Τα σύνορα της «νέας τάξης» | Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ | ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Τα σύνορα της «νέας τάξης»

Η εγκατάλειψη, στα πλαίσια της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, της αρχής του απαραβίαστου και της μη αλλαγής των συνόρων συνδέεται άμεσα με την προσαρμογή στους νεοταξίτικους σχεδιασμούς, τις αρχές και τα δόγματα του ιμπεριαλισμού. Πρόκειται για τη λογική, στα πλαίσια της οποίας κυριαρχικά δικαιώματα εκχωρούνται ή θυσιάζονται στο βωμό της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας», προσδοκώντας ένα ρόλο για την ντόπια άρχουσα τάξη στο νέο ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Τα όσα υποστήριξε, με δηλώσεις του προχτές, ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών, Γ. Κουμουτσάκος, κάθε άλλο παρά τυχαία είναι και επιβεβαιώνουν τα παραπάνω. Επιχείρησε διά της μεθόδου της διολίσθησης να ανασκευάσει την πάγια θέση περί της διατήρησης της αρχής του απαραβίαστου των συνόρων, αναφέροντας τη θέση ότι «δε μεταβάλλεται στο βαθμό που διασφαλίζει τη σταθερότητα στην περιοχή». Δηλαδή, να τ' αλλάξουμε τα σύνορα για να διασφαλίσουμε τη... σταθερότητα! Ετσι, το απαραβίαστο των συνόρων παύει να είναι απαραβίαστο και η βασική αρχή που διέπει την ελληνική εξωτερική πολιτική προσαρμόζεται, κατά περίπτωση, στις ανάγκες της λεγόμενης σταθερότητας.

Με τον τρόπο αυτό ανοίγουν οι «ασκοί του Αιόλου», καθώς είναι περιττό να πούμε ότι κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει ότι θα έρθει, αργά ή γρήγορα, και η ώρα για την εφαρμογή της αρχής αυτής και επί των ελληνικών συνόρων με ό,τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η αρχή του απαραβίαστου των συνόρων έχει ιστορικά καταξιωθεί ως η ελάχιστη προϋπόθεση για τη διατήρηση της σταθερότητας και της ειρήνης σε μια περιοχή, πολύ περισσότερο σήμερα που οι όποιες πιέσεις για αλλαγές συνόρων δεν έχουν καμία σχέση με εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, αλλά είναι ενδοϊμπεριαλιστικές διευθετήσεις στα πλαίσια του μοιράσματος εδαφών και σφαιρών επιρροής τους.

Αυτή η θέση της ελληνικής κυβέρνησης ευθυγραμμίζεται με τις επιδιώξεις των μονοπωλίων για νέες αγορές ακόμη και σε βάρος των εθνικών συνόρων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων των κρατών και των λαών τους, με την πρακτική της συμμετοχής της χώρας ενεργά και δραστήρια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους και επεμβάσεις. Να θυμίσουμε τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και όπου αλλού επιβλήθηκε είτε με τη μέθοδο του «διαίρει και βασίλευε» είτε διά των όπλων των ιμπεριαλιστών η δήθεν σταθερότητα παραβιάζοντας κάθε αρχή εθνικής κυριαρχίας.

Είναι χαρακτηριστικό ότι σε όλα τα δόγματα περί ασφάλειας και άμυνας, που έχουν εκπονηθεί τα χρόνια αυτά από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την Ευρωπαϊκή Ενωση, καμία αναφορά δε γίνεται στο ζήτημα του απαραβίαστου των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας των κρατών. Εξάλλου, η έννοια της προστασίας των συνόρων έχει εκτοπιστεί και από το νέο ελληνικό αμυντικό δόγμα, όπου κυριαρχεί το «αντιτρομοκρατικό» δόγμα, η αντιμετώπιση των «ασύμμετρων απειλών» και η εκπλήρωση των «διεθνών υποχρεώσεων» της χώρας, δηλαδή συμμετοχή στις ανά τον κόσμο ιμπεριαλιστικές αποστολές.

Το απαραβίαστο, λοιπόν, των συνόρων και της εθνικής κυριαρχίας των κρατών είναι μονόδρομος για την ειρήνη και τη διεθνή σταθερότητα και απαιτεί τη μέγιστη λαϊκή δράση ενάντια στην πολιτική και την εξουσία που το καταργεί.