Ιστορίας μετουσίωση

Ακάματης και πολύμορφης γραφής δημιουργός, δημιουργός - παιδαγωγός, με την κυριολεξία της λέξης (μεταξύ των παιδαγωγικών "παρασημάτων" του είναι και η συμμετοχή του στη σύνταξη της "Ελεύθερης Ελλάδας",του αναγνωστικού που εξέδωσε στο Βουνό η ΠΕΑΕΑ, με το όραμα μιας φωτισμένης και για όλο το λαόΠαιδείας), ο Χάρης Σακελλαρίου προσθέτει στο πλούσιο έργο του (ποιητικό, πεζογραφικό, θεατρικό, μελετητικό, παιδαγωγικό, παιδικής λογοτεχνίας) ένα ακόμη βιβλίο. Μια συλλογή οκτώ διηγημάτων, υπό τον αλληγορικό τίτλο του πρώτου διηγήματος "Οι κανίβαλοι" ("Σύγχρονη Εποχή",2η έκδοση, 1997), από τα οποία τα τρία πρωτοδημοσιεύτηκαν στα 1976, 1979 και 1980 σε αθηναϊκές εφημερίδες. Τα δύο με το "μύθο" τους ιστορούσαν τα μαύρα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας (τη χαφιέδικη και ασφαλίτικη τρομοκρατία και σε βάρος εκπαιδευτικών, το διήγημα "Η φωτογραφία", τους νεκρούς της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, το διήγημα "Ο τεσσαρακοστός πέμπτος"). Το τρίτο - "Οι φρουροί" - έστρεφε τη μνήμη στα "πέτρινα χρόνια" του εμφυλιακού και μετεμφυλιακού παρακράτους που δολερά δολοφονούσε κυνηγημένους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, μαχητές του ΔΣΕ και κάθε "χέρι βοηθείας" σ' αυτούς. Επόμενο, λοιπόν, και τα άλλα πέντε διηγήματα του Εαμίτη συγγραφέα να είναι, επίσης, συναισθηματικά και ιδεολογικά "αποτυπώματα" των κατοχικών και εμφυλιακών παθών των αγωνιστών της λευτεριάς και των σοσιαλιστικών οραμάτων. "Αποτυπώματα" μνήμης ακριβής, για τις πληγές του τόπου μας από το φασιστικό, ξένο και ντόπιο σκοταδιστικό "κανιβαλισμό".

"Φίλτρο" των ιστορικής αφετηρίας διηγημάτων και "σύνδεσμός" τους με το σύγχρονο "κανιβαλισμό" κατά των λαών όπου γης, είναι το πρώτο διήγημα "Οι κανίβαλοι". Ο συγγραφέας χρησιμοποιώντας - με μέτρο - την τεχνική της αυτόματης γραφής, συνθέτει ένα ορμητικό "παραληρηματικό" εφιάλτη, που κινούμενος συνειρμικά μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, παρελθόντος και παρόντος, αίσθησης και παραίσθησης, κραυγάζει ότι δεν εξέλειπε στην εποχή μας ο"κανιβαλισμός", βάζοντας να αλληλοσπαράσσονται λαοί, να δολοφονούν αδερφός τον αδερφό (όπως στο διήγημα "Ο τελευταίος"), συγχωριανός το συγχωριανό ("Οι φρουροί"), παιδιά του λαού στην αστυνομία, τα παιδιά του λαού στο Πολυτεχνείο, παιδί του λαού να βασανίζει στο ΕΑΤ - ΕΣΑ παιδιά του λαού ("Ο γυρισμός"). Ενάντια όμως στον υπανθρωπισμό (ξένο ή ντόπιο), ο συγγραφέας αντιπαραθέτει, έξοχα, τον αγωνιζόμενο ανθρωπισμό: Δυο ΕΠΟΝίτες και το"Φιλί" τους, πριν πέσουν νεκροί και τους περήφανους, στο στρατοδικείο, γέροντες γονείς, ενός μαχητή του ΔΣΕ.

Αρ. ΕΛΛΗΝΟΥΔΗ