Προτείνοντας, όπως, εξάλλου, μας έχει συνηθίσει, έναν τρόπο διασκέδασης βασισμένο στη γνησιότητα, στην ποιότητα και την αισθητική της ελληνικής λαϊκής μουσικής. Με γνωστές συνθέσεις του Μάνου Χατζιδάκι σε στίχους Νίκου Γκάτσου από την «Αθανασία» και «Της γης το χρυσάφι», με τραγούδια όπως τα «Σαν απόκληρος γυρίζω» του Τσιτσάνη, «Ο τρελός» του Ακη Πάνου, «Δρόμοι παλιοί» των Μίκη Θεοδωράκη - Μανώλη Αναγνωστάκη, «Ερωτικό» (Μικρούτσικου - Αλκαίου), «Μη χτυπάς σ' ένα σπίτι κλειστό» (Κηλαηδόνη - Ελευθερίου), «Αυτά τα χέρια» (Μούτση - Παπαδόπουλου). Με γνωστά τραγούδια των Ξαρχάκου, Λεοντή, Λοΐζου, Σπανού, Ζαμπέτα, Χατζηνάσιου. Αλλά και με καινούρια τραγούδια του Γιάννη Μαρκόπουλου και με μουσικά «δείγματα» από τη νέα δισκογραφική συνεργασία του με τον Σταμάτη Κραουνάκη - 20 χρόνια μετά την τελευταία τους δισκογραφική συνεργασία στο δίσκο «Εξ Αδιαιρέτου» - σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, που θ' ακουστούν για πρώτη φορά στο «Συρμό».

«Θα είναι ένα πρόγραμμα», λέει ο Μ. Μητσιάς, «που θα διαφέρει απ' όλα τα άλλα, γιατί θα ακουστούν - με όλη τη σημασία της λέξης, γιατί σήμερα δεν ακούμε τραγούδια, αλλά μόνο θορύβους - τραγούδια πολύ μεγάλων δημιουργών: των Μίκη Θεοδωράκη, Μάνου Χατζιδάκι, των Δήμου Μούτση, Σταύρου Ξαρχάκου, Χρήστου Λεοντή, Γιάννη Σπανού, Νίκου Γκάτσου, Λευτέρη Παπαδόπουλου, Σταμάτη Κραουνάκη και Λίνας Νικολακοπούλου - αυτά καινούρια, ακυκλοφόρητα τραγούδια που θ' ακουστούν πρώτη φορά. Δεν αποκλείεται να πω και κανένα ανέκδοτο τραγούδι του Μίκη... Θα πω τραγούδια από όλες τις συνεργασίες που έκανα κατά καιρούς. Με τον Χατζιδάκι την "Αθανασία" και "Της γης το χρυσάφι" και βέβαια τον "Χειμωνιάτικο Ηλιο", ένα δίσκο που δυστυχώς δεν τον ανακάλυψαν οι Ελληνες - τώρα αρχίζουν σιγά σιγά να τον ανακαλύπτουν. Και βεβαίως, γνωστές επιτυχίες που έχω πει όλα αυτά τα χρόνια. Θέλω, επίσης, να παρουσιάσω κάποια τραγούδια, που δεν τα ξέρει ο κόσμος, που δε γίνανε επιτυχίες. Είναι κάποια καταπληκτικά μα αδικημένα τραγούδια, που τα περισσότερα κυκλοφόρησαν σε δίσκους 45 στροφών, σε μουσική τα περισσότερα του Δήμου Μούτση και του Λουκιανού Κηλαηδόνη, σε στίχους του Γκάτσου».

Ο Μ. Μητσιάς μιλά για «την ανάγκη επικοινωνίας με τον κόσμο και ενημέρωσης του κοινού, ότι τα τραγούδια δεν είναι μόνο "Φέιμ Στόρι"». «Υπάρχουν, λέει, και άλλα τραγούδια, που γράφτηκαν στο πέρασμα του χρόνου και που με αυτά μεγάλωσαν κάποιοι άνθρωποι, δεν πρέπει να τα μάθουν και οι νεότεροι;». Για τον ίδιο, «τα πιο παλιά τραγούδια είναι και τα πιο μοντέρνα. Από πλευράς στίχου, μουσικής, γνησιότητας, έμπνευσης. Εκείνη την εποχή δεν έγραφαν τα τραγούδια σε κομπιούτερ. Σήμερα ακούς ένα ρυθμό, μια μελωδία, σχεδόν πάντα την ίδια. Αυτό γίνεται στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, καθώς πρέπει όλοι οι άνθρωποι να σκέφτονται και να ενεργούν με τον ίδιο τρόπο. Απαγορεύεται να σκέφτεται σήμερα ο άνθρωπος, γιατί μετά διεκδικεί δικαιώματα στη ζωή. Κι ένα πραγματικά μεγάλο τραγούδι, με υψηλά νοήματα, μπορεί να ξεσηκώσει έναν ολόκληρο λαό. Γι' αυτό δεν το θέλουν. Προτιμούν να έχουν τον άνθρωπο να βλέπει κάποιο τραγούδι στο χαζοκούτι και στη συνέχεια να πηγαίνει να κοιμάται για να σηκώνεται το πρωί και να πηγαίνει να δουλεύει για να βγάλει τον επιούσιο. Αυτό θέλουν να κάνουν και αυτό μέχρι στιγμής το κάνουν».

Αναφερόμενος στο σύστημα «εκκολαπτόμενων τραγουδιστών, οι οποίοι μετά από ένα χρόνο χάνονται», τονίζει πως «κάνουν κακό στα παιδιά, γιατί έτσι όπως δεν πάνε να σπουδάσουν ή οπουδήποτε να σταδιοδρομήσουν τους βγάζουν από τα νερά τους, με αποτέλεσμα κάποιοι να έχουν ακόμα και ψυχολογικά προβλήματα. Τους καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι μια ζωή θα είναι στο χειροκρότημα. Ομως, δεν είναι έτσι. Το χειροκρότημα αποκτάται σιγά σιγά, όχι κατευθείαν από κάποιους χιλιάδες πληρωμένους θεατές».

«Αυτό το σύστημα θέλουμε να πολεμήσουμε», λέει ο Μ. Μητσιάς. «Εγώ το πολεμώ όσο μπορώ. Βέβαια, χρειάζεται και η στήριξη της πολιτείας. Ομως, η πολιτεία υποστηρίζει τέτοιου είδους φαινόμενα. Η πολιτεία δε δίνει το καλοκαίρι συναυλίες σε δημιουργούς, αλλά σε αυτούς οι οποίοι σήμερα κάνουν τάχα μια συναυλία και την άλλη μέρα εργάζονται σε ένα μπουζουξίδικο και είναι γι' αυτούς όλα ίδια... Η συναυλία είναι ιερό πράγμα. Το ισοπέδωσαν και αυτό. Και πάνω απ' όλα θα πρέπει η έξοδος κάθε πολιτικού, αρχηγού κόμματος, υπουργού ή βουλευτή να σηματοδοτεί κάτι. Οταν, λοιπόν, τους βλέπουν να πηγαίνουν στα μπουζουξίδικα και να χαριεντίζονται με τραγουδίστριες, να φωτογραφίζουν τραγουδιστές, καταλαβαίνετε ότι αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Και ο κόσμος αυτούς τους μιμείται».

Αναφερόμενος στην πολυσυζητημένη κρίση στη δισκογραφία, ο Μ. Μητσιάς λέει: «Νομίζω πως η δισκογραφία έχει τελειώσει. Σε δυο χρόνια δε θα υπάρχουν αυτού του είδους οι δίσκοι, τα CD. Οι εταιρίες θα εκλείψουν. Και από μια μεριά καλά θα κάνουν να εκλείψουν. Ηταν πάντα μια τροχοπέδη για το καλό τραγούδι. Ολοι εξαρτώνταν από το τι θα πουλήσει κάποιος. Μια σαχλαμάρα πούλαγε και τον είχαν θεό μέσα στην εταιρία. Και οι σαχλαμάρες πουλάνε πολύ εύκολα. Ο,τι τραγούδι είχαν το δώσανε σε CD στα σούπερ μάρκετ, σε εφημερίδες, σε περιοδικά, οπουδήποτε τα πουλάγανε. Τώρα μείνανε στον άσο, δεν έχουν να δώσουν τίποτα άλλο. Και μοιραία θα κλείσουν. Και καλά θα κάνουν να κλείσουν για να μπορούμε πια εμείς να κάνουμε δικές μας παραγωγές και να μπορούμε οι δημιουργοί μέσα από το Ιντερνετ να πουλάμε ό,τι θέλουμε εμείς και όχι ό,τι θέλει η εταιρία».

Μετά από τρία χρόνια απουσίας από τις συναυλιακές εμφανίσεις, ο Μ. Μητσιάς δηλώνει πως «είναι επιλογή μου να εμφανιστώ τώρα στο "Συρμό", που είναι ένας μικρός, ζεστός χώρος. Είμαι σε άμεση επαφή με τον κόσμο. Δεν έχω μεγάλη ορχήστρα, μόνο τέσσερις καταπληκτικούς μουσικούς από την ΚΟΕΜ του Ξαρχάκου. Πρόθεσή μας να βγάλουμε ένα ανθρώπινο, πάνω απ' όλα, πρόγραμμα. Υπάρχουν άνθρωποι, που διψάνε για κάτι διαφορετικό, ουσιαστικό. Ευτυχώς, που ο κόσμος δεν είναι κάτι το ενιαίο. Γιατί όταν βλέπω τον κόσμο σε κάτι βιντεοκλίπ λάιτ τραγουδιστών αναρωτιέμαι αυτός είναι ο κόσμος τελικά; Αυτή είναι η κουλτούρα του; Αυτά είναι τα ενδιαφέροντά του; Γι' αυτά έπεσε η χούντα; Γι' αυτά φυλακιστήκαμε; Γι' αυτά πήραμε βραβεία Νόμπελ; Για να βγουν αυτοί οι νέοι, που όλο κι όλο ξέρουν πέντε λέξεις για να εκφραστούνε; Ευτυχώς που ο κόσμος δεν είναι ενιαίος».

«Το καλό τραγούδι θα δυσκολευτεί να επιβιώσει», αναφέρει ο Μ. Μητσιάς. «Πρέπει να εκλείψουν και κάποια άλλα "φωτεινά" σημεία των καιρών, που παρασύρουν τον κόσμο, τύπου βραβείων "Αρίων". Ολα αυτά τα πράγματα, που τα κάνουν οι εταιρίες μεταξύ τους και βραβεύουν όποιους θέλουνε και τα οποία επηρεάζουν τον κόσμο. Αυτές οι αθλιότητες πρέπει να εκλείψουν».

Σχολιάζοντας τις πληροφορίες ότι η τελετή των βραβείων "Αρίων" θα γίνει στο Μέγαρο Μουσικής, ο Μ. Μητσιάς, λέει: «Το Μέγαρο Μουσικής αυτό το σκοπό έχει, δεν έχει τίποτα άλλο. Τώρα ολοκλήρωσε τον κύκλο του! Οταν πριν 3-4 χρόνια έκανα μια αίτηση στο Μέγαρο Μουσικής να παρουσιάσω τρία έργα Χατζιδάκι - Γκάτσου, για τα 10 χρόνια από το θάνατο του Γκάτσου, δε μου απάντησε ποτέ. Το Μέγαρο Μουσικής έγινε για συγκεκριμένους ανθρώπους, για συγκεκριμένη ελίτ. Για συγκεκριμένους δημιουργούς, τραγουδιστές κλπ. Καλό θα είναι να εκλείψει. Δε χρειάζεται πια, δεν προσφέρει. Θα ήταν μεγάλη η προσφορά του Καραμανλή αν το έκλεινε. Δικαιούται - και καλά έκαναν - ο Τσιτσάνης να παίζεται 15 μέρες συνέχεια, αλλά γιατί να μη δικαιούνται ο Χατζιδάκις και ο Γκάτσος μια βραδιά; Υπάρχει μια σκοπιμότητα μέσα στο Μέγαρο: Τα παιδιά μας, οι κολλητοί μας. Αυτό δε χρειάζεται. Σε μια εποχή πείνας, που ο κόσμος δεν έχει να φάει, τέτοιες πολυτέλειες δε χρειάζονται. Θέλουμε το Μέγαρο Μουσικής ανοιχτό σε όλο τον κόσμο, που το χρυσοπληρώνει. Αν θέλουν οι υπεύθυνοι του Μεγάρου να κάνουν τα δικά τους, ας πληρώσουν από την τσέπη τους».