«Λογοτεχνούσε» με τη ζωγραφική του. «Ζωγράφιζε» με τη λογοτεχνία του. Ετσι, που ο Σικελιανός του έγραφε «η μόνη επιθυμία που θα 'χα... θα 'τανε κάποια σου διηγήματα να τα 'χα γράψει εγώ» και ο Βαρίκας έκρινε ότι «και μια μονάχα απομονωμένη του φράση αν συναντήσεις κάπου, δε θα χρειαστεί μεγάλη προσπάθεια για να αντιληφθείς ότι βγήκε από τη δική του πένα». Ο Νίκος Νικολαΐδης ο Κύπριος άφησε πλούσιο, πολυτιμότατο λογοτεχνικό έργο. Εργο γνήσιου ανθρωπιστικού και πνευματικού ήθους, προοδευτικότατου περιεχομένου, ρεαλιστικής γραφής, ευφάνταστης πλοκής, ψυχογραφικής δύναμης, πανώριας δημοτικής γλώσσας και βέβαια έργο, που φύσει και θέσει λαϊκό, που ήθελε και το επέτυχε να είναι κοινωνικά χρήσιμο.

Ο Νίκος Νικολαΐδης είναι από τις χαρακτηριστικότερες περιπτώσεις λαϊκού δημιουργού. Γεννημένος το 1884 στη Λευκωσία από φτωχή οικογένεια, ορφανεμένος από τους γονιούς του στα έξι του χρόνια, έγινε από τότε θεληματάρης για ένα κομμάτι ψωμί για τον ίδιο και τη μικρότερη αδελφή του. Με τέτοια παιδική ζωή πού καιρός για σχολειό. Το παράτησε στην Τετάρτη Δημοτικού, για να μάθει μια τέχνη. Διάλεξε την τέχνη του βιβλιοδέτη, για να μπορεί να διαβάζει βιβλία, αφού δεν μπορούσε να τα αγοράζει, όπως έλεγε. Υστερα, δουλεύοντας μ' έναν Κύπριο «μάστορα», έμαθε την τέχνη του αγιογράφου. Δεκαπεντάχρονος, ο ταλαντούχος και ουσιαστικά αυτοδίδακτος, Ν. Νικολαΐδης, συνέχισε μόνος τη βιοπάλη με αγιογραφίες σε εκκλησιές και μοναστήρια της Κύπρου, διακοσμήσεις και αρχιτεκτονικά σχέδια. Διψώντας για γνώση, το 1907, παρακολούθησε σαν ακροατής μαθήματα στη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Υστερα ταξίδεψε πολύ, έως να εγκατασταθεί στην Αλεξάνδρεια και τελικά στο Κάιρο (εκεί πέθανε το 1956), όπου αγωνίστηκε για τη λευτεριά και τις σοσιαλιστικές ιδέες, καταξιώθηκε σαν ζωγράφος και διέπρεψε σαν λογοτέχνης.

Αφορμή της αναφοράς μας στον μεγάλο δημιουργό (για τον οποίο, ο «Ρ» έχει δημοσιεύσει άρθρα της συγγραφέως Ελένης Βοΐσκου), η έκδοση του τέταρτου τόμου διηγημάτων (στη σειρά των «Απάντων» του που εκδίδει ο «Κέδρος»), με τίτλο «Η καλή συντρόφισσα (6+4 Διηγήματα)». Τα πρώτα έξι διηγήματα είχαν δημοσιευτεί το 1929 σε έναν τόμο από το περίφημο αριστερό περιοδικό «Γράμματα» της Αλεξάνδρειας, ενώ τα τέσσερα τελευταία αποθησαύρισε από διάφορα παλιά λογοτεχνικά περιοδικά της δεκαετίας του '20 και του '30 και τα έδωσε στον «Κέδρο» η Ελένη Βοΐσκου, θέλοντας να συμβάλει στη διάσωση και γνωριμία των νέων γενιών με το σπουδαίο έργο του Ν. Νικολαΐδη.