Το... είναι της ΕΕ τώρα, χάρη στο... φαίνεσθαί της, αναδύεται κυνικό, αλαζονικά πλουτοκρατικό, ταξικά αυθάδικο. Επίτροποι, υπάλληλοι, δημοσιοσχετίστες και περιφερειακοί σερβιτόροι της μεγάλης ευρωπαϊκής ιδέας, αντιμετωπίζουν - μια μικρή δράκα αυτοί με φουσκωμένα πορτοφόλια - όλους τους υπόλοιπους ως ευπειθείς υπηκόους.

Αυτή η γραφειοκρατική βρυξελιώτικη νεοφεουδαρχία, χοντροκαθισμένη στις τέσσερις ελευθερίες του διαβόητου Μάαστριχτ, ήρθε με τη βαβούρα περί βασικού μετόχου να δείξει τα... λάβαρά της. Κράτη, κυβερνήσεις αλλά κυρίως και προπάντων εργαζόμενοι, λαοί με ιστορία με αγώνες με κατακτημένη δι' αίματος την Ελευθερία, πρέπει να μείνουν αμέτοχοι του μέλλοντός τους.

Τα διδάγματα της 25ης Μαρτίου του 1821 ακριβώς επειδή είναι πιο επίκαιρα από ποτέ και πιο χρήσιμα για το λαό μας και τα νιάτα του, αποσιωπούνται, συσκοτίζονται, διαθλώνται και εν τέλει διαστρεβλώνονται σε εκτιμήσεις και διαγγέλματα «καταστροφής», αμαύρωσης της εικόνας της «λαμπρά υποταγμένης χώρας» Ελλάδας. Οι ντελάληδες τάζουν βαβυλιάδες, εκτοξεύουν απειλές για ξεφτίλα, προκειμένου να μη θυμηθεί κανείς Μακρυγιάννηδες, Κανάρηδες, Παπαφλέσσα, Κούγκια και Ζάλογγο.

Πρέπει πάση θυσία, το ευρωσύνταγμα να μείνει ως πρόθεση και περιεχόμενο στα χέρια των ολίγων. Να λειτουργεί ως κλίνη του Προκρούστη για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Ο σύγχρονος ραγιάς της Ευρώπης πρέπει να μάθει να κάνει στην μπάντα όταν περνάνε οι αγάδες και οι ντόπιοι κοτσαμπάσηδες. Και ν' αγιάζει μόνο σφαγμένος. Συναινετικά. Ανταγωνιζόμενος τους άλλους ραγιάδες σε υποταγή.

Με την πεποίθηση και την οργή που γεννάει η πρόταση της Ενωσης ότι «η Ελευθερία πρέπει ν' αγοράζεται από τους σύγχρονους σκλάβους κι ενίοτε να επιδοτείται προσωρινώς άμα είναι παραγωγικοί και πιστοί», ο μεγάλος ξεσηκωμός αναδεικνύεται σήμερα, το 2005, κατάκαρδα στην άνοιξη, ο μόνος δρόμος με λαϊκό αύριο και προοπτική.

Χρόνια μας πολλά, μετωπικά, συγκρουσιακά και νικηφόρα.