Λέξεις λιτές, μετρημένες, ανεπιτήδευτες, καλοζυγισμένες, καθημερινές. Λέξεις ενός ρεαλισμού «γυμνού». Ρεαλισμού, που δε φλυαρεί, δεν ψευτολογοτεχνίζει, δε μελοδραματίζει, αλλά με την απλότητα και αλήθεια του πάει κατ' ευθείαν στην ψυχή του αναγνώστη. Οχι μόνο του αναγνώστη της γενιάς των αγωνιστών, που ακριβώς επειδή έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για μια Ελλάδα λεύτερη, ανεξάρτητη, σοσιαλιστική, έζησαν στο «πετσί» τους τη μακρόχρονη, μετεμφυλιακή, αγγλοαμερικανικής «χάραξης», ψυχροπολεμική «νύχτα» στον τόπο μας και τους «βρικόλακές» της. Αλλά και του αναγνώστη των επόμενων γενεών, που πρόλαβαν να γνωρίσουν ή άκουσαν για τη μετεμφυλιακή φρίκη και να «σημαδευτούν» απ' αυτή. «Σημαδεμένος», ανεξίτηλα, από τα μετεμφυλιακά «πέτρινα χρόνια» είναι και ο αξιαγάπητος συνάδελφός μας Τάσος Αυγερινός, γι' αυτό και βγάζει το άσβηστο «αχ!» του καημού, αλλά και της οργής για τα αμέτρητα πάθη των αγωνιστών του λαού μας, με τη δεύτερη συλλογή διηγημάτων του, με τίτλο «Η μεγάλη νύχτα», που μόλις κυκλοφόρησε η «Σύγχρονη Εποχή». Η συλλογή περιλαμβάνει δέκα διηγήματα - δέκα ιστορίες, που συμπυκνώνουν τα κύρια χαρακτηριστικά της μετεμφυλιακής φρίκης - την πολύμορφη αρπαχτική, χαφιέδικη και διωκτική δράση των παρακρατικών τεράτων, τα πάθη των δεσμωτών αγωνιστών, τα έκτακτα στρατοδικεία, τις εκτελέσεις, την αντιλαϊκή παραφροσύνη του κράτους, των θεσμών και νόμων του και την ανθρωποφαγική λύσσα των οργάνων του και με απέριττο τρόπο «ζωγραφίζουν» και «ψυχογραφούν» αγωνιστές, αλλά και διώκτες τους.

«Το φίδι» τιτλοφορείται το πρώτο διήγημα για έναν μαυραγορίτη συνεργάτη των κατακτητών, παρακρατικό και χαφιέ στα εμφυλιακά και μετεμφυλιακά χρόνια και στο πρόσωπό του βλέπεις όλους τους ομοίους του, όπως βλέπεις και στο θύμα του «φιδιού» την ηθική και ανθρωπιά των αγωνιστών ακόμα και για τους θύτες τους. Βλέπεις, λ.χ., τον πυρρόξανθο, κουλοχέρη Καισαριανιώτη συνεργάτη των Γερμανών, χίτη επί Αγγλων, χαφιέ της Μυστικής Ασφάλειας έπειτα, που οι χαροκαμένοι απ' αυτόν αγωνιστές γείτονές του έτρεξαν να σώσουν τη γριά μάνα και το σπίτι του, όταν αυτό πήρε φωτιά. Στο πρόσωπο του χαροκαμένου γέρου Μακρονησιώτη, που λαχταρούσε να ξαναδεί τη χήρα κόρη και το εγγόνι του, αλλά τον θαλασσόπνιξαν επειδή δεν υπέκυψε, βλέπεις όλους τους μαρτυρικούς, ανυπότακτους δεσμώτες στα μετεμφυλιακά κολαστήρια. Οπως ο οικοδόμος Χρήστος, η Λέγκω και τα παιδιά τους προσωποποιούν τα βάσανα κάθε διωκόμενου, ξεριζωμένου, φτωχού ανθρώπου και η Φωτεινούλα τα ορφανεμένα παιδιά των αγωνιστών που άρπαξε η Φρειδερίκη.