Η «αγορά εργασίας» γενικά, οι εργασιακές σχέσεις στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, η αναγκαιότητα μεγαλύτερης ακόμη «ευελιξίας», οι «μεγάλοι μισθοί» των Ελλήνων εργαζομένων, έχουν την τιμητική τους στην Εκθεση και σε ειδικότερα κεφάλαια, πέρα από τις προηγούμενες αναφορές που είναι απόλυτα κατατοπιστικές και από μόνες τους. Παρ' όλα αυτά στην Εκθεση επισημαίνεται ότι:

• «Η ενίσχυση των προγραμμάτων μερικής απασχόλησης στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα αποτελούν αναγκαίες πολιτικές».
• «Υπάρχουν περιθώρια για σημαντική βελτίωση της ευελιξίας της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, στη θέσπιση λειτουργικών κανόνων για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας».
• «Η βελτίωση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, ιδιαίτερα στο δημόσιο τομέα, μπορεί να βοηθήσει αποφασιστικά στην καλύτερη διασύνδεση των αμοιβών με την παραγωγικότητα».

Αναφέρεται επίσης: «Η τόνωση της απασχόλησης και η ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων μπορεί να προέλθει από πολιτικές πραγματικής ενίσχυσης της ευελιξίας της αγοράς εργασίας στην Ελλάδα, όπως αυτό επιδιώκεται να γίνει σε ολόκληρη την ΕΕ-25 στα πλαίσια της Στρατηγικής της Λισαβόνας». Στο «σφυροκόπημα» των εργασιακών κατακτήσεων και δικαιωμάτων, προστίθεται επίσης η παρατήρηση ότι «οι συνεχόμενες αυξήσεις του εγχώριου κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος με υψηλότερους ρυθμούς από αυτούς των ανταγωνιστριών χωρών συνεπάγονται συσσωρευμένη απώλεια ανταγωνιστικότητας για τη χώρα με δυσμενείς επιπτώσεις στους κλάδους της οικονομίας που είναι εκτεθειμένοι στο διεθνή ανταγωνισμό». Απαραίτητη εδώ είναι η διευκρίνιση ότι σε άλλο σημείο της Εκθεσης διαπιστώνεται στην Ελλάδα αυτή ακριβώς η αύξηση του κόστους εργασίας. Η κυβέρνηση από την πλευρά της επαναλαμβάνει ότι στοχεύει στην «εξωστρέφεια» της ελληνικής οικονομίας και στη μεγέθυνση των επιχειρήσεων, προκειμένου, με καινοτόμα προϊόντα, να δραστηριοποιηθούν στις παγκοσμιοποιημένες αγορές. Είναι προφανές ότι μια τέτοια επιδίωξη συνδέεται αυθαίρετα με περιορισμό των αποδοχών των εργαζομένων ακριβώς στους πλέον ελπιδοφόρους κλάδους της οικονομίας.

Επιπρόσθετα, οι αυξήσεις των μισθών των εργαζομένων εμφανίζονται ως εμπόδιο στη ...σύγκλιση των μισθών με της ΕΕ και όχι μόνο: «Ενδεχόμενες αυξήσεις των μισθών πέραν των διαφορικών κερδών παραγωγικότητας συνεπάγονται υψηλούς ρυθμούς αύξησης του κόστους εργασίας ανά μονάδα προϊόντος, υποσκάπτουν την ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις και οδηγούν σε καθυστέρηση ή/και σε συρρίκνωση της εγχώριας παραγωγής και σε αύξηση της ανεργίας και συνεπώς αντιστρατεύονται και υπονομεύουν, αντί να υπηρετούν το στόχο της σύγκλισης των μισθών».

Στην Εκθεση δεν παραλείπεται να δηλωθεί, επίσημα και «επιστημονικά», η ταξική υποταγή που συντελέστηκε τα τελευταία χρόνια στη χώρα με ευθύνη των συμβιβασμένων ηγεσιών στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα: «Τα τελευταία δέκα χρόνια παρατηρείται στην Ελλάδα μια αξιοσημείωτη προσέγγιση των εργοδοτικών οργανώσεων με τα εργατικά συνδικάτα στον ιδιωτικό τομέα, η οποία έχει καταλήξει σε ικανοποιητικά αποτελέσματα. (...) Ακόμα και στις μετοχοποιημένες επιχειρήσεις, που βρίσκονται ακόμα υπό κρατικό έλεγχο και απασχολούν πολλές χιλιάδες εργαζόμενους, οι κινητοποιήσεις που έχουν σημειωθεί τα τελευταία χρόνια είναι ελάχιστες».