεπουληθεί, πραγματοποιούν διαδηλώσεις και, στο Κοτσαέλι, κατάληψη της μονάδας, αντιμετωπίζουν την άγρια καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας, με δεκάδες συλλήψεις, απειλές, και συνεχή συστηματική χρήση της κρατικής βίας και καταστολής. Αλλά, «φυσικά», αποτελούν μη-ειδήσεις για τον εγχώριο, και για τον διεθνή, αστικό Τύπο. Αλλά αυτές οι κινητοποιήσεις είναι τα πιο ελπιδοφόρα μηνύματα από τη γειτονική χώρα, όχι η «ευρωπαϊκή της πορεία» ή ο κατά φαντασίαν «εκδημοκρατισμός» της...