Η Συνθήκη των Σεβρών (1920) προέβλεπε τη δημιουργία εθνικού κουρδικού κράτους. Κάτι που δεν έγινε ποτέ. Αντίθετα τρία χρόνια αργότερα, με τη Συνθήκη της Λοζάνης (1923), το Κουρδιστάν διαμελίζεται. Η Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ παίρνουν από ένα κομμάτι. Αμέσως άρχισε ανταρτοπόλεμος. Τα τρία κράτη, Τουρκία, Ιράν, Ιράκ, χωρίς πολλές περιστροφές, κατέπνιξαν βίαια (1978, 1988, 1991) κάθε προσπάθεια των εξεγερμένων για αυτονομία.

Σήμερα τα πράγματα φαίνονται «παγωμένα». Το μεγάλο αφεντικό, οι Αμερικανοί βρίσκονται οι ίδιοι στην περιοχή και επιβλέπουν. Στα σπλάχνα, όμως, του Κουρδιστάν, αν ακούσουμε τις ανάσες του κουρδικού λαού, μέσα από την τέχνη του, φαίνεται πως δεν έπαψε ποτέ να βράζει η επιθυμία για αυτονομία. Με όποιες συνέπειες επιφέρει αυτή η επιθυμία. Δεν είναι λίγες οι φορές που διάφορες πολιτικές ομάδες και σχήματα, είτε από λάθος εκτιμήσεις, είτε γιατί έχουν εξαγοραστεί από τους Αμερικανούς, παίζουν αρνητικό και προβοκατόρικο ρόλο.

Πάντως, οι Κούρδοι είναι ένα ακόμα σκαλί χαμηλότερα από τους άλλους λαούς των χωρών στις οποίες διαβιούν. Και αυτό, με κάθε ευκαιρία, το τονίζουν οι Κούρδοι καλλιτέχνες στα έργα τους. Αυτό κάνει, με πολύ καλό και έντεχνο τρόπο, και όσο του επιτρέπει η ιρανική λογοκρισία, και ο Μπαχμάν Γκομπαντί.

Και αυτός, όπως ο δάσκαλός του, γυρίζει ταινίες με παιδιά (όχι, κατ' ανάγκη, ταινίες για παιδιά). Αυτή η «τάση», του νέου ιρανικού κινηματογράφου, να έχει για ήρωες παιδιά, οφείλεται και στο γεγονός ότι το 70-80% του ιρανικού λαού είναι ηλικίας κάτω των 35 χρόνων! Αλλά και στο γεγονός ότι η κυβέρνηση αυτόν τον πληθυσμό θέλει να βάλει κάτω από τον έλεγχό της!

Οι πολιτικές «αλλαγές», που έγιναν στη χώρα, στις αρχές της δεκαετίας του 1990, και η «φιλελευθεροποίηση», που τις ακολούθησε, έδωσε κάποιο χώρο και στον κινηματογράφο να ανασάνει. Αυτή η μικρή ανάσα ελευθερίας έφερε τα παραπάνω αποτελέσματα.

Ο ιρανικός κινηματογράφος, διατηρώντας τα εθνικά του χαρακτηριστικά, χρόνο με το χρόνο, ταινία με την ταινία, καταφέρνει να αποκτάει και διεθνή γλώσσα. Χρόνο με το χρόνο, ταινία με την ταινία, γράφει τη δική του ιστορία...