Η κατάργηση του σταθερού ημερήσιου εργάσιμου χρόνου και οι ελαστικές μορφές εργασίας, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, κάνουν πιο στυγνή την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αυτή η πολιτική, που εφαρμόζεται και με τη συμβολή των συμβιβασμένων συνδικαλιστικών ηγεσιών, προωθείται πρώτα και κύρια σε κλάδους όπου δουλεύουν κατά πλειοψηφία γυναίκες, με το επιχείρημα ότι οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις εξυπηρετούν τις εργαζόμενες, ώστε να συνδυάσουν τη δουλιά με όλες τις υπόλοιπες υποχρεώσεις που έχουν και που θα έπρεπε να καλύπτει η κοινωνική πολιτική του κράτους