Η βασική αρχή της διεθνούς εργατικής αλληλεγγύης και της σύμπραξης εθνών και λαών παίρνει στα χέρια του καπιταλισμού τη μορφή μιας σωρευτικής χαβούζας ανθρώπων και πολιτισμών. Ο βίαιος εξανδραποδισμός παρουσιάζεται ως ένωση των λαών. Η προσδοκία ανάπτυξης των λαών στις καθυστερημένες χώρες στο επίπεδο, τουλάχιστον, των λαών των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κρατών, γίνεται εφιάλτης και για τους δυο λαούς. Το σκλαβοπάζαρο του ενός γίνεται ο τάφος του άλλου. Ολα ξεκινούν και τελειώνουν στη διάλυση, ακριβώς, αυτών που δημιούργησε, χρησιμοποίησε κι εκμεταλλεύτηκε η διεθνής μεγαλοαστική τάξη.

Απόδειξη γι' αυτό η πρόσφατη εξέλιξη στα Βαλκάνια μέχρι κι η σημερινή τους κατάσταση με επίκεντρο το Κοσυφοπέδιο. Η χρόνια υποβόσκουσα αστάθεια αναζωπυρώνεται και το βαλκανικό ηφαίστειο οδηγείται σε νέα έκρηξη. Οι κατοχικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις με τον μανδύα του χειραγωγημένου ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ οδηγούν την κατάσταση σε αδιέξοδο αρνούμενοι να εφαρμοστεί καθαρά η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ το 1999 που όριζε την υπαγωγή του Κοσυφοπέδιου στις σερβικές δυνάμεις ως αναπόσπαστο τμήμα της Σερβίας με όλα τα δικαιώματα των Αλβανών. Ομως το ζήτημα δε σταματά εδώ. Η αναγνώριση του Κοσυφοπέδιου ως ξεχωριστού κράτους θα σημάνει την έναρξη αλλαγής των συνόρων στα Βαλκάνια. Θα μοιάζει με κάλεσμα αποσχιστικών κινήσεων στις διάσπαρτες εθνικές μειονότητες.

Ο βρικόλακας του διαίρει και βασίλευε σε πλήρη δράση. Η επίσημη αναγγελία σε επίσης επίσημη προσφώνηση του «περιορισμού των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας (της Ελλάδας) προς χάρη της διευρυμένης Ευρώπης (δηλαδή της Ευρωπαϊκής Ενωσης)» γίνεται εφιάλτης. Δεν πρόκειται για την πραγμάτωση του βαλκανικού οράματος του Ρήγα Φεραίου. Πρόκειται για τον διαμελισμό των βαλκανικών κρατών σε προτεκτοράτα που θα ανταγωνίζονται εχθρικά. Δηλαδή μια επιπλέον μόνιμη περιοχή πολέμου με ό,τι σημαίνει αυτό για τα συμφέροντα της πολεμικής βιομηχανίας.

Η ελληνική κυβέρνηση δείχνει να στέκεται σταθερά στην προσδοκία προστασίας από την υπαρκτή Ευρωπαϊκή Ενωση και τις ΗΠΑ. Οι κινήσεις της στα Βαλκάνια ως φορέα διευθέτησης κρίσεων μοιάζουν με ανώτερο υπάλληλο που εφαρμόζει τις εντολές της εταιρίας των ισχυρών μετόχων. Στην πραγματικότητα, ως καλός γνώστης των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων προσδοκά ότι θα μείνει έξω από την επερχόμενη λαίλαπα της περισσότερης υποταγής και συρρίκνωσης. Οσον αφορά τις τυχόν μεγαλεπήβολες αυταπάτες βαλκανικών ηγεσιών και συμμοριών για δημιουργία μεγάλων κρατών, αυτό που μένει είναι ο χρόνος κι ο τρόπος που θα φάνε την ιμπεριαλιστική πραγματικότητα προς οδυνηρή απογοήτευση.