Θεός του κεφαλαίου είναι το κέρδος, «ουκ έσονται έτεροι Θεοί» γι' αυτό και πολλοί εργοδότες, για να γεμίσουν κι άλλο το πουγκί τους, προχώρησαν, τις μέρες των γιορτών, σε απολύσεις εργαζομένων, «σταυρώνοντας» εκατοντάδες φτωχούς ανθρώπους. Οι «σταυρωτήδες» πήγαν στις εκκλησιές, κρατώντας μεγάλες λαμπάδες και ψάλλοντας το «Χριστός Ανέστη» και οι παπάδες τους ευλόγησαν, καθότι για την «αγία θρησκεία» τους το έγκλημα αυτό δεν είναι αμάρτημα, αλλά «επιχειρηματικό δικαίωμα». Δε βρέθηκαν εκεί αναζητώντας «άφεση αμαρτιών» και είσοδο στον παράδεισο - ακόμα και ο Χριστός είπε πως «ευκολότερα περνάει η καμήλα από την τρύπα μιας βελόνας, παρά ο πλούσιος στη βασιλεία των ουρανών» - αλλά γιατί ξέρουν πως δική τους είναι η θρησκεία και γι' αυτούς «δουλεύει», μη επιτρέποντας στους φτωχούς ν' αμφισβητήσουν την επί Γης βασιλεία τους.

Ο επιχειρηματίας εκμεταλλεύεται και το Θεό για ν' αυγατίσει τα κέρδη του κι αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο εργάτης. Οταν παίρνει το χαρτί της απόλυσης στα χέρια και κάνει Πάσχα στην ανεργία, πρέπει ν' αντιληφτεί ότι η μάχη που χρειάζεται να δώσει αφορά στην επίγεια κι όχι στην επουράνια ζωή. Οσο θα γονατίζει ο φτωχός να μαζεύει τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των πλουσίων, θα μένει νηστικός. Οσο θα σκέφτεται το «πέραν», θα χάνει το «κοντά». Και δεν πρόκειται για «χαμένη υπόθεση». Οι πολλοί, αν ενώσουν τις δυνάμεις τους και βάλουν το μυαλό τους να δουλέψει σωστά, μπορούν να νικήσουν τους λίγους. Γιατί έχουν τη δύναμη, έχουν και το δίκιο. Γιατί σ' αυτούς ανήκει το μέλλον και δε βρίσκεται «αλλού», είναι «εδώ».

Ζούμε σε εποχές δύσκολες. Δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων και αίμα πολύ, αφαιρέθηκαν. Αξίες και οράματα που καθοδήγησαν γενεές - γενεών, υποχώρησαν. Ελπίδες που κράτησαν όρθιους τους αδικημένους, έσβησαν. Τώρα, η δειλία ακουμπάει και τους θαρραλέους, η μοιρολατρία επηρεάζει και τους αισιόδοξους. Η βαριά «καταχνιά» στον ορίζοντα, κονταίνει και το βλέμμα των αετών. Τίποτα, όμως, δεν έχει χαθεί για πάντα. Στις στάχτες υπάρχει ακόμα φωτιά κι αρκεί μια σπίθα ν' ανάψει πυρκαγιά. Κι αν οι προσκυνημένοι είναι πολλοί, η «μαγιά» που παραμένει θα φουσκώσει τα πανιά της αντίστασης. Κι αν οι φοβισμένοι πληθαίνουν, οι ατρόμητοι δίνουν το παράδειγμα.

Σε λίγες μέρες η εργατική τάξη θα γιορτάσει την Πρωτομαγιά. Στη δική της «θρησκεία» η γιορτή δεν είναι προσευχή, είναι πάλη. Οι δικοί της «Χριστοί» δεν πεθαίνουν για να άρουν τις αμαρτίες του κόσμου, δεν ανασταίνονται για ν' αναληφθούν στους ουρανούς. Παλεύουν και θυσιάζονται για να αλλάξουν την κοινωνία. Οι δικοί της «Αγιοι» δεν υπηρετούν το Θεό, αγωνίζονται για το καλό των ανθρώπων. Στην αυριανή κοινωνία που θα χτιστεί, οι εργαζόμενοι θα ζουν χωρίς εκμετάλλευση, χωρίς ψευδαισθήσεις, θέση σ' αυτή δε θά 'χουν οι εκμεταλλευτές και οι «θεομπαίχτες». Κι αυτό το όνειρο θα γίνει πραγματικότητα, όσο κι αν σήμερα φαντάζει μακρινό και άπιαστο. Γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς...