Μιλάνε για το «αυτονομημένο σχολείο», εξηγώντας «ότι τα μέλη κάθε σχολικής μονάδας θα έχουν αποφασιστικό ρόλο για τα πάντα που την αφορούν - από την επιλογή των διδακτικών βοηθημάτων έως το περιεχόμενο των γνωστικών αντικειμένων, τον τρόπο διδασκαλίας, την πρόσληψη των εκπαιδευτικών, τη διάρθρωση του προγράμματος, τους στόχους του διδακτικού και εκπαιδευτικού έργου...». Και δεν ξεχνούν να τονίσουν ότι «το φινλανδικό εκπαιδευτικό σύστημα, που βασίζεται στην αυτόνομη σχολική μονάδα, θεωρείται το πιο αποτελεσματικό μεταξύ 115 χωρών».

Καθόλου τυχαία, βέβαια, «ξεχνούν» ότι όλα τα παιδιά, από την πλέον φτωχή ή πλούσια γειτονιά, μέχρι και το πλέον απομακρυσμένο χωριό, έχουν τις ίδιες ανάγκες και τα ίδια δικαιώματα στη μόρφωση. Και αυτές, ακριβώς, επιβάλλουν και καθορίζουν τον ενιαίο χαρακτήρα της εκπαίδευσης. Διαφορετικά, οι σημερινές, καθόλου λίγες και συνεχώς εντεινόμενες, ταξικές διακρίσεις θα μοιάζουν ...αστείες, μπροστά στις μελλοντικές. Καθόλου τυχαία, βέβαια, αποφεύγουν να μιλήσουν για το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αφού τάσσονται υπέρ της «ισότιμης συνύπαρξης» του δημόσιου και ιδιωτικού σχολείου. Καθόλου τυχαία, επίσης, δεν αναφέρονται στη «δωρεάν Παιδεία», ενώ αποσιωπούν τις πηγές χρηματοδότησης του «αυτονομημένου σχολείου». Αλλωστε, αν πουν το τελευταίο, θα πρέπει να εξηγήσουν ποιοι θα πληρώνουν και ποια ανταλλάγματα θα ζητήσουν οι χρηματοδότες...