ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΜΕΝΗ ΤΕΤΑΡΤΗ, οι εργαζόμενοι της χώρας μας, με πρωτοπορία τις ταξικές δυνάμεις, συσπειρωμένοι στο ΠΑΜΕ, έδωσαν μια δυνατή απάντηση στην πολιτική του μεγάλου κεφαλαίου, στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Εδωσαν μια σκληρή ταξική μάχη και την έδωσαν παλικαρίσια. Οσο και αν πάσχισαν - διάφορα κέντρα και δυνάμεις - όσο και αν την υπονόμευσαν, δεν τα κατάφεραν. Η 11η Μάη του 2005 καταγράφηκε στην ιστορία της εργατικής τάξης της Ελλάδας ως μέρα Πανεργατικής Πανελλαδικής Απεργίας. Εκατοντάδες χιλιάδες εργάτες και εργάτριες έκαναν απεργία. Συνειδητά δεν πήγαν στη δουλιά. Και όχι μόνον αυτό: Επέλεξαν αυτήν ακριβώς την απεργία, να είναι στις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ. Εκαναν επιλογή να είναι μαζί με το ΠΑΜΕ. Πύκνωσαν τις φάλαγγες των ταξικών δυνάμεων. Ενίσχυσαν - και με τη φυσική τους παρουσία - τον ταξικό συνδικαλιστικό πόλο.

ΣΤΙΣ 11 ΜΑΗ και τις μέρες που προηγήθηκαν, εξελίχτηκε μια μεγάλη και σημαντική κοινωνική σύγκρουση. Από τη μια πλευρά, οι εργαζόμενοι, οι εργάτες και οι εργάτριες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα, που συσπειρώθηκαν γύρω από το ταξικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Και, από την άλλη πλευρά, οι δυνάμεις του κεφαλαίου, τα κόμματά τους, τα στελέχη του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και χειραγώγησης, που έχει στα χέρια της η πλουτοκρατία. Συγκρούστηκαν, δηλαδή, δυο αντίπαλα στρατόπεδα, με διαφορετικά συμφέροντα, με διαφορετικές επιδιώξεις και στόχους.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ ΠΛΕΥΡΑ, οι διεκδικήσεις της εργατιάς για το μεροκάματο, την Κοινωνική Ασφάλιση, το δικαίωμα στη δουλιά, στη μόρφωση και στην υγεία, ο αγώνας ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, η ταξική αλληλεγγύη, μέχρι το όραμα για μια άλλη κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση και εκμεταλλευτές. Και, από την άλλη, όλοι αυτοί, που υπηρετούν έναν και μόνο θεό: Το κέρδος. Που έχουν σημαία τους τον ανταγωνισμό και που σ' αυτόν θέλουν να υποτάξουν τους εργάτες και τα δικαιώματά τους. Που, παρά τις όποιες φραστικές διαφορές τους, είναι ταγμένοι στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης, του βάρβαρου καπιταλισμού. Από τη μια, η συντριπτική πλειοψηφία του λαού και το δίκιο του. Και, από την άλλη, μια ληστρική μειοψηφία, που απομυζά το αίμα και τον ιδρώτα των πολλών, που παρασιτεί στο σώμα της ελληνικής κοινωνίας.

ΑΥΤΗ ΗΤΑΝ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ αυτής της μέρας. Αυτό ήταν το νόημα, αυτής της ταξικής αναμέτρησης. Και σ' αυτήν τη μάχη, οι εργαζόμενοι και οι ταξικές δυνάμεις δεν τα δίπλωσαν, δεν τα έστριψαν. Αναμετρήθηκαν στα ίσα σ' αυτήν τη μάχη και την κέρδισαν.

ΑΝΑΜΕΤΡΗΘΗΚΑΝ και με την υπονομευτική πολιτική της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της «Αυτόνομης Παρέμβασης», των οποίων η γύμνια - παρά τις αλχημείες - αποκαλύφθηκε σε όλο της το μεγαλείο. Η λυσσώδης επίθεση αυτών των παρατάξεων ενάντια στο ΠΑΜΕ, τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυναν για την «ενότητα», σε ένα πράγμα αποβλέπει: Να αφοπλίσουν το εργατικό κίνημα, να αλώσουν συνειδήσεις, να οδηγήσουν «ενωτικά» τους εργάτες στην υποταγή και στην παράδοση στο μεγάλο κεφάλαιο.

ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ 2005, το ΠΑΜΕ έβαλε τη σφραγίδα του. Η μάχη που έδωσαν οι δυνάμεις του μπροστά στις πύλες των εργοστασίων και των επιχειρήσεων, η δυναμική του παρουσία στους δρόμους και στις πλατείες όλης της χώρας, σε 60 και πλέον απεργιακές συγκεντρώσεις, δεν αμφισβητείται από κανέναν.

ΑΛΛΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ δεν ήρθε ως «μάννα εξ ουρανού». Είναι το αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης κοπιώδους και συστηματικής προσπάθειας. Είναι καρπός μια συγκεκριμένης στρατηγικής. Στο «πρόσωπο» του ΠΑΜΕ, οι εργαζόμενοι αναγνωρίζουν τη συνεπή, ταξική δύναμη. Στο διεκδικητικό του πλαίσιο, βλέπουν τις δικές τους ανάγκες, τα δικά τους αιτήματα. Η εμπιστοσύνη τους, είναι εμπιστοσύνη στη δύναμη της ταξικής πάλης, στις αξίες και στα ιδανικά που το ΠΑΜΕ υπηρετεί. Είναι η αναγνώριση ότι το αναντικατάστατο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, είναι το όπλο της ταξικής πάλης, της σύγκρουσης με την αντιλαϊκή πολιτική, της εναντίωσης και της ανυπακοής στο καπιταλιστικό οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

ΑΥΤΗ ΑΚΡΙΒΩΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ δείχνει την ανάγκη για ακόμα πιο μεγάλη ενίσχυση του ΠΑΜΕ. Κάνει πιο επιτακτική την αναγκαιότητα για διεύρυνση και ενίσχυση του ταξικού πόλου, με νέες δυνάμεις, με νέα συνδικάτα και συνδικαλιστές. Τη συγκρότηση και νέων Επιτροπών του ΠΑΜΕ, σε κλαδικό και περιφερειακό επίπεδο.

Η ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΤΟΥ 2005 είναι, ταυτόχρονα, και μια παρακαταθήκη. Παρακαταθήκη νέων ταξικών αγώνων. Είναι αφετηρία και ορόσημο, με νέα ορμή, οι εργαζόμενοι της χώρας μας να αναχαιτίσουν την αντιλαϊκή επίθεση. Να περάσουν στην αντεπίθεση. Να απαιτήσουν αυτά που τους ανήκουν.