Το εθνικό Σύνταγμα, στενόμυαλοι, μόνον εμπόδια φέρνει! Αυτό απέδειξε η πείρα. Το ευρωπαϊκό θα έχει τη σφραγίδα του Γκαίτε, του Σίλερ, του Ζαν Ζακ Ρουσό, γιατί δεν ακούτε τον ΣΥΝ, που είναι και ιντελεκτσουέλ; Χωρίς να θέλουμε να υποτιμήσουμε τον Μακρυγιάννη, πρέπει κάποτε να ξεκολλήσουμε από το γιαταγάνι και τη φουστανέλα. Να περάσουμε στο παπιγιόν και το κρινολίνο. Να γίνουμε Ευρώπη! Μην επηρεάζεστε από το γενικό κλίμα των ημερών, όπου χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα. Αφήστε τους παπάδες στα βίτσια τους, εμείς προχωράμε. Και προχωράμε ενωμένοι. Χέρι - χέρι με τον Σρέντερ, τον Σιράκ και τον Μπλερ. Ονόματα υπεράνω κάθε υποψίας. Ανθρώπους ευγενείς, που μας δέχτηκαν ίσους προς ίσους στο διεθνές τραπέζι τους. Και μάλιστα με δικαίωμα λόγου και δικαίωμα ψήφου. Ισότιμα μέλη μιας κοινωνίας 350.000.000 καταναλωτών. Μεγάλη αγορά, για τη βαριά βιομηχανία μας. Για τα ερευνητικά μας κέντρα. Για την προχωρημένη τεχνολογία μας. Αλλά, γιατί να το κρύψουμε, και για τον τουρισμό μας!

Θα μπορούσαμε, βέβαια, και να τον αγνοήσουμε. Να του μηνύσουμε με οργή, «χ... μας, άνθρωπέ μου. Αι σιχτίρ, εσύ και οι απόψεις σου. Εσύ και η Ευρώπη σου»! Ομως, αυτό θα ήταν η εύκολη λύση! Ασε που μπορεί να θύμωνε ο τύπος και να σταμάταγε τα έργα στην Εγνατία, να γκρέμιζε τη γέφυρα του Ρίου, να κατέβαζε τις στέγες του Καλατράβα. Αυτοί οι ανώμαλοι γραφειοκράτες, όταν τους αρνηθείς τα «παιχνίδια», δεν έχουν το θεό τους. Ποτέ, άλλωστε, δεν ξέρεις τι διασυνδέσεις διαθέτουνε. Με ποιανού πλάτες γαβγίζουν. Δώσαμε, λοιπόν, τόπο στην οργή και βγήκαμε κερδισμένοι. Ολοι έχουν να λένε, για τη συμπεριφορά μας. Καθίσαμε, βέβαια, λίγο στα γόνατά του. Ομως, δεν πάθαμε και τίποτα! Τίποτα ανεπανόρθωτο. Δεν τον αφήσαμε να ολοκληρώσει!