Αυτό το απόσπασμα, από το αποκαλυπτικό βιβλίο του Αβο Μανχάταν:

«Το Βατικανό κι ο 20ός αιώνας», είναι ο δικός μας αποχαιρετισμός στο νεκρό Πάπα. Χωρίς να θέλουμε να πούμε περισσότερα για έναν ανυπεράσπιστο νεκρό, εκφράζουμε μόνο μερικές απορίες που ξεκινούν από την πίστη μας ότι οι νεκροί «δε δεδικαίωνται...».

α) Οπως οι περισσότεροι έτσι και ο τελευταίος πάπας, όταν ήθελε να μιλήσει, γινόταν λαλίστατος! Αλλοτε με υποκριτικές «συγνώμες» και άλλοτε με διακριτικές, αντιπολεμικές «αντιρρήσεις». Οταν όμως δεν ήθελε, σιωπούσε προκλητικά. Γι' αυτό ρωτάμε: Δε θα μπορούσαν, όλοι αυτοί που τον υμνούν, να μνημονεύσουν, παράλληλα με τις «καλές» στιγμές του και όλες τις ανεξήγητες σιωπές του;

β) Την καθοριστική ουδετερότητά του, σε επίπεδο συμμετοχής ή συνενοχής, στη διάλυση της Πολωνίας και ολόκληρου του ανατολικού κόσμου; στο πλευρό του Ρήγκαν και του Βαλέσα!

γ) Την προκλητική σιωπή του στη διάλυση των Βαλκανίων, τις σφαγές στο Κόσσοβο και τη μετατροπή της Ιταλίας σε ορμητήριο του ΝΑΤΟ!

δ) Τη σιωπηρή «συμμαχία» με τα άγρια, μακροπρόθεσμα πολυεθνικά συμφέροντα που κρύβονται πίσω από την κατασκευή των «εμφυλίων θρησκευτικών» σπαραγμών, σε όλο τον πλανήτη μας!Οι απορίες μας δεν αποτείνονται μόνο στους υμνητές του αλλά και σε κάποιους ηγέτες που τον δέχτηκαν με ανοιχτές αγκάλες, ελπίζοντας φαίνεται, να γλιτώσουν από το εμπάργκο του καπιταλισμού. Και δεν καταλαβαίνουν (όπως δεν το κατάλαβε και η Πολωνία) ότι το Βατικανό «λειτουργεί» σαν ένα κράτος - παρακλάδι του καπιταλισμού. Κι όπως λέει στο βιβλίο του ο Αβο Μανχάταν:

«Ενα κράτος αντίχριστο και απάνθρωπο...».